Na 1,5 week, krijg ik eindelijk een datum door om bij de gynaecoloog langs te gaan in het ziekenhuis
Het valt echter op een vrijdagmiddag, net tijdens de dutjes van Vive, wat betekent dat Farley niet mee kan. Ik durf niet te bellen om de afspraak te verzetten, want wie weet hoe lang het dan weer gaat duren. Ondertussen ben ik al 14,5 weken zwanger en moet de eerste groeiecho nog plaatsvinden! Dus, op een vrijdag in maart vertrek alleen ik naar het ziekenhuis. Daar word ik ontvangen door 3 (!) vrijwilligers bij een aanmeldzuil. Ik vertel hen dat ik voor de gynaecoloog kom. Ze vinken het vakje gynaecologie aan en er komt een nummertje uitgerold. Na een tijdje wachten ben ik aan de beurt. Maar nee, niet bij de gynaecoloog, je moet op Curaçao eerst langs de algemene balie.
Bij de balie laat ik mijn pasje zien en weer worden al mijn gegevens opgedreund
Waar ben ik verzekerd? Niet via de SVB, maar particulier. Na enige tijd krijg ik mijn pasje terug en moet ik doorlopen naar een kamertje waar ik moet betalen voor de afspraak bij de gynaecoloog. Dan moet ik me weer opnieuw melden. Omdat ik particulier verzekerd ben, moet ik alle behandelingen voorschieten en zelf declareren. Alleen als je SVB-verzekerd bent, ben je basisverzekerd en worden de kosten automatisch doorgestuurd. Ik meld me opnieuw aan bij de balie en word vervolgens doorgestuurd naar de afdeling gynaecologie, één verdieping hoger. Ook hier meld ik me weer aan en neem plaats.
Ik word ontvangen door de gynaecoloog
Het is een Nederlandse vrouw die al 13 jaar op Curaçao woont en werkt. Waar je in Nederland een heel zorgteam hebt, is het hier anders. Deze gynaecoloog doet alle gesprekken, echo’s en, als ze niet op vakantie is, ook de keizersnede. Het is fijn dat je altijd een vast gezicht hebt, maar het maakt het ook klinisch. Ik mis de vertrouwde verloskundige praktijk in Nederland, de klinisch verloskundige die bij de geboorte van Nola en Vive was… Een gynaecoloog heeft toch een andere manier van communicatie. Laten we zeggen dat ze ongetwijfeld heel kundig is, zeker gezien haar specialisatie in hoogrisicozwangerschappen, maar het laagdrempelige en warme zoals ik dat gelukkig in Nederland heb ervaren, mis ik hier.
We nemen plaats in de spreekkamer en ze maakt een korte echo
Het ziet er allemaal prima uit. Geen poespas, geen geprinte foto’s. Ik neem weer plaats in de stoel. Ze begint te tekenen op een blaadje en legt uit wat de risico’s en kansen zijn op complicaties. In hoofdlijnen had ik me al wel ingelezen, maar haar boodschap wordt heel duidelijk. Als er complicaties zijn, moet ik terug naar Nederland voor behandeling. Ze vraagt naar mijn verzekering. Wanneer ik uitleg waar ik verzekerd ben (particulier à 400,- euro per maand), maar alles rondom zwangerschap in het eerste jaar is gelimiteerd tot een totaal van 6.000,- (lang leve particuliere verzekeringen), wordt ze erg duidelijk. Als er complicaties zijn à la TTS, moet ik worden uitgezonden naar Nederland. Dat betekent opname van een aantal dagen in het LUMC, mogelijk een prenatale operatie, en een vergoeding van 6.000,- is bij lange na niet toereikend.
Ik vertel haar dat het ook mijn plan is om mij in te schrijven bij de SVB, omdat ik dan recht heb op basiszorg
Alleen heeft de toelatingsorganisatie, waar ik mijn vergunning heb ingediend, een achterstand. Ze geven een termijn van maximaal 4 maanden aan zónder achterstand. Mijn aanvraag is begin januari officieel ingediend, wat betekent dat het, in een gunstig geval, misschien in mei wordt goedgekeurd.
De gynaecoloog kijkt me ernstig aan
Ze benadrukt nog eens de kansen op TTS en vooral: dat dit, in 90% van de gevallen, optreedt tussen week 16 en 26… Dat betekent dat als het optreedt, dit over 1,5 week al het geval zou kunnen zijn. Ze legt ook uit dat er op dat moment geen mogelijkheid is om bij te behandelen.
Er zijn op Curaçao vaak genoeg mensen onvoldoende verzekerd
Dat lossen ze altijd wel op door iemand tóch te behandelen en de zorgen over de rekening komen later wel. In mijn geval gaat het om een mogelijke behandeling die NIET op Curaçao wordt uitgevoerd, maar enkel in het LUMC in Nederland. Dus de keuze om, in geval van noodzaak te behandelen, kan dus letterlijk niet worden gemaakt. Dit met als gevolg; mogelijk overlijden van 1 of 2 van de baby’s. (In geval van TTS: 10-15% kans).
Ze herhaalt een paar keer dezelfde zinnen
“Jullie moeten echt even HEEL GOED gaan bespreken wat jullie gaan doen…” En zonder de woorden uit te spreken weet ik heel prima wat ze bedoelt: Kunnen we eigenlijk wel op Curaçao blijven?!
MEIKE
