5. Wat vind je het leukste en irritantste aan zo’n groot gezin?
Het leukste aan een groot gezin is dat er altijd leven en gezelligheid om je heen is. Onze kinderen nemen ook weer vriendjes en vriendinnetjes mee en het is hier gewoon een zoete inval. Vaak eten ze mee en wordt er heel wat gelogeerd bij ons thuis. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en bespreekt zijn eigen dingen met ons. Of je nu in de tuin zit, binnen aan de keukentafel of je loopt boven de was te doen er is altijd wel een teken van leven. Ik geniet van het geschater, gepraat en muziek wat uit de kamers komt boven. Als we uit eten gaan met zijn allen of een dagje uit, voelt het als een schoolreisje hahaha. En ja we hebben grote pannen waar ik ’s avonds in sta te roeren.
Het irritantste aan een groot gezin weet ik eigenlijk niet. Misschien dat je meerdere kamers nodig hebt in een hotel of een vakantiehuis en dat het het prijzig is met zoveel mensen. Wij zien eigenlijk altijd alles positief en daardoor lukt alles wat we ondernemen ook. Zelfs een mega-verbouwing en verhuizing op dit moment terwijl de kleinste net 6 maanden is. Wij krijgen energie van ons gezin, we zijn super trots en dolgelukkig met al onze kinderen.
6. Hoe vond je de bevallingen?
Geen een bevalling was het zelfde.
De eerste duurde ongeveer 6 uur. Het was februari en het sneeuwde. Mijn vliezen waren thuis doorgeprikt en we gingen naar het ziekenhuis. Het was ’s nachts toen ik in een kamertje in het ziekenhuis op bed lag. Ik herinner me een groot licht boven mijn hoofd en verder was het een ongezellige ruimte. De weeën kwamen vrij snel achter elkaar. Tussen elke wee viel ik in slaap. Dat leek uren te duren, maar was feitelijk maar 1 minuut. Ze wilde haar met een vacuümpomp halen, maar dat stond ik niet toe, met 2 persweeën lag ze op mijn buik. Geen enkele schade, behalve wat strepen op mijn buik, terwijl ik die de hele zwangerschap had ingesmeerd met de bekende olie. Ik heb ontzettend moeten huilen van geluk, want daar lag ons wondertje, een meisje riep ik! Een meisje!
Bij de tweede wilde ik perse thuis bevallen op ons gezellige, zonnige zolderkamertje. Ik was 1 april uitgerekend, maar ik was niet van plan die dag te bevallen. Ik had de 31e maart weeën en de verloskundige kwam kijken. Weer werden mijn vliezen doorgeprikt en de verloskundige wilde weggaan. Ik heb geroepen dat ze moest blijven, want ik had direct hele heftige weeën. Wat bleek, ik had een weeënstorm. Verschrikkelijk, op de spartaanse manier bevallen. Maar geen schade. Ze lag in no-time op mijn buik. De zon scheen op ons zoldertje waar de kleuren wit en geel waren, heel erg vrolijk. We hadden er een dochter en een zusje bij! Wat was ze mooi. De naweeën waren minder fijn.
Bij de derde wilde ik nu eens een spiegel gebruiken, het leek me heel erg fantastisch om het kindje geboren te zien worden. We wisten nog niet wat het zou worden. Veel mensen hadden gezegd dat het nu toch wel een jongetje moest worden, maar ja, wat heb je daar nou over te zeggen. Ik kon eerst helemaal geen kinderen krijgen dus elk nieuw leven was welkom. Wij hadden in ieder geval geen voorkeur. De bevalling was weer thuis en de spiegel stond klaar. De weeën waren toch wel weer heftig van kracht en toen ik mocht persen en de spiegel stond er riepen ze nog, kijk in de spiegel. Maar ik schrok me rot en de spiegel moest direct weg, weer was ze er in 2 persweeën. Ik kreeg er behoorlijk wat handigheid in met het persen. Alle vlaggen hangen uit op haar verjaardag want het is dan ook Koningsdag. Weer een prachtig meisje, ons geluk was compleet.
8 jaar nadat Emily geboren was, werd ik zwanger van nummer 4 en de bevalling zou thuis zijn. Het was Kerst en mijn schoonmoeder was bij ons in de buurt, want zij zou mee helpen met de bevalling. Ze heeft zelf ooit een verloskundige praktijk gehad in Groningen en het leek ons bijzonder om haar te laten helpen. Mijn eigen verloskundige heeft eerst mij geholpen en toen ik persdrang kreeg, kwam mijn schoonmoeder om de hoek. De weeën waren heftig en ondraaglijk. Ik zat bijna tegen het plafond aan. Ik heb iedereen van het bed geschopt en geschreeuwd dat ze niet aan mijn onderrug moesten zitten. Rugweeën, verschrikkelijk. Dit nooit meer. Het was werkelijk een trauma geworden. Geen schade, maar die pijn, de weeën doen vreselijk pijn. Ik mocht eindelijk persen. Mijn oerkrachten kwamen omhoog en ik heb mijn hoofd opgeblazen tegelijk met mijn stembanden, maar na 3 keer persen was ook hij eruit. Daar was Tom. Ik kon alleen maar huilen. Het was het eerste kindje voor Joost en wat heeft hij tranen met tuiten gehuild. Zo trots, zo dankbaar en hij vond mij zo stoer. Ons eerste kindje samen en het was een jongetje. Zie je nou wel, ik kan ook jongetjes krijgen 😉 2 dagen later was het Oud en Nieuw, Joost had voor honderden euro’s aan vuurwerk gekocht en tijdens de jaarwisseling vroeg hij mij ten huwelijk. Wat een emotionele achtbaan was dat. Hij had toestemming gevraagd aan de meiden en was met hun een trouwring gaan kopen, hoe lief en bijzonder is dat #liefde.
Tsja toen na Tom had ik toch weer de moed om nog een klein exemplaar te creëren, een kameraadje voor Tom. Tom was een super lief, rustig en relax jongetje die binnen een paar weken al doorsliep. We waren in het ziekenhuis voor weer een echo maar toen de zuster ernstig keek en er een arts bij riep liepen de tranen al over mijn wangen, het was mis. De arts vertelde dat het hartje niet meer klopte en ik kreeg een middel om het op een natuurlijke manier te laten afkomen. Verslagen en met veel verdriet gingen we naar huis. Dit moment vergeet ik nooit meer. Ik zie mezelf me nog aankleden achter het gordijn terwijl de pijn in mijn hart ondraaglijk was en de tranen bleven stromen. Helaas werd het een miskraam nadat we het al hadden gedeeld met onze kinderen en het tijd was om het rond te vertellen. Toen ik met enorme krampen op het toilet zat kwam het daar. ik moest het opvangen en het restant naar het ziekenhuis brengen voor onderzoek. Ik zat in een roes. Dag lief kleintje, blijkbaar moest het zo zijn. we hebben voor deze kleine een olijfboom laten planten in onze tuin als herinnering.
6 weken later was ik weer zwanger. dat was snel, maar wat waren we blij en dankbaar. Deze keer onder controle in het ziekenhuis op medische indicatie. Toen na 20 weken alles er gezond uitzag, mochten we over naar dezelfde verloskundige. Dat was erg fijn. Toen ik op een gegeven moment puffend boven mijn strijkplank hing, had ik toch maar Joost en de verloskundige gebeld. Die kwamen meteen en het bleek dat ik al bijna ging bevallen. Toch wilde ik perse naar het ziekenhuis uit angst voor de vorige bevalling, ik wilde een ruggenprik. Puffend en hijgend aankomend in het ziekenhuis kon ik nog net op tijd gaan liggen in de verloskamer, maar de ruggenprik kreeg ik niet meer. Ik had al 8 cm ontsluiting. Binnen een half uur lag Remy op mijn buik met zijn lange beentjes. Dit was een top bevalling, mijn haar en make-up zaten nog steeds goed.
5 jaar later na Remy kregen we toch nog de kriebels, zullen we het nog 1 keer proberen? Een klein mensje in ons gezin erbij? Nu kan het nog als moeder natuur het toelaat. Binnen no-time was ik zwanger. Op 1 april deed ik de test terwijl de mannen naar de voetbal waren. Positief! Wow, dit was geen 1 april grap. Deze zwangerschap heb ik me fantastisch gevoeld tot de laatste dag. Wel zag ik enorm op tegen de bevalling en kreeg ik paniekaanvallen. De ruggenprik wilde ik nu toch echt heel graag hebben, omdat er zoveel tijd weer tussen zat. En ik wilde een baarkruk proberen en hoopte dat mijn vliezen nu eens spontaan zouden breken, want dat had ik nog nooit meegemaakt. Uiteindelijk is dat ook gebeurd, terwijl ik in eerste instantie dacht dat ik in mijn broek had geplast, wist ik even later in no-time dat het mijn vliezen waren. Ik was een week eerder dan gepland begonnen. Mijn weeën kon ik erg goed opvangen en vond het een makkie. Ik besloot om toch thuis te blijven en het “gewoon” te gaan doen. Maar mijn weeën stopten spontaan toen de jongetjes thuiskwamen van het sinterklaasfeest en er zat geen beweging meer in. Gewoon de hele nacht naar bed gegaan en de volgende ochtend zonder weeën weer opgestaan. Wel bleef ik constant vruchtwater verliezen. Na 24 uur hadden we het idee om naar het ziekenhuis te gaan. Ik was toch wel opgelucht, omdat ik in een wolkje boven mijn hoofd die ruggenprik zag en daar best blij van werd. De tassen stonden klaar en Emily had nog eten gekookt tussen de middag. We gingen na het eten naar het ziekenhuis, dachten we. Ik neem een hap en de lepel vliegt uit mijn hand, een wee. Een heftige wee, en nog een en nog een. Goed, we besloten thuis te blijven. Ik had me opgesloten in de knusse, warme badkamer zittend op een sportbal en samen met Emily gingen we deze weg in met Joost op de achtergrond. Dit was zo bijzonder. Moeder en dochter. Mama die pijn heeft, mijn hoofd in haar schoot en zij die me aanmoedigde en sterk was. Toen ik dacht persdrang te hebben, ging ik op de baarkruk, mijn vliezen werden doorgeprikt, omdat er een grote vochtbal zat en toen brak de hel los. De baarkruk heb ik vervloekt en ik ging terug naar de badkamer, want ik had pas 4cm ontsluiting. Het was weer een weeënstorm. Hoe kon ik me zo vergissen dat ik dacht persdrang te hebben. Toch weer de paniek. Uiteindelijk voelde ik weer persdrang. Hup naar de slaapkamer en daar heb ik de laatste 5 minuten ineengedoken gezeten met mijn dochter op ons bed, het was alsof we samen weer verbonden waren aan een navelstreng waardoor we communiceerden. Het was zo bijzonder. Toen ik dacht dat ik het niet meer ging redden, mocht ik persen. Geloof me, ik nam een hap lucht en heb Fynn in 1 keer er uit geperst met alles wat ik had. Nooit meer deze pijn. Onze andere dochter die op dat moment in Spanje zat voor haar stage heeft met FaceTime meegekeken en zat huilend op de Universiteit in de gang tussen de kluisjes mee te kijken naar de bevalling. Ze wilde er bij zijn! En onze Globetrotter was onderweg vanuit Australië en kwam in de lucht als ze op haar tussenstop was. Kom op mam, je kan het, pers het eruit! Zij was er enkele uurtjes later. Alles was gewoon zo ontzettend bijzonder. Met een 2e perswee vloeide zo de placenta eruit. Ik was klaar. Kreeg nog een klappertand aanval en daarna mocht ik rusten. Ik liet alles over mee heen gaan en heb alleen de kleine Fynn dicht tegen me aangehouden. Zijn naakte lichaam tegen het mijne. We hadden het gered. Jij mooi mensje!
7. Hoe zijn jullie op de kindernamen gekomen?
Lisanne – Lisa Anna Sophia : Lisa vonden we prachtig, Anna is van Adriana (vernoemd naar mijn moeder) Sophia (vernoemd naar mijn schoonmoeder).
Marilynn – Maria Rosa Lynn : Maria was ook al zo’n prachtige naam en Rosa Lynn zo heette mijn eerste babypop.
Emily – Emma Lorraine Miranda : Emma klinkt koninklijk, Lorraine is van een Franse streek waar we vaak op vakantie gingen en Miranda spreekt voor zich.
Tom – Benjamin: Tom hebben we gekozen omdat op onze eerste date Joost zei dat hij deze naam wilde geven als we een ooit een zoontje zouden krijgen en Benjamin omdat het de jongste zou zijn.
Remy- Christopher: Remy had ik al toen ik zwanger was van Lisanne en die naam is altijd gebleven – Christopher is vernoemd naar Joost zijn vader die Engelsman is en in Zuid-Engeland woont.
Fynn – Emil : Fynn een stoere Scandinavische naam en ook met een Griekse Y en Emil vernoemd naar Emily die de hele zwangerschap van dichtbij heeft meegemaakt en mij bij de bevalling heeft geholpen. We waren een eenheid en het was zo super bijzonder hoe sterk zij was. Nadat Joost Fynn had opgevangen heeft Emily de navelstreng doorgeknipt. Tranen over haar wangen van geluk. Zij is 2e moeder.
8. Wat is je gênantste moment geweest met je kid(s)?
Een gênant moment die ik me dan kan herinneren was toen ik met een van de meiden bij de kassa stond in de supermarkt en dat er in onze rij een vrij stevige dame voor ons stond en ze zei: “Kijk mama, die heeft een dikke kont!”
9. Wat is je tip voor mama’s to be?
Voor alle mama’s to be zou ik zeggen vertrouw op jezelf, laat je niet gek maken door allerlei verhaaltjes en regeltjes die in boekjes staan.Je bent een super mama! Ieder kind doet het op zijn eigen manier gelukkig. Je kan je aan richtlijnen houden maar kijk en luister vooral naar je kindje wat hij/zij nodig heeft. En laat je kindje op zijn beide zijdes slapen om en om, zodat het een mooi rond hoofdje krijgt. Tegenwoordig moeten ze op hun rug liggen waardoor ze een plat achterhoofd krijgen, dat wil je niet.
