Het leven zou zoveel makkelijker zijn als je bij de geboorte van je kind een gebruiksaanwijzing zou krijgen. Ik hoopte vroeger altijd dat op de dag dat ik zou bevallen er één in de brievenbus zou liggen. Niet een gewone gebruiksaanwijzing over kinderen in het algemeen. Nee, een op maat gemaakte gebruiksaanwijzing voor jouw kind die je precies vertelt hoe je moet omgaan met bepaalde situaties. Niks hoor je krijgt geen boek. Je krijgt wel veel ongevraagde en goedbedoelde adviezen.
Toen ik moeder werd moest ik eerst nog lachen als mensen zeiden dat je bij kleine kinderen kleine zorgen hebt en bij grote kinderen grote zorgen. Wat een onzin dacht ik. De zorg voor een baby, gebroken nachten, poepluiers, huilen, flesjes, snotneuzen, dat is pas afzien. Maar “ze” lijken toch wel gelijk te krijgen…
Ik neem je even mee in een paar “zorgen” van de afgelopen weken. Wel een waarschuwing, de volgende alinea kan schokkende teksten bevatten 😉
Een dochter van een vriendin paste op mijn kinderen en vertelde me in vertrouwen dat mijn zoon bij het naar bed brengen had gevraagd of ze zijn piemel wilde zien. Ja, je leest het goed! En hij is bijna 6. Jezus, wat moet ik hiermee? Waar is die verdomde gebruiksaanwijzing als je deze nodig hebt?!
Na een nachtje slapen heb ik hem geprobeerd uit te leggen dat het, net als scheten of boeren laten in openbaar, niet netjes is om dit soort dingen te vragen. En benadrukt dat als iemand aan hem vraagt of ‘ie zijn kroonjuwelen wil laten zien of wanneer iemand hem ongevraagd een paar kroonjuwelen laat zien, hij METEEN zijn vader of mij inlicht. Daar kom ik voorlopig wel mee weg denk ik, want halverwege dit gesprek vroeg hij zich af of we over iets anders konden praten, want het was stom.
Mijn dochter wilde bij het ontbijt een bakje yoghurt met aardbeien. Prima, dat is een verantwoord ontbijtje dacht ik nog. Totdat ze na 3 aardbeien zei dat ze niet meer hoefde en ik haar probeerde te overtuigen om het toch te eten. (Levensles; als je iets opschept eet je het op. Eten weggooien is zonde. Kindjes in Afrika hebben geen eten, you name it). Wie mijn dochter kent, weet dat het een kleine dictator van 3 jaar oud kan zijn. Ze keek me aan en ze zei: “Mama, je bent dom en dik en je jurk is lelijk.” En schoof vervolgens haar bakje yoghurt weer opzij. Mijn eerste reactie was om totaal hysterisch iets te gillen in de trant van: “Wat je zegt ben je zelf!” Maar dat doe je niet als volwassene (toch?). Ik beet op mijn lip en probeerde heel rustig uit te legen dat het niet aardig is om dit soort dingen te zeggen en dat ik helemaal verdrietig ben. Ze keek me ongeïnteresseerd aan, en 10 minuten later probeerde ze me aan het lachen te maken omdat ze het niet leuk vond dat ze me verdrietig had gemaakt.
Jezus! Wat heb ik voor monsters op de wereld gezet?! Mijn gedachten tuimelen regelmatig van: “Het zijn kinderen, hoort erbij, alles is een fase”, naar visioenen dat mijn kinderen voor galg en rad opgroeien. Pfff, kan iemand me alsjeblieft die gebruiksaanwijzing geven? Ik ga met mijn tijd mee, dus je mag het ook even mailen of appen. Help! Hoe moet dat in godsnaam verder tot dat ze 18 jaar zijn?!
Grtz Natasja
