Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit
Deel 2: Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest
Deel 3: De gynaecoloog stelde reductie voor bij onze drielingzwangerschap
Deel 4: De gynaecoloog geeft met 27 weken drielingzwangerschap aan dat de ontsluiting al 5 cm is
Deel 5: Met 27 weken wordt mijn drieling geboren
Deel 7: Mijn grootste wens is dat onze drieling mee naar huis mag
Ook Yinthe mocht naar huis
Op naar huis. De nacht was pittig, maar oké. ’s Morgens vroeg heb ik Yinthe nog even bij een van haar zussen in bed gelegd. Wij hebben onszelf opgefrist en klaargemaakt om Yinthe een jasje aan te doen en mee naar huis te nemen.
Niet naar huis met alle drie voelde enorm dubbel
Daar gingen we dan, naar huis met één kindje, één van de drie. Het was zo ontzettend dubbel. Ik was blij dat Yinthe het zo goed deed en dus naar huis mocht (wel met sonde), maar ik moest nog twee van mijn meisjes achterlaten. Dat voelde niet compleet. De volgende dag gingen we samen met Yinthe weer terug naar het ziekenhuis, in de hoop goed nieuws te krijgen en Tess ook mee naar huis te mogen nemen. En dat kregen we, maar nu was het nog erger om naar huis te gaan. Mijn lieve, sterke, hardwerkende Maudje lag nu helemaal alleen daar, zonder ook maar één van ons. Als ik er nu aan denk, word ik er weer verdrietig van. Dit heeft me zo ontzettend veel pijn gedaan. En natuurlijk weet ik dat ze daar in goede handen was, maar het idee maakte me gek.
We wisten totaal niet hoe lang het nog zou duren
Ik wist ook niet hoelang het nog zou duren voordat Maud mee naar huis mocht, omdat ze nog steeds zuurstof kreeg. Weliswaar maar een klein beetje, maar het lukte haar niet zonder dat beetje. We hebben gesprekken gehad en uiteindelijk kreeg Maud de diagnose BPD. BPD bij Maud is ontstaan doordat ze veel te vroeg geboren is, waardoor de longen nog niet rijp genoeg waren. Ze zaten nog aan elkaar geplakt, en omdat ze ineens moesten functioneren, zijn ze beschadigd. De longblaasjes hebben schade opgelopen die altijd zal blijven. Hoe ernstig de schade is, zullen we in de loop van haar leven ontdekken. Er zullen onderzoeken komen en tijdens bepaalde activiteiten zal het merkbaar of zichtbaar worden, of juist niet. De tijd zal het leren.
Het was onmogelijk om de zorg goed te verdelen
De dagen dat we nu met twee kindjes thuis waren en één nog in het ziekenhuis, waren echt verschrikkelijk. Je kon niet zomaar de hele dag daarheen gaan, want er waren er twee thuis die ook verzorging nodig hadden. Ze waren beide ook met een sonde thuisgekomen. We hadden het zo geregeld dat we om de beurt gingen, drie uurtjes per dag. Dan was je weer op tijd thuis om de nieuwe voedingsronde te starten. Maar ik kon het niet meer. Ik zat huilend op die stoel, met Maud op mijn borst, met zo’n enorm rotgevoel. Ik voelde me een slechte moeder omdat ik haar zo weinig vast had, haar weinig verzorgde, haar weinig aandacht gaf, en thuis veel meer met haar zussen bezig was. Ik was gebroken. Ik heb huilend het ziekenhuis opgebeld en gezegd dat dit zo niet langer kon. Mijn derde kind moest ook naar huis komen. Het maakte me niet uit wat ik daarvoor moest doen of regelen. Alles werd in gang gezet, want ze begrepen het helemaal en zagen het ook elke keer als ik er weer was.
Ze mocht naar huis, met alle toeters en bellen
Maud had nog steeds zuurstof nodig, dus moest er geregeld worden dat wij zuurstoftanken thuis kregen: hele grote flessen voor thuis en kleinere voor onderweg. En toen dit eindelijk zover was, mochten we ook Maud meenemen. Maar wel met zuurstof, saturatiemeter en sonde. Daar gingen we. We hadden haar zussen meegenomen en eindelijk zou onze kinderwagen helemaal gevuld mee naar huis gaan, waar gelijk onze nieuwe rol als bezienswaardigheid begon. Eindelijk! Na bijna drie maanden in het ziekenhuis geleefd te hebben, waren wij als gezin thuis. Voor het eerst waren alle drie de bedjes gevuld met ieniemienie mensjes. Mijn grootste wens was uitgekomen. Ik kon nu echt mama zijn.
Het was een enorme zoektocht met drie kleine baby’s
De eerste weken waren zoeken naar hoe we de dingen het beste konden doen en wat haalbaar was. Hoe je de meest simpele dingen gewoon kon doen met drie tevreden meisjes. En ik moet zeggen dat het wel goed te doen was. Ik had ook niet echt een idee van tevoren hoe het zou gaan, meer gewoon go with the flow. Wel ben ik gestopt met kolven toen de meiden thuiskwamen, omdat ik dan eigenlijk de hele dag bezig was en geen moment meer had om gewoon even te zitten en te kunnen genieten. Maar ik ben heel trots dat ik het zo lang heb volgehouden en ze zo lang borstvoeding heb kunnen geven.
Mijn moeder was een grote steun
Mijn moeder had al haar vrije dagen opgespaard sinds ze wist dat ik zwanger was. Zo kwam ze, als Leroy aan het werk was, zodat we altijd met zijn tweeën waren. We gingen er steeds vaker wat meer op uit, maar het was een hele onderneming om alles aangekleed te krijgen. De reacties op straat van mensen, echt, we kunnen er denk ik een heel boek mee vullen, maar de meest bizarre is toch wel dat er zelfs mensen stonden te fotograferen. Tja, er is heel veel naar ons geroepen. Er werd gesmoesd, en er werd gezegd: “Zo, dan ben je in één keer klaar” of “Is het wel op de natuurlijke manier gegaan?” Al die opmerkingen en vragen, maar niemand zag hoeveel verdriet het ons heeft gedaan om überhaupt zwanger te kunnen worden, hoeveel angst we hebben gehad toen deze meisjes met 27+3 geboren werden.
En nu is het bizar maar waar: wij zijn een gezin van vijf. Papa en mama van een geweldige drieling.
Lees HIER het vervolg.
LINDA
Insta: drielingmoeder.linda
