1. Stel jezelf en je gezin even voor.
Ik ben Esmeralda, 25 jaar en woon samen met mijn partner Maikel. We zijn 8 jaar samen en op 26 maart 2018 hebben wij het mooiste kindje ter wereld verwelkomt; Ezra.
2. Wanneer en hoe heb je ontdekt dat je een kindje met Down zou krijgen?
Na 3 miskramen en 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap zonder oorzaak, bleek ik 9 maanden na de laatste miskraam weer zwanger. Tot onze grote vreugde zagen we met 6 weken een kloppend hartje. Deze periode was heel dubbel, we waren heel blij, maar het was ook spannend. Met 13 weken wisten we dat er een klein mannetje in mij groeide, zo bijzonder. Toen werd alles echter en konden we gaan genieten. Tot, de 20 weken echo.
Donderdag, na de echo vertelde de verloskundige dat ze een aantal afwijkingen (softmarkers) had geconstateerd. Ze zag een focus op het hartje, verkorte bovenbenen, echodense darmen en een nierafwijking. Dat zou kunnen duiden op een afwijking, namelijk het downsyndroom. We zouden na het weekend een uitgebreide GUO in het WKZ krijgen. Aangeslagen gingen we naar huis, vragen spookten door ons hoofd en dat weekend was het langste weekend in ons leven.
Dinsdag, Bij de GUO, zagen ze dezelfde softmarkers en werd verteld dat we ongeveer 20% kans zouden hebben op een kindje met down. We zouden een vruchtwaterpunctie kunnen doen en het dan zeker weten. Na een punctie is er een kleine kans dat het kindje te vroeg geboren wordt en omdat zo’n punctie voor de 24e week gebeurd, heeft het minder overlevingskans. Die beslissing was snel gemaakt, want ons kindje was toch wel welkom, de punctie hebben we dus niet gedaan.
In de weken erna werden we regelmatig gecontroleerd. Met 32 weken waren er op de nieren na, geen afwijkingen meer te zien. De nieren waren nog wel iets vernauwd, maar dat ging om milimeters. De kans bleef echter wel bestaan dat het een kindje met down zou worden.
Mijn partner had het totaal niet meer verwacht, ik heb het altijd in mijn achterhoofd gehouden.
3. Was je niet enorm geschrokken of teleurgesteld in eerste instantie?
Nadat Ezra geboren was, mocht mijn vriend mee naar de kinderafdeling waar de kleine man onderzocht werd. Ik lag op de uitslaapkamer. Mijn partner kwam terug met 3 dokters. Ik dacht nog: Ezra is overleden. Toen vertelde ze dat hij het downsyndroom heeft. Mijn eerste reactie was: oooooh, is dat het?!
De dagen erna waren wel wat moeilijker. We schaamden ons en waren toch wel wat teleurgesteld, vooral mijn partner had het erg zwaar. Voor mannen is het denk nog moeilijker. Vrouwen hebben al 9 maanden voorsprong. We vonden het ook erg moeilijk om het met de buitenwereld te delen. Na twee dagen was ik dat zat en heb ik een bericht op instagram geplaatst. Wat kregen we daar veel mooie reacties op. Sowieso kregen we heel veel steun van familie en vrienden. We zijn erachter gekomen dat we enorm veel mensen om ons heen hebben die om ons geven, we zijn zo dankbaar voor al die mensen.
Klik hier voor deel II!
♡
Ezra , je mama en je papa – samen zijn jullie helden ! Geniet van je kleine man. 😍