Leest eerst deel 1: Ik verloor veel bloed en stolsels, toen de verloskundige vervolgens een echo maakte waren we enorm verbaasd
Thuis gekomen ging het iets beter
Ik sliep sneller en langer, maar nog steeds geen hele goede nachten, waardoor ik erg moe bleef. Op 15 januari sneeuwde het flink en ging ik nog naar de supermarkt op de fiets. Dat was wel eng hoor. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd. Op 16 januari ging ik het bedje van de cosleeper maar een keer opmaken. Ik zei tegen de baby in mijn buik: “Nou je bedje staat ook klaar, nu mag je wel komen.” Ik bedacht me ook dat ik mij nog even wilde inlezen over hoe het ook alweer zat met weeën. Als de bevalling dit keer wel spontaan op gang zou komen, dan wist ik waar ik op moest letten.
Ik had krampen, maar die had ik al wel vaker
Die avond hadden we bezoek bij ons thuis. Ik zou koken voor iedereen. Tijdens het koken vergat ik steeds dingen en had ik op een gegeven moment hele erge rugpijn. Dit kwam wel vaker voor en ik dacht dat ik misschien wel veel verkeerd gestaan had. Gelukkig was het eten toch nog goed gelukt. Na het eten gingen mijn man en ik samen Benthe naar bed brengen. Tijdens het naar bed brengen had ik een menstruatiekramp die heel lang aanhield. Ik zei het tegen mijn man, maar we zochten er verder niets achter. Ik had al veel vaker last gehad van menstruatiekrampen.
Ik voelde telkens een golf van pijn
Die avond voelde ik ik ook een sterke kramp in mijn buik, zou dit een wee zijn? Na ongeveer 20 minuten kreeg ik ineens weer een sterke kramp in mijn buik. Ik kon niet lekker op de stoel zitten door de rugpijn. Ik ging steeds even staan en een beetje heen en weer wiegen. Ik had al aangegeven dat ik rugpijn had dus niemand zocht er wat achter. Elke 20 minuten kreeg ik zo’n kramp. Her was wel een ‘golf’ van pijn; het zette op, werd even heftig en zakte weer af. Dit moesten weeën zijn, want hier had ik mij vandaag nog op ingelezen. Het leek wel alsof alles volgens het boekje ging.
Zou hij al geboren gaan worden?
Rond 22:00 uur ging iedereen naar huis. Ik zei tegen Sjoerd dat ik dacht dat het begonnen was. Hij keek mij vreemd aan en vroeg of ik serieus was (Benthe had 9 dagen overtijd nog steeds geen zin om te komen, dus we verwachtten het allebei nog niet). Ik pakte mijn telefoon erbij en begon de weeën te timen. Er zat al minder tijd tussen de weeën. Al vrij snel ging ik van 18 minuten ertussen naar 5 minuten ertussen. We gingen ons toch maar klaarmaken om naar bed te gaan. Wie weet zakte het wel af, de pijn was namelijk niet heel heftig.
Mijn partner wilde toch de weeën 15 minuten goed in de gaten houden
Ik zei dat ik wilde dat we gingen slapen, maar dat wilde Sjoerd niet. Hij zei dat hij een filmpje van een kwartier zou gaan kijken en ik ondertussen mijn weeën moest timen. Als ze echt af zouden zakken dan gingen we pas slapen. Na een paar minuten timen gaf de app ineens aan dat het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Wat? Zo snel al? Was het echt zo ver?
Het was begonnen, zei het ziekenhuis
Ik belde het ziekenhuis en zei aan de telefoon dat ik dacht dat het begonnen was, maar het niet zeker wist. Ik was zo onzeker of ik de weeën wel op de juiste manier timede. Ik moest aangeven hoe vaak de weeën kwamen en hoeveel tijd ertussen zat. De vrouw aan de telefoon gaf aan dat we mochten komen. Ik vond het heel spannend, het was midden in de nacht en we moesten een vriendin uit bed bellen om op Benthe te passen. Stel je voor, dan ben je in het ziekenhuis en dan stopt alles weer, is die vriendin voor niets wakker gebeld.
Benthe was helaas wakker geworden
Onze vriendin kwam aan, wij gingen naar boven Benthe een kusje geven en nog een liedje zingen. Ze was namelijk wakker geworden door het gestommel. We vertelden niet dat we naar het ziekenhuis gingen, omdat we wisten dat ze dan niet meer gaat slapen. Nadat we haar weer in bed gelegd hadden gingen we naar het ziekenhuis. Ondertussen hadden we onze ouders al geappt dat het begonnen was en we onderweg waren.
Dezelfde verloskundige als bij de bevalling van Benthe had dienst
Het had flink gevroren dus het was ook nog lekker glad, gelukkig hadden we daar niet te veel last van. Bij het ziekenhuis aangekomen haalde Sjoerd een rolstoel voor mij, ik mocht van hem absoluut niet dat hele eind lopen. Rond een uur of half 1 ’s nachts waren we in het ziekenhuis. Ik moest naar de triagekamer en hier werd ik aan de CTG gelegd. De verpleegkundige die dat deed was bij de bevalling van Benthe ook bijna de hele dag bij ons geweest, heel toevallig en leuk.
Ik werd getoucheerd
Na een half uur CTG gingen ze mij toucheren. Ik zat al op 3 centimeter, het was echt begonnen. We mochten naar de verloskamer. Een andere verpleegkundige liep met ons mee, ze had in het dossier over de vorige bevalling gelezen en gaf aan dat ze er nu alle vertrouwen in had. Dit gaf mij ook veel vertrouwen.
Het was gunstig dat het niet zo snel ging
In de verloskamer zat ik eerst op bed, maar al snel zat dat niet meer fijn en ging ik staan wiegen bij het bed. Ook ging ik onder de douche zitten. Rond een uur of 3 ‘s nachts kwamen ze weer om te kijken hoe ver ik was. Ik had nu 4 centimeter ontsluiting. De verloskundige gaf aan dat het prima was dat het niet zo snel ging in verband met mijn eerdere keizersnede. Ik probeerde af en toe op bed te gaan zitten of liggen, maar dat was echt verschrikkelijk. Het leek net of de weeën dan meteen veel intenser werden. Ik was zo moe, ik wilde zo graag even liggen en mijn ogen dichtdoen. Uiteindelijk ging ik maar weer onder de douche zitten, legde mijn hoofd tegen de muur en tussen de weeën door dommelde ik een beetje weg.
Ik zette door, maar raakte erg moe
Rond 5 uur kwamen ze mij weer toucheren en had ik 5 centimeter. Ik probeerde positief te blijven, maar baalde stiekem wel een beetje dat ik in twee uur nog maar één centimeter verder was. Maar het ging nog altijd beter dan toen bij Benthe, dus zette ik, ondanks mijn vermoeidheid, dapper door. Na weer twee uur, rond 7 uur, kwamen ze weer checken. Nog steeds 5 centimeter ontsluiting. Na 4 uur geen centimeter opgeschoten… Hoe lang moest ik dit nog gaan volhouden? Ik was de hele nacht al bezig.
De weeën zwakten af, hoe nu verder?
De verloskundige gaf aan dat mijn weeën ook steeds onregelmatiger kwamen en er steeds langer tussen zat. Ze zei dat ze eigenlijk mijn vliezen wilde gaan breken om de weeën weer op gang te helpen. Hierdoor zouden de weeën wel veel intenser worden. Dat kon ik echt niet aan. Ik zei dat ik graag een ruggenprik wilde omdat ik eigenlijk al niet meer kon en nog 5 centimeter te gaan had.
De ruggenprik zat niet goed, maar er kon niets meer aan gedaan worden
Met een kwartier stond de anesthesist gelukkig al in de kamer. De eerste prik zat niet goed, ik kreeg pijn aan één kant van mijn ruggengraat. Hij probeerde het nog een keer. Die zat beter, maar ik had nog steeds wat pijn aan één kant van mijn ruggengraat. De anesthesist gaf aan dat hij het niet anders kon doen. De pijn zakte helemaal af en ik kon eindelijk ontspannen op bed liggen. Tot ik een wee kreeg en die aan de linkerkant gewoon voelde. Ik gaf het aan, maar hier kon nu niets mee gedaan worden.
Lees HIER verder.
MAUREEN
Insta: mautjuh15
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
