Ik moet iets bekennen. De laatste tijd ben ik onwijs afwezig en ik weet niet zo goed of mijn omgeving dit merkt. Ik hoor niet meer wat mensen zeggen en maak voor mijn gevoel hele domme fouten. Ik vergeet de simpelste dingen en voel me futloos. Het voelt alsof ik in een bubbel leef en er met alle macht tegen schop en sla, maar ik kom er niet door heen. Een off-day? Een off-week? Een off-MAAND? De stralende lach van mijn kindje laat me weten dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn, maar een allesoverheersend naar gevoel laat me er niet van genieten.
Ik sprak afgelopen week 3 mensen, die worstelen met zichzelf en hun dromen. Ik hoor dit vaker, van mijn generatie, de Millenials. Er zijn inmiddels talloze boeken over verschenen. Volgens de Babyboomers zijn we lui en verwend en denken we te groot of zelfs onmogelijk. Wij zelf vinden dat we worden verstikt in een immens scala van mogelijkheden, informatiestromen en ontelbare keuzes. Het meisje dat ik sprak vecht al een jaar voor de functie van haar leidinggevende, de enige mogelijkheid tot doorgroeien bij dat snoeiharde advocatenkantoor. Maar diep in haar hart zou ze iets totaal anders willen doen. Onzekerheid houdt haar tegen. De jongen die ik sprak was al 2 jaar fitnessinstructeur maar het maakte hem niet meer gelukkig. ‘Het totaal niet weten’, hield hem tegen. Beide noemden ze ‘if not now, when?’, refererend naar het feit dat ze tegen de 30 lopen maar het uitgestippelde pad naar geluk die ze verwachtten rond deze leeftijd te hebben bewandeld, bleef uit. Een van mijn eigen collega’s met wie het gesprek wat dieper ging, vroeg of ik gelukkig zou kunnen zijn als ik bijvoorbeeld mijn werk puur als een manier zou zien om geld te verdienen. Hoeft niet alles een hoger doel te hebben? Hoeft niet alles wat je doet het ultieme geluksgevoel te geven? Is dat, gek genoeg, misschien juist de sleutel tot geluk en rust in je hoofd?
Zoals jullie weten is mij dochter 3 weken geleden 1 jaar geworden. Wat een tranen heb ik hierom gelaten. Ik ging weer nadenken over wat voor moeder ik wil zijn, wat voor moeder ik ben geweest. Toegewijd. Zorgzaam. Alert. Onzeker. Gefrustreerd. En moe. Het voelt alsof ik altijd ‘aan’ sta. Vroeger kon ik even ‘uit’, letterlijk ook. Ik denk dat het eerste jaar na het krijgen van een kind gigantisch onderschat wordt. De impact die dit heeft op je leven, en dat je na 3 maanden alles maar weer ‘moet kunnen’ oppakken als voorheen. Die druk heb ik mezelf ook opgelegd. En hier ben ik dan, ongelukkig waar ik ook zit of ga. Wat voor moeder ben ik dan voor Hailey’s toekomst? Ik zie megaveel kleine stapjes die ik kan zetten, maar ik ben voor elke stap enorm angstig. Waar komt dit toch vandaan? En waarom lijkt het zo generatiegebonden? Want de moeders, de wereldreizigers, de studenten – het lijkt groter dan mijn persoonlijke bubbel.
Mijn grootste droom voor Hailey is dat wat ze ook gaat doen in dit leven, ze zich oke voelt in die keuze, en nergens in blijft hangen omdat angst, onzekerheid en verwachtingen haar om de oren slaan. Ik hoop voor haar dat ze iets vindt waar ze haar passie en talenten in kwijt kan en haar geluk uit kan halen. Tot een hoogte die voor haar genoeg is.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen? Ik realiseer me dat ik een onwijs kwetsbaar stuk heb geschreven. Please send love, not hate.
Kelly & Hailey
