Elke ochtend begon hetzelfde
Ik stond op, maakte een kop koffie, en probeerde mezelf klaar te maken voor de dag. Maar voordat ik echt wakker kon worden, begonnen ze weer: de tics. Ze kwamen en gingen in verschillende vormen, maar er was één tic die mijn leven volledig beheerste. Een tic die ik met geen mogelijkheid kon onderdrukken, hoe hard ik het ook probeerde.
Het was een nerveuze, constante klik met mijn tong tegen mijn gehemelte
Net alsof ik de hele dag op een denkbeeldige kauwgom kauwde. De geluiden echoden door mijn hoofd en stuiterden van de muren van ons kleine appartement. Het was onophoudelijk, en het was iets waar ik geen controle over had. Ik voelde me knettergek, alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam, en ik schaamde me diep. Mijn zoon, Dave, was acht jaar oud en hij begon steeds meer door te krijgen dat zijn moeder anders was. Hij schrok soms van me, vooral als de tics in volle gang waren. Ik zag dat hij niet wist hoe hij moest reageren. Het maakte mij verdrietig.
“Goedemorgen mama”, zei Dave voorzichtig terwijl hij de keuken binnenkwam.
Hij keek me met bezorgdheid aan. Hij wilde zo graag dat ik normaal was, zoals de moeders van zijn vriendjes. “Goedemorgen”, antwoordde ik. Ik deed mijn best om mijn mond stil te houden. Maar het duurde niet lang voordat de klikken weer begonnen. Daves schouders zakten en hij draaide zich om naar zijn cornflakes, duidelijk ongemakkelijk.
Ik zag hoe hij zijn ontbijt haastig opat, alsof hij zo snel mogelijk aan de situatie wilde ontsnappen
Het deed pijn om te zien hoe mijn tics hem beïnvloedden, maar ik wist niet wat ik moest doen. De afgelopen jaren waren ze alleen maar erger geworden, en geen enkele therapie of medicatie leek te helpen. Tijdens het ontbijt begon de eerste rituele tic van de dag. Ik moest het lichtknopje acht keer aan en uit knipperen voordat ik het kon laten zoals het was. Dave keek weg, gewend aan de routine, maar ik zag de irritatie in zijn ogen. Hij zei niets, maar ik voelde zijn ongemak. “Het spijt me Dave”, zei ik zachtjes, terwijl ik de laatste keer op het knopje drukte. “Mama moet dit gewoon doen.”
Op weg naar school was het hetzelfde liedje
Ik moest vier keer aan de voordeur trekken om zeker te weten dat de deur echt op slot was. Dave stond naast me, zijn rugzak op zijn schouder, en ik zag hem zuchten. “Kom op, mama, we komen te laat.” Ik zuchtte. “Ik weet het. Nog even”, zei ik terwijl ik de laatste keer aan de deurknop trok. Pas dan konden we vertrekken. Onderweg naar school probeerde ik te vermijden om op de lijnen van de stoep te stappen. Dave hield mijn hand vast, maar ik merkte dat hij een beetje afstand hield, alsof hij bang was dat ik elk moment in een tic kon uitbarsten. Hij stapte moeiteloos over de lijnen heen, maar ik was constant bezig met het zorgvuldig plaatsen van mijn voeten.
Toen we bij de schooldeur aankwamen, gaf ik hem een knuffel
“Fijne dag”, zei ik met een geforceerde glimlach. Hij knikte en rende snel weg, naar de veilige normaliteit van zijn klasgenoten. Op weg naar huis voelde ik de tranen in mijn ogen prikken. “Hoe kan ik een goede moeder zijn als ik mijn eigen lichaam niet onder controle heb?”. Ik voelde me opgesloten in mijn eigen geest, constant worstelen tegen de impulsen die mijn leven beheersten.
Thuisgekomen moest ik eerst alle spullen die ik aanraakte vier keer aanraken
De deurklink, mijn tas, zelfs het servies. Het was een eindeloze cyclus van aanraken en heraanraken. Ik probeerde te werken vanuit huis, maar de klikken verstoorden mijn concentratie. Ik had een klein bedrijfje waar ik sieraden maakte, maar mijn handen trilden vaak, wat het werk moeilijk maakte. Vandaag ging het redelijk, totdat mijn telefoon ging en ik schrok van het geluid. De klikken werden heviger en ik moest even stoppen om mezelf te kalmeren.
De middag verliep in een waas van frustratie en schaamte
Ik haalde Dave op van school en hij vertelde enthousiast over zijn dag, maar ik zag hoe hij af en toe naar mijn mond keek, wachtend op de volgende tic. Thuisgekomen ploffen we op de bank en keken samen naar een tekenfilm. Voor even leek alles normaal, maar toen begon het weer. Dave zuchtte diep en verliet de kamer. Hij speelde op zijn eigen kamer, zonderde zich af. Het voelde niet goed.
Die nacht lag ik wakker in bed
Ik moest hulp zoeken, professionele hulp die verder ging dan wat ik tot nu toe had geprobeerd. Dave verdiende een moeder. Een echte moeder. Ik tikte met trillende handen het nummer van de huisarts in. “Goedemorgen, met Julia”, zei ik toen de receptioniste opnam. “Ik zou graag een afspraak willen maken voor een doorverwijzing naar een psycholoog.” Dit was een stap naar een betere toekomst voor mij en Dave. Ik vond het erg spannend.
JULIA
