Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Voor de buitenwereld leek het goed met mij te gaan, maar dat was helemaal niet zo
In 2012 viel mijn wereld in duizend stukjes. Ik voelde me leeg en kon nergens meer plezier uithalen. Ik stortte me op mijn werk, het platform, sporten en mijn sociale leven. Ik leek juist heel veel plezier te ervaren, tenminste voor de buitenwereld. De eerste vijf jaar waren voor mij vooral een periode van verwerking. Drie jaar lang was ik mezelf alleen maar voorbij aan het lopen en wilde ik niet dealen met de realiteit, want die was voor mij te pijnlijk. Na drie jaar mijn kop in het zand steken, kon ik het niet meer negeren en was het tijd om het aan te pakken; stilstaan bij de feiten en er het beste van proberen te maken.
In eerste instantie praatte ik er niet over
De eerste jaren durfde ik er niet eens over te praten: ik schaamde me, ik was bang, boos en enorm verdrietig. Ik voelde mij alleen en onbegrepen. Nu wil ik er juist over praten. Ik wil awareness creëren: opstaan voor de Daphne die ik was toen ik de diagnose kreeg en voor alle vrouwen die zich nu voelen zoals ik mij destijds voelde. En dat zijn er helaas veel…
Ik kreeg de diagnose POF: prematuur ovarieel falen
Ook ik ben één op de zes. Eén op de zes vrouwen kan niet op een natuurlijke manier zwanger worden en daar hoor ik helaas ook bij. Ik kreeg de diagnose POF, Prematuur Ovarieel Falen. Door een onverklaarbare genetische afwijking ben ik in de vervroegde overgang geraakt. Na verschillende onderzoeken en zelfs een uitgebreide DNA test blijft de oorzaak onduidelijk. Mijn hormoonwaarden waren enorm laag, mijn menstruatie bleef uit en ik kreeg de bijkomende klachten zoals opvliegers.
Kop in het zand
Omdat de artsen al snel konden zien dat ik vervroegd in de overgang zat, konden ze me ook precies vertellen wat ik moest doen om nog wel zwanger te kunnen raken. In ieder geval mijn hormoonwaarden ophogen door het slikken van hormonen en op den duur, als ik klaar was om mijn kinderwens te vervullen, IVF met een eiceldonatie. Top, hier zat ik op te wachten natuurlijk. “Laat maar”, dacht ik. Zoals ik als de beste kon, stak ik mijn kop in het zand en stopte ik al mijn energie in feesten, leuke dingen doen en vooral niet denken aan wat ik te horen kreeg. Stiekem hoopte ik dat ik helemaal niet vervroegd in de overgang zat en dat het allemaal een vergissing was. Die hormonen konden me gestolen worden. Die opvliegers kon ik wel mee leven en ik liet het voor wat het was.
Ik lachte, maar van binnen kon ik wel janken
Ik wilde niet zielig gevonden worden, dus ik praatte altijd gewoon vrolijk mee met alle babypraatjes om me heen. Als iemand voor de zoveelste keer de domste confronterende maakte: “Nou Daph, voor jou wordt het ook al tijd hè?”, dan lachte ik. Van binnen kon ik wel janken. Ik zorgde ervoor dat ik het vooral heel druk had met van alles, maar natuurlijk hield ik dat niet lang vol. Vervroegd in de overgang raken merk je zowel fysiek als mentaal. Het kost erg veel energie en je bent je constant aan het aanpassen.
Ik liep mezelf volledig voorbij
Uiteindelijk kwam ik eind 2015 thuis te zitten. Moe, overwerkt, te veel met anderen bezig en totaal niet met mezelf. Er moest iets veranderen. Ik moest die doorn die mij al jaren irriteerde eindelijk eens gaan aanpakken en onder ogen komen. Ik wist dat het tijd was en ik kon er niet meer omheen. Met beide handen heb ik het aangepakt en ruim twee jaar later, ben ik een ander mens geworden. Ik ben beter voor mezelf gaan zorgen en ik heb het feit dat ik vervroegd in de overgang ben omarmd. Ik heb mijn gevoelens een plekje gegeven en ik ben van die gevoelens gaan houden. Ze horen bij me en zullen de komende tijd nog vaak aanwezig zijn maar ik stop ze niet meer weg, ik laat ze juist toe. En ja ik weet dat dit het begin is en dat ik er nog lang niet ben maar ik ben in ieder geval begonnen met mijn pijn onder ogen te komen.
We gaan starten met een IVF-traject
Sinds ik de diagnose kreeg, weet ik precies wat er moet gebeuren om wel zwanger te raken. Mijn vriend heeft altijd gezegd dat hij klaar is wanneer ik dat ook ben en die tijd is aangebroken. Er komen spannende tijden aan, want zeer binnenkort gaan we daadwerkelijk het IVF-traject in. Er heerst een enorm taboe op dit traject. In de afgelopen jaren heb ik ervaren hoe moeilijk het is om hier informatie over te vinden of vrouwen te vinden waar ik erover mee kan praten.
Ik heb ook een eiceldonatie nodig
Het lijkt alsof iedereen doet alsof het niet bestaat, maar uit de cijfers blijkt dat veel kinderen in Nederland juist door IVF worden geboren. Ik wil de stilte doorbreken en juist open zijn over mijn behandeling. Mijn behandeling gaat iets verder dan de ‘standaardbehandeling’ omdat ik ook een eiceldonatie nodig heb. Ik ben gezegend met een zusje dat mij haar eicellen wil doneren. Ze heeft twee prachtige kinderen en zij vindt het nu tijd om mij te helpen. Dit maakt het proces voor ons nog specialer en in plaats van bang te zijn, ben ik enorm dankbaar dat ik dit ga doen.
Ik wil er alles aan gedaan hebben
Natuurlijk is er een kans dat ik niet zwanger word, maar niks doen omdat het niet kan bestaat voor mij niet. Ik wil er in ieder geval alles aan hebben gedaan. Mijn droom, waarin ik mezelf met vijf kinderen aan tafel zie, is er niet meer. Dat realiseer ik me heel goed. Ik leef bij de dag en ben al zielsgelukkig als ik één kind op de wereld mag zetten. Al houd ik er rekening mee dat dit misschien niet voor mij weggelegd is, maar dat zien we dan wel. Voor nu zijn we positief, ben ik mezelf zowel mentaal als fysiek aan het trainen om mezelf veerkrachtig te maken en ben ik vooral bezig met wat wel kan.
Met mijn verhaal wil ik jou het gevoel geven dat je niet alleen bent.
WORDT VERVOLGD
DAPHNE
Insta: fitforivf.nl
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
