Het leven met een samengesteld gezin was nooit eenvoudig, maar ik had nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn
Mijn naam is Abby, en ik ben getrouwd met Dolf. Samen hebben we een ingewikkeld, maar liefdevol gezin. Mijn dochter Carly, 12 jaar oud, kwam uit mijn vorige huwelijk met John. Dolf bracht zijn twee kinderen mee: Enzo van 13 en Fiep van 9. We wisten dat er aanpassingen nodig zouden zijn, maar niets had ons kunnen voorbereiden op de constante conflicten tussen Carly en Enzo.
Elke ochtend begon met hetzelfde drama
Zodra Carly en Enzo elkaar zagen, zat er spanning tussen die twee. Het begon vaak met kleine opmerkingen of pesterijen, maar het eindigde altijd in een verhitte discussie. “Geef die afstandsbediening terug, Enzo! Ik was iets aan het kijken!” Carly’s stem klonk boos door de woonkamer. Enzo grijnsde uitdagend. “Waarom? Je kunt toch gewoon iets anders kijken?” Het was dezelfde toon die hij altijd gebruikte om Carly uit de tent te lokken. Ik probeerde in te grijpen. “Kom op, jongens, kunnen we niet één ochtend zonder ruzie hebben?”, maar mijn woorden leken altijd in niets te vallen.
Als moeder zat ik vaak tussen twee vuren
Mijn instinct was om Carly te verdedigen, mijn eigen kind, maar ik wist dat ik onpartijdig moest blijven om geen verdere verdeeldheid te zaaien. Dolf probeerde ook te helpen, maar zijn pogingen om de kinderen te kalmeren waren meestal tevergeefs. Hij kon niet verbergen dat hij een zwak had voor zijn eigen kinderen, wat Carly natuurlijk opmerkte en haar nog meer frustreerde. Op een dag, na een bijzonder heftige ruzie over wie er als eerste onder de douche mocht, besloot ik dat het genoeg was. Ik trok Carly en Enzo allebei apart. “We moeten praten”, begon ik, terwijl ik probeerde mijn stem rustig te houden. Carly sloeg haar armen over elkaar en keek weg. Enzo rolde met zijn ogen. “Waarom moeten we altijd praten? Het verandert toch niks”, mopperde hij.
De ruzies tussen Carly en Enzo escaleerden steeds verder
Fiep, die meestal aan Enzo’s kant stond, bemoeide zich er regelmatig mee en maakte de situatie nog erger. “Carly is gewoon jaloers omdat Enzo leuker is”, riep Fiep eens tijdens een ruzie. Carly draaide zich woedend om. “Ik ben niet jaloers! Jullie zijn gewoon irritant!”, schreeuwde ze terug. Het was een eindeloze cyclus van verwijten. Ik voelde me moedeloos. Het leek alsof er geen einde kwam aan de conflicten. Elke dag was gevuld met stress en spanning. De sfeer in huis was om te snijden. Zelfs Dolf en ik begonnen hierdoor steeds vaker ruzie te maken.
Het dieptepunt kwam op een avond toen Enzo in tranen naar me toe kwam
“Ik wil hier niet meer wonen”, zei hij snikkend. “Ik wil bij mijn moeder gaan wonen. Dit is gewoon te veel.” Zijn woorden sneden door mijn hart. Ondanks alle ruzies wilde ik niet dat Enzo wegging. Hij hoorde bij ons gezin. “Dolf, we moeten iets doen”, zei ik die avond toen we in bed lagen. “Enzo wil bij zijn moeder gaan wonen. We verliezen hem zo.” Dolf zuchtte diep. “Wat kunnen we nog doen, Abby? Alles wat we geprobeerd hebben, lijkt te falen. Ik weet het niet meer.”
De weken die volgden waren zwaar
Enzo bleef bij ons, maar de sfeer bleef gespannen. Elke poging om vrede te stichten leek averechts te werken. Carly en Enzo vonden steeds weer nieuwe redenen om elkaar te haten. Het was alsof ze niet zonder hun ruzies konden. Op een middag, toen de kinderen buiten speelden, kwam Fiep naar me toe. “Mama, waarom kunnen Carly en Enzo niet gewoon vrienden zijn?”, vroeg ze.
Ik zuchtte en trok haar op schoot
“Soms zijn mensen gewoon te verschillend, lieverd. Ze hebben tijd nodig om elkaar te leren begrijpen. Het komt wel goed, uiteindelijk.” Maar diep van binnen wist ik dat ik daar niet zeker van was. Het was een dagelijkse strijd die, zonder garanties op een goede afloop.
Op een avond besloot ik nog een laatste poging te wagen om de situatie te verbeteren
“Carly, Enzo, kunnen we alsjeblieft een keer rustig praten?” vroeg ik tijdens het avondeten. “We moeten dit oplossen, voor iedereen’s bestwil.” Carly keek weg, haar armen over elkaar geslagen. Enzo zuchtte en rolde met zijn ogen, maar ze bleven allebei zitten, wat ik als een klein wonder beschouwde. “Ik weet dat het moeilijk is om samen te wonen”, begon ik. “Maar we zijn een gezin. We moeten proberen om elkaar te respecteren en beter met elkaar om te gaan.”
Enzo’s blik verzachtte een beetje
“Ik wil het proberen, maar het is gewoon zo moeilijk, mama.” Carly knikte, haar ogen vol tranen. “Ik wil het ook proberen, maar soms maakt Enzo me zo boos.” Ze rolde met haar ogen. “Daar gaan we weer”, dacht ik. Enzo zag het ook.
Ik ben bang voor als ze ouder zijn
Ik denk dat het alsmaar erger gaat worden. Wat als ze 16 zijn? Ik wil zo graag een liefdevol gezin. Geen ruzie. Of stiltes. Of blikken.
ABBY
vraag hulp!!!!
heel vervelende situatie voor iedereen. maar eigenlijk ergens ook best begrijpelijk. al die puber hormonen en gevoelens waar ze weinig of geen grip op hebben. en een scheiding en samenvoegen van twee gezinnen waar ze zelf geen keuze over hadden. niet dat jullie dat verkeerd deden hoor. maar het zijn allemaal factoren die meespelen. eerst enigs kind of alleen een zusje en nu rekening moeten houden en delen met een ander. hebben jullie al gedacht aan hulp. ik weet niet hoe het in jullie gemeente zit maar de onze heeft een buurt plein waar je een gesprek met een pedagoog kunt aanvragen en waar jongeren bijeenkomsten zijn voor kinderen met gescheiden ouders zodat ze met elkaar kunnen bespreken waar ze tegenaan lopen en oplossingen bedenken.