Toen onze drieling naar huis mocht, begon een enorm nieuw avontuur

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit

Deel 2: Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest

Deel 3: De gynaecoloog stelde reductie voor bij onze drielingzwangerschap

Deel 4: De gynaecoloog geeft met 27 weken drielingzwangerschap aan dat de ontsluiting al 5 cm is

Deel 5: Met 27 weken wordt mijn drieling geboren

Deel 6: De drieling van Linda wordt met 27 weken geboren: “Ik ben bang voor wat ons mogelijk nog te wachten staat”

Deel 7: Mijn grootste wens is dat onze drieling mee naar huis mag

Deel 8: Drielingmama Linda: “Twee van mijn meisjes werden ineens overgeplaatst naar een ander ziekenhuis”

Deel 9: Een ontzettend dubbel gevoel: 1 van onze kindjes mocht mee naar huis, de 2 anderen moesten blijven

Deel 10: Drielingmama Linda: “Twee kindjes mochten naar huis, maar we moesten er één achterlaten in het ziekenhuis” 

Hier zitten we dan, na het in 10 delen vertellen van ons verhaal over de zwangerschap, geboorte en het daaropvolgende verblijf in het ziekenhuis met onze drieling. Ik schrijf nu deel 11, en ik denk voor nu ook het laatste deel. Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de meiden 3,5 jaar oud. Ik zal jullie een beetje meenemen in de afgelopen drie jaar.

We wisten niet wat we konden verwachten

De meiden kwamen na ongeveer drie maanden eindelijk thuis. Het was een heel nieuw avontuur. We wisten niet wat we konden verwachten en hebben het vooral op ons af laten komen. In het begin hadden we veel ziekenhuiscontroles, fysiotherapie aan huis, en kinderverpleegkundigen die we konden bellen als de sonde er weer eens was uitgetrokken.

Toen de sonde eruit was begon het echte werk

Tijdens mijn zwangerschap hadden we een geboortefotograaf geregeld, maar omdat de bevalling zo abrupt plaatsvond, is dat helaas niet doorgegaan. Toen de meiden eenmaal thuis waren, is de fotograaf alsnog langsgekomen en heeft ze prachtige foto’s bij ons thuis gemaakt. De meiden deden het echt heel goed, het was een prima tijd. ’s Nachts was het in het begin best “makkelijk” omdat ze nog een sonde hadden, en we konden dit om en om doen. Maar toen die eruit waren, begon het echte werk: drie luiers verschonen en drie meisjes een flesje geven. Gelukkig krijg je hier snel handigheid in. Soms vind ik het nog steeds jammer hoe snel die tijd is gegaan, en dat je bij een drieling minder 1-op-1 tijd hebt dan wanneer je maar één kind in die leeftijd hebt.

Er zijn veel onderzoeken geweest

We zijn ook nog regelmatig naar het Sophia Kinderziekenhuis geweest. Daar hebben ze onder andere hun gehoortest gehad, en Maud heeft testen ondergaan voor haar BPD. Net voordat de meiden één jaar werden, kregen we een saturatiemeter voor Maud om een nachtje te monitoren. Uit de metingen bleek dat ze ’s nachts dipjes had. Ik werd gebeld en we moesten ons dezelfde dag nog melden voor een nacht ter observatie. Ik kan je vertellen dat je ontzettend bang wordt van zo’n telefoontje op je werk, en ik kon alleen maar huilen van de zorgen. Ik ben samen met haar naar het Sophia vertrokken, waar ze allerlei sensoren op haar hoofdje kreeg voor nachtelijke metingen. 

Ik heb mij veel zorgen gemaakt over een onderzoek naar complicaties ten gevolge van de vroeggeboorte

Ik kom niet graag in het ziekenhuis, maar toch voelt het Erasmus altijd als een soort van thuiskomen. We worden daar altijd goed geholpen en serieus genomen. Tijdens de nachtelijke observatie was te zien dat ze inderdaad soms even stopte met ademen, maar het leek erop dat ze dat zelf goed oppakte. We hebben ook nog een uitgebreide echo van haar hoofd gehad omdat ze bij metingen altijd een te groot hoofd had. Ze waren bang dat er mogelijk schade van de vroeggeboorte te zien zou zijn, of misschien epilepsie. Ik heb me daar enorm veel zorgen over gemaakt. Gelukkig hebben ze niets ernstigs gevonden.

Voor de vliegtest zijn we ook geslaagd

We hebben ook nog de vliegtest gedaan. Hierbij ga je in een cabine waar de luchtdruk steeds verder wordt verlaagd. Ze kijken dan met een saturatiemeter of alles goed blijft gaan. Gelukkig zijn zowel zij als ik geslaagd. Na dit alles hebben we, jammer genoeg door corona, hun eerste verjaardag niet kunnen vieren zoals we graag hadden gewild. Daarna hebben we af en toe nog eens een controle gehad, maar die waren gelukkig altijd goed waardoor we weer even weg mochten blijven.

Inmiddels zijn het blije peuters

Inmiddels zitten ze al op de peuterspeelzaal en hebben we ook al het gesprek met de basisschool gehad. Soms verlang ik best terug naar de tijd dat ze nog zo klein waren. Misschien nu, omdat ik weet dat het goed is gekomen, dat ik meer had kunnen genieten van die tijd. Maar het is nu ook heel leuk om te zien hoe ze steeds groter worden, samen dingen doen en kletsen. En ik heb nu af en toe even 1-op-1 tijd met ze. Ik kan nog van alles hier typen, maar eigenlijk gaat ons leven zijn gangetje en daar ben ik heel erg blij mee. De opmerkingen op straat zijn er nog steeds, maar het maakt me trots dat ik een van ‘uitverkorenen’ ben die het geluk heeft om een drieling te hebben. Ik ben ontzettend trots op de meisjes die ooit nog geen kilo waren en nu heerlijk meedoen met alles!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn blog reeks te lezen. En mocht je ons leven verder willen volgen of nog wat willen vragen kan je ons vinden op mijn Instagram account. 

LINDA

Insta: drielingmoeder.linda