Carola: “Had mijn dochter maar ‘gewoon’ alleen kanker”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals

Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat

Deel 3: Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet

Deel 4: Cato (12) heeft kanker en krijgt een vreselijk bericht

Deel 5: De kanker bij mijn dochter blijkt al in het gevorderd stadium te zitten

Deel 6: Iemand in de wachtkamer wenst mij sterkte, maar de ernst dringt nog niet tot mij door

Deel 7: Was er maar eerder geluisterd naar mijn moedergevoel, dan was de kanker nog niet zo ver gevorderd

Deel 8: Cato (12) heeft kanker: “Deze uitslagen zijn bepalend voor de behandeling”

Deel 9: “Ik slik mijn tranen in als de eerste chemo in het lichaam van mijn dochter druppelt”

Deel 10: Een brief aan mijn buurvrouw die een einde maakte aan haar leven

Deel 11: Cato (12) krijgt haar eerste blok chemo’s

Deel 12: Ik schrik: Cato heeft diepblauwe lippen en is kortademig

Deel 13: Ik kijk naar de achterbank en zie Cato steeds verder afglijden, ik zeg tegen Stef: “Alarmlichten aan en over de vluchtstrook” 

Deel 14: Cato blijkt gevaarlijk hoge leverwaarden te hebben, de chemo wordt gestaakt

Deel 15: Cato (12) haar lever werkt amper meer, maar voor een transplantatie komt ze niet in aanmerking

We moeten ineens afwachten of ze het haalt

Hoe kon dit gebeuren? Mijn dochter gaat van een goed te behandelen lymfoom naar kijken welke kant het muntje opvalt? En moeten we afwachten of ze het haalt. Soort Russisch roulette. Niet te doen. Had ze nu maar ‘gewoon’ alleen kanker. Stef gaat alvast naar Cato en ik loop nadat ik iets rustiger ben ook naar haar toe. Ook zij moet hard huilen maar ze zegt: “Mijn lever gaat het weer doen hoor.” Dapper, stoer, positief kind. Ik snap ook wel dat ze dat zegt om ons te beschermen. Ze wil niet dat we verdrietig zijn.

Stef besluit toch naar de andere kinderen te gaan

Voordat onze oncoloog naar huis gaat, komt ze met het team die het aankomende weekend dienst hebben langs op de kamer. Ze zegt: “Dit is Cato. Ze ziet er niet heel ziek uit maar dat is ze wel.” Ook zegt ze dat ze tegen ons dat ze altijd bereikbaar is voor het team en dat ze weten dat ze haar mogen bellen als er iets is. Daarna vertrekt ze. De verpleegkundige stelt voor om een ouderkamer voor Stef klaar te maken zodat hij in de buurt kan blijven slapen. We besluiten dat hij toch naar huis rijdt om de rest van ons gezin en familie op de hoogte te brengen. Die weten nog niet echt hoe slecht het er voorstaat. Als het met Cato slechter gaat aankomende nacht is er vast wel iemand die met hem mee kan rijden naar Utrecht.  

We vragen de rest van het gezin en opa en oma morgen te komen

We spreken af dat hij de volgende dag komt met de rest van het gezin en opa en oma. Ook stellen we weer een update op de app op voor de vrienden en familie. Als Stef weg is en Cato slaapt, huil ik nog even uit op de gang. Een lieve verpleegkundige haalt voor mij een kop thee en we praten nog even. Ik schuif mijn opklapbed dicht tegen het ziekenhuisbed van Cato en houdt haar tussen het dommelen in de gaten. Ik weet ook wel dat ze aan de monitor ligt en de verpleegkundigen haar om de haverklap komen controleren en in de gaten houden, maar toch. De mooi gekleurde steen, die ze die middag geschilderd heeft samen met Eliane, ligt op haar nachtkastje te pronken. Hopelijk wordt dit onze geluksteen.

Ik lees schokkende informatie in haar dossier

Even later lees ik in haar dossier dat er bloed op afroep klaar ligt voor als ze eventueel inwendige bloedingen zou krijgen. Dat er een bepaald medicijn klaar ligt voor als ze in coma zou raken. En dat het IC team al op de hoogte is van haar situatie en als ze verslechtert, dat ze naar de IC gaat. Het hakt erin, maar goed dat ik dat die avond niet allemaal wist. En nogmaals; je weet het onbewust echt wel maar kunt en wilt het niet binnen laten komen omdat je overeind moet blijven staan.

De waardes blijven stabiel

Zaterdag eet ze gelukkig wel iets maar heeft verder een slechte dag. De meeste waarden blijven wel redelijk stabiel. Dat geeft hoop maar sommige waarden stijgen toch nog iets door. Ze heeft een ammoniak van 234 (normaalwaarde 0-35). Daardoor wordt ze alsmaar geler. Ik wist niet dat iemand zo geel kon worden. Ons gezin en opa en oma komen allemaal even langs en kijken om de beurt bij Cato om de hoek. Iedereen is erg ontdaan hoe ziek ze is. Teveel bezoek kan ze niet goed aan en ze slaapt veel. Ook is mijn nicht er die morgen alweer op tijd. Fijn dat ze ons zo goed ondersteund. 

Iedere kleine activiteit is al een uitputtingsslag

Door het medicijn moet Cato vaak naar het toilet en dat is een uitputtingsslag voor haar. Haar hartslag schiet omhoog en daarna is ze doodmoe. Als iedereen weer naar huis is die zaterdagavond klap ik op tijd mijn bed uit en ga in ieder geval liggen. Slapen lukt niet echt, maar als ik maar lig dan rust ik ook. Dat zei mijn oma altijd.

Haar oudere zus blijft even bij haar

Zondag is het een rustige dag. Cato slaapt veel en ikzelf probeer ook een beetje slaap in te halen. De nachten zijn echt pittig. In de middag komen Stef en Bente nog eventjes om de hoek kijken. Bente blijft even bij Cato en ik wandel met Stef een stukje buiten. We blijven wel in de buurt zodat we snel weer terug zijn als er plotseling iets zou gebeuren. Die avond wordt er weer bloed geprikt en ik wil voordat ik ga slapen nog even op de uitslag wachten. Hopelijk maakt ze de omslag en gaan de waarden de goede kant op.

We krijgen goed nieuws

Ineens komt er een arts met verpleegkundige de kamer op. Ik zie dat ze opgewekt zijn. Het computerschermpje op de kamer wordt aangeklikt en ja hoor. Ze laat zien dat de waarden langzaam gaan zakken en de goede kant op gaan. Wat een opluchting! Ik geef Cato een boks (doen we altijd bij goed nieuws) en als de arts en verpleegkundige weg zijn bel ik meteen het thuisfront die toevallig allemaal bij elkaar zitten. Ze zijn in jubelstemming maar ik nog niet. Ik voel de opluchting nog niet. Voor mijn gevoel kan het nog alle kanten op. Ik ben in alles volledig het vertrouwen kwijt. 

WORDT VERVOLGD

CAROLA

Insta: carola_muntel

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!