Eindelijk is de grote vakantie begonnen en kunnen we gaan genieten van de zon! Ik leef altijd ontzettend uit naar de zomer en de hoge temperaturen! Ik ben wellicht een van de weinige die echt kan genieten van 35 graden plus. In tegenstelling tot veel mensen om mij heen, krijg ik juist meer energie en slaap ik prima! Ik slaap zelfs nog onder mijn dekbed, tot grote ergernis van mijn vriend, die het dekbed het liefst in de hoek smijt met deze temperaturen ‘s nachts, maar dat terzijde.
De grote vakantie betekent in ons huishouden ook altijd dat er een paar weken geen kinderen in huis zijn. De jongens van mijn vriend gaan altijd een paar weken naar hun moeder, die in Zuid-Frankrijk woont (wat een geluk eh!) en mijn kleine is altijd een paar weken bij haar vader.
Dit jaar is ze de eerste twee en halve week bij papa, en de laatste twee en halve week bij ons. Mijn kleintje is eigenlijk niet anders gewend dan te pendelen tussen papa en mama en ook bij onszelf is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld. Ook de vakanties en het lang weg zijn heb ik eigenlijk altijd goed kunnen dragen.
Maar dit jaar is anders. Vanaf de eerste dag dat ze bij papa was miste ik haar al. Ik dacht dat dit eventjes wennen was en stortte mezelf in mijn nieuwe baan en bedacht ook onze twee bovenverdiepingen maar eens te verbouwen om mezelf wat afleiding te gunnen. Daarbij heb ik mijn dochter beloofd haar nieuwe kamer af te hebben voordat ze ‘thuis’ komt, dus de pressure is on!
Het gemis is dit jaar dus wel bizar anders. Ik vraag me echt af waar het door komt. Gelukkig belt ze zo af en toe en krijg ik ladingen met vakantiekiekjes. Ze is echt lekker op vakantie en ik denk niet dat ze mij mist, dus dat is goed. Hoe fijn het ook is om haar stem te horen. Zodra ik de telefoon neer leg, barst ik in tranen uit. Tijdens het telefoon gesprek zelf probeer ik mezelf al groot te houden, ik wil niet dat ze m’n snik hoort!
Misschien komt het omdat ze groter wordt en onze band steeds meer groeit, geen idee. Ik hoop alleen maar dat ik dit niet iedere vakantie ga hebben en dat het een fase is.
We hebben nu nog een week te gaan, dan is ze er weer. Ik stort me dus nog maar vol in de klus-modus (ook met 35 graden+) en probeer me haar gezichtje voor te stellen als ze straks haar nieuwe kamer ziet! Aftellen die dagen! En dan is het mijn beurt, 2 weken onafgebroken mijn meisje bij me!
Can’t wait!
Lisa
