De afspraak bij de tandarts
Het was schooltijd en ik was op weg om mijn zoon Thomas eerder op te halen voor de tandarts. Normaal gesproken zie je hem dan wel ergens rennen op het schoolplein met klasgenootjes, maar deze keer niet. Daar zat hij dan, op een bankje, alleen. Om hem heen was het een drukte van jewelste: kids die tikkertje speelden, meiden die touwtje sprongen, en de leraren die een oogje in het zeil hielden. Maar Thomas? Die zat daar maar. Alleen. Onzichtbaar bijna. “Waarom doen die juffen en meesters niets?”, vroeg ik me af.
Het deed mij pijn
Ik liep voorzichtig naar hem toe en probeerde zo normaal mogelijk te doen. “Hé, schat, alles goed?”, vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn zorgen te verbergen. Hij keek op, glimlachte even en zei: “Hoi mama. Ja, ik ben gewoon wat aan het nadenken en rusten.” Zijn stem was kalm, maar hij keek me niet echt aan.
Met dat beeld nog vers in mijn geheugen, besloot ik de volgende dag om met zijn juf te praten
Misschien zag ik het allemaal verkeerd, misschien was er een logische verklaring. Ik zat te wachten op de gang, piekerend over wat er aan de hand kon zijn. Juf Linda, altijd zo vriendelijk, vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde over wat ik gezien had. “Heeft hij eigenlijk nog wel vriendjes?”, vroeg ik. Ik kon mijn bezorgdheid niet langer verbergen. Ze zuchtte, nam haar bril af en keek me ernstig aan. “We zien het, Hannah. Maar Thomas kiest ervoor om alleen te zijn. We proberen hem wel bij groepjes te betrekken, maar hij houdt de boot af. Hij lijkt het prima te vinden zo alleen.”
Dat wilde ik niet horen
“Maar hij kan toch niet altijd alleen zijn? Elk speelkwartier?”, Ik voelde hoe mijn stem trilde van frustratie. Niemand wilde alleen zijn. Ook Thomas niet. “Kinderen zoals Thomas hebben soms gewoon wat tijd nodig. We houden hem in de gaten, maar we kunnen hem moeilijk dwingen”, was haar kalme antwoord. Ik ging naar huis met een zwaar gevoel. Thuis zag ik Thomas opgaan in zijn Lego, helemaal alleen in zijn hoekje van de kamer. Zijn wereldje leek zo beperkt, zo gesloten. “Zou hij eenzaam zijn?”, vroeg ik me af. Ik voelde tranen opkomen.
Dagen werden weken
Ik probeerde vaak zelf, mijn man, oma of opa naar Thomas te laten kijken, tijdens het schoolpleinmoment. Misschien overdreven. Maar misschien ook niet. Iedere check gaf hetzelfde beeld: Thomas alleen op dat bankje. Ik probeerde hem thuis te stimuleren om meer met andere kinderen te spelen, maar hij wimpelde het telkens zacht af: “Ik ben oké, mama.” Ik sprak met andere moeders, zocht advies, maar niets leek te helpen. Ik forceerde weleens een afspraak. Ik regelde dan een speeldate via één van de moeders. Het ging fan niet echt van harte. Direct daarna bloedde het dood. Thomas verzekerde me dat hij blij was en dat hij met plezier naar school ging, maar toch twijfelde ik. “Wat gaat er om in dat koppie van hem?”, vroeg ik me af.
Terwijl ik dit opschrijf, blijf ik met vragen zitten
Moet ik meer doen? Of juist minder doen? Het antwoord blijft uit, en de zorgen blijven knagen. Iedere keer op dat schoolplein word ik herinnerd aan mijn zorgen, maar Thomas blijft kalm, tevreden in zijn eigen wereldje. Ik blijf hopen dat Thomas ooit het plezier van vriendschap zal ontdekken, op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd. Tot die tijd blijf ik zijn allergrootste fan.
SJUUL
Ha sjuul,
Ik schrik best wel van de reacties onder jouw bericht. Als moeder voel je toch echt dingen wel vaak goed aan. Ik zou het ook heel lastig vinden als ik in jouw situatie zat..
Wat me te binnen schoot.. zijn er onlangs dingen veranderd in zijn leven? Een verhuizing, scheiding, een overlijden(ook van een dier). Dit zijn dingen die altijd een enorme impact hebben op het leven van een jong kind.. hopelijk wordt hij niet gepest of is hij kort gepest, dat dat de oorzaak is?
Ik heb verder geen adviezen .. wel sterkte en ik hoop dat hij gelukkig is..
Groet, Suzanne
ik sluit me ook aan bij Hedwig haar visie. Ik heb ook de neiging om mijn mening en visie te projecteren op mijn zoon. Maar hij zegt heel duidelijk tegen mij dat hij andere behoeften heeft en daarbij heel gelukkig is.
Ik weet dat je het goed bedoelt, maar het klinkt alsof je een beetje projecteert. Jij zou een leven zonder vrienden eenzaam vinden, maar als je zoon verder gelukkig is, zou ik geen vriendschappen proberen te forceren. Ik zou me juist verdiepen in zijn wereld. Vraag verder naar waarom hij niet mee wil spelen en waarom hij de rust opzoekt. Als hij gevoelig is, kan het zijn dat hij het echt fijn vindt om even uit de drukte van de klas te zijn en even op adem te komen als het ware. Het kan ook zijn dat hij gewoon geen interesses deelt met de kinderen. Wellicht is hij in zijn hoofd vliegtuigen aan het bouwen terwijl de kinderen tikkertje spelen. Er zijn opties genoeg om te bedenken waarom hij er geen behoefte aan heeft.
Als hij andere tekenen vertoont dan geen vrienden hebben, is het wellicht slim om een keer met een kinderpsycholoog te gaan praten, maar sommige kinderen hebben genoeg aan zichzelf. Accepteer dat hij anders is dan jij en borduur daar op voort.
Beste herwig in het belang van moeder en kind is het verstandiger als ze haar vragen. aan een kinderarts stelt zij ziet het namelijk heel goed en de juf zou zig ook zorgen moeten maken over haar aanpak en de groep waar hij blijkbaar meer nodig heeft
zo is dit dus niet oke en stopt zijn ontwikkeling niet voor niks!…ik heb mij als moeder zo een grote zorgen gemaakt dat ik behoorlijk geschrokken ben van de daarna ontstane incidenten wat mijn eigen zoon betreft die ook zo begon aan zijn kleuter klas agteraf was t wel heel fijn geweest als er een andwoord komt
normaal is t niet en anders mag je zijn
de mijne us oer gelukkig met z’n vriend waar hij totaal niet de lol van inziet en anders exploreert met nu t boeit niet ik wil niet naar school en valt in slaap tijdens de lessen dat zijn geen normi ontwikkelingen en mag zeker weten onderzocht worden zodat de band tussen moeder en kind ook helder duidelijk en school dit ook begrijpt.om te zeggen We kunnen hem niet dwingen is raar andwoord op kind dat duidelijkheid nodig heeft om aan t spel te komen onvoorspelbaar is dus t ding en hij vermijd dit.Hoe zit het met de ontwikkeling die hij straks nodig heeft voor werken en puber dingetjes?hij zal dus de kneepjes moeten leren en opvangen dat lukt hem daar dus niet.en is daarom anders liever is hij anders maar speciaal en is hij hierin niet alleen zo ook de ouder ondersteuning ontbreekt daarin bij gewoon versus speciaal is wat ik herkenbaar er uit haal.
Hedwig heeft gelijk, als het kind zich geen zorgen maakt en verder geen tekenen van ongelukkig zijn vertoont, zou ik me niet al te veel zorgen maken.
Ik ben altijd erg op mezelf geweest, werd ook met goede bedoelingen gedwongen om vriendschappen aan te gaan en kreeg het gevoel aangepraat dat mij iets mankeerde omdat ik graag op mezelf was. En juist dat maakte me ongelukkig, tot ver in mn volwassen leven zelfs. Ik moest altijd maar doen alsof ik het zo leuk vond om met anderen op te trekken, daarbij heb ik geleerd totaal voorbij te gaan aan wat ik zelf wilde en leuk vond, met ver strekkende gevolgen.
Sociale skills haal je niet alleen uit vriendschappen, die haal je voornamelijk uit een degelijke opvoeding en common sence. Daarbij ontwikkelen sommige kinderen zich juist beter buiten groepsdruk of bemoeienis van anderen. Misschien is jouw zoon, zoals Hedwig zei, al met grootse dingen bezig in zijn koppie en heeft hij helemaal geen ruimte voor de fantasieën en spelletjes van anderen.
Mijn dochter is een enorme sociale vlinder, mijn zoon is ook graag op zichzelf. Ik maak me daar alleen zorgen om als hij dat zelf ook doet of als ik tekenen zie dat er meer aan de hand is dan graag op jezelf zijn. Daarbij komt mijn sociale vlindertje wel eens thuis met gekopieerd gedrag waar ik mn vraagtekens bij heb, en wat ik vervolgens weer moet gaan afleren, medailles hebben keerzijden.
Onthoud vooral dat iedereen anders is, je kinderen zijn geen blanco canvas waarop je kan schilderen wat jij wil.
Met een professional praten kan meestal geen kwaad (afhankelijk van de professional natuurlijk, die weten het echt niet altijd beter), maar geef je zoon vooral niet het idee dat hem iets mankeert omdat hij graag alleen is. Op de lange duur kan dat meer schade aanrichten dan hem zijn gang laten gaan (terwijl je hem met je moederliefde in de gaten houdt). Probeer echt objectief naar je kind te kijken en luisteren, hij zal jou zelf vertellen wat hij echt wil en nodig heeft. Het klinkt heel lelijk, maar jouw zoon heeft geen boodschap aan wat jij (of wie dan ook) hierin vindt of als prettig ervaart…
Van de reactie van Sabrina kan ik geen kaas maken. Juffie klinkt als een redelijke dame, goede juffies kennen de kindjes in hun klas vaak heel goed, soms zelfs beter dan ouders…
Ik sluit mezelf hier volledig bij aan.
Ik bedoelde dat ik me volledig aansluit bij Hedwig.