Het is zondagmiddag en ik zit in de woonkamer, terwijl mijn gezin zich verspreidt door het huis
Mijn man speelt met de kinderen in de tuin, hun vrolijke gelach en gegil dringt door het open raam tot me door. Ik leun achterover en laat de stilte van het moment over me heen komen. Voor mij is dit de perfecte manier om mijn weekend door te brengen.
Vrienden?
Die heb ik niet, en daar kies ik bewust voor. Het is niet dat ik een hekel heb aan mensen of sociaal contact vermijd, integendeel. Maar de gedachte aan het onderhouden van vriendschappen voelt voor mij als een verplichting die ik niet wil aangaan. Het kost energie, tijd en soms ook emotionele investering die ik liever besteed aan mijn gezin en mijn eigen interesses.
Vroeger had ik wel vriendinnen
Van die meiden die je overal bij betrokken wilden hebben, altijd uit wilden gaan en geen weekend zonder plannen wilden laten voorbijgaan. Ik deed mee, omdat het zo hoorde. Maar na verloop van tijd begon ik te beseffen dat ik me geforceerd voelde in die vriendschappen. Het kostte me moeite om oprecht geïnteresseerd te blijven in hun levens en verhalen, terwijl ik liever mijn eigen tijd en ruimte wilde hebben.
Dus liet ik de vriendschappen verwateren
Langzaam maar zeker liet ik de afspraken afzeggen, reageerde ik steeds later op berichten, tot het contact uiteindelijk verwaterde. Het voelde als een opluchting. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen als ik een uitnodiging afsloeg, geen smoesjes te verzinnen om onder sociale verplichtingen uit te komen. Ik kon gewoon mijn eigen gang gaan, zonder rekening te hoeven houden met anderen.
Mijn moeder begrijpt het niet
Ze blijft me vragen stellen over mijn sociale leven, alsof er iets mis met me is omdat ik geen vrienden heb om mee op te scheppen. “Waarom ga je niet eens uit met je vriendinnen?” vraagt ze steeds weer, haar stem doordrenkt met bezorgdheid en onbegrip. Ik glimlach en ontwijk haar vragen zo subtiel mogelijk, maar diep van binnen weet ik dat ze het nooit zal begrijpen.
Ook mijn zusje vindt het raar
Ze is het tegenovergestelde van mij: altijd omringd door vrienden, altijd bezig met sociale evenementen en altijd op zoek naar de nieuwste trend. Ze nodigt me regelmatig uit voor feestjes en bijeenkomsten, hopend dat ik ooit zal toegeven en weer actief zal deelnemen aan het sociale circus. Maar elke keer bedank ik vriendelijk en blijf ik thuis, wetende dat ik daar gelukkiger ben.
Mijn keuze om geen vrienden te hebben heeft niets te maken met afzondering of eenzaamheid
Integendeel, ik voel me verbonden met mijn gezin op een manier die ik nooit heb ervaren in oppervlakkige vriendschappen. Ik geniet van de rust en de harmonie van ons huis, waar ik mezelf kan zijn zonder me te hoeven schikken naar de verwachtingen van anderen. En soms, heel soms, vraag ik me af of ik iets misloop door mijn afstandelijkheid ten opzichte van vriendschappen. Of er momenten zijn die ik niet meemaak, herinneringen die ik niet deel. Maar dan kijk ik naar mijn kinderen die lachend door de tuin rennen, naar mijn man die me begrijpend aankijkt vanaf de andere kant van de tafel, en dan weet ik dat ik precies ben waar ik moet zijn.
Dus terwijl de buitenwereld me misschien als raar beschouwt, weet ik diep van binnen dat mijn keuze om geen vrienden te hebben bewust is
Het is mijn manier om in balans te blijven, om mezelf trouw te blijven te midden van de sociale verwachtingen. En zolang ik gelukkig ben met mijn gezin, is dat alles wat echt telt.
Toch blijft mijn moeder zich zorgen maken
Op een dag zal ik haar misschien uitleggen dat ik gelukkig ben met mijn leven zoals het is, zonder de noodzaak van vrienden die ik niet echt mis. Voor nu geniet ik van de rust en de ruimte die mijn keuze me biedt, en de liefde van mijn gezin.
GABY
Waarom leg je niet nu gewoon uit waarom je deze keuze maakt? En hoe zie je je leven voor je als je zou scheiden of er om een andere reden alleen voor komt te staan?
ik snap het helemaal. ik voel het ook zo.
Ik dacht precies hetzelfde als Joris!
Zelf herken ik me in jouw verhaal voor denk wel 100 %. Toen mijn relatie bergafwaarts ging 5 jaar geleden en 4 jaar geleden gescheiden ben, werd pijnlijk duidelijk hoezeer ik vrienden en sociale contacten nodig had. Met 3 jonge kinderen voelde ik me ineens wel heel eenzaam. Spijt ook dat ik gedurende het huwelijk nooit geiinvesteerd heb hier in. En vreemd genoeg ook boos. Boos op mezelf maar ook op mijn ex. Hij vond het helemaal goed dat ik altijd alleen maar met hem of met ons gezin en familie bezig was. Hiermee heedt hij het al dan niet bewust Ik de hand gewerkt dat ik alle vriendschappen en ook de contacten met mijn kant van de familie, heb verbannen uit mijn leven.
hoi! ik begrijp het wel, ik heb ook geen zin aan verplichtingen en feestjes en ben het weekend het liefste met mijn gezin! mijn vriendschappen zijn wat oppervlakkiger geworden, als ik afspreek is het vaak met kinderen erbij. Af en toe een etentje of een concert met een vriendin vind ik wel leuk.
ik begrijp het helemaal .het is jou leven en met wie je je vrije tijd deelt is ook jou keuze
zelf heb ik sinds vorig jaar een vriendschap buiten mijn gezin
omdat de kinderen ouder worden
en ik meer tijd alleen had ben ik in contact gekomen met een leuke lieve vrouw
wij spreken af wanneer we zin hebben om wat samen te doen geen verplichting soms elke week een middag soms twee weken niet
je moeder hoeft het te begrijpen als jij gelukkig bent op deze manier dan is het een stukje acceptatie
Eindelijk iemand die hetzelfde gevoel ervaart. Ik heb ook geen behoefte aan vriendinnen. Mijn gezin is alles wat ik nodig heb.
Zo fijn om te horen dat er ook andere zijn die dat ook zo ervaren. Al had ik daar geen bevestiging voor nodig.
Het komt wel weer. De eerste jaren zijn nu eenmaal tropenjaren. En het is logisch dat je dit zo ervaart.
ik heb het zelfde ik heb een hersenletsel opgelopen en wil geen mensen om me heen me gezin daar ga ik voor toen ik in het ziekenhuis lag waren ze er ook niet nu ook niet
Helemaal niet raar hoor.
Heb ik ook.
Ik merk dat ik veel stress ervaar bij sociale verplichtingen.
Daarom heb ik vrienden, of beter gezegd, kennissen, die er hetzelfde in staan als ik.
1x in de zoveel tijd eens een xtje afspreken.
En soms eens spontaan bij een buurvrouwtje op de thee, is voor mij beter dan contacten onderhouden.
Aan mijn familie en buren heb ik genoeg.
Zo zit iedereen weer anders in elkaar, toch!?