Lees HIER de vorige blog van Meike.
De laatste twee weken voor vertrek zijn één grote chaos
Plotseling lijkt de hele emigratie van secundair belang te zijn geworden, en ik ben nog steeds verbluft door het idee dat we een tweeling verwachten. Maar goed, het huis moet worden ingepakt, de dozen die we verschepen moeten naar de haven worden gebracht, en Poes en Frenk moeten nog voor hun laatste checks naar de dierenarts. Farley en ik hadden bedacht om bij het instappen een foto te laten maken met ons allen bij het vliegtuig en de echofoto’s. Dit wilden we als verrassing naar familie sturen met de tekst: “Ready for takeoff, met 1 kind in ons hart, 1 op de arm en 1 in de buik!” Maar goed, ik was zo van streek dat ik het nieuws al eerder wilde delen, en het is ook niet echt iets wat je zomaar even als een foto in een appje dropt: “they’re twins!!”
Dus voordat we vertrekken, vertellen we het nieuws aan familie, en iedereen is behoorlijk geschokt
De hoop om nog een baby te verwelkomen op Curaçao is natuurlijk al verdrietig zonder familie en vrienden in de buurt (the village), laat staan een eeneiige tweeling. Eén baby is al bijzonder. Maar hoe vaak maak je zoiets van dichtbij mee? En nu zitten wij ook nog eens 8000 km verderop. Dat is een heel eind, wat er ook gebeurt. Laten we vooropstellen dat als we hadden geweten dat we een MCDA-tweeling zouden verwachten, we echt niet zouden zijn gegaan en lekker in Nederland waren gebleven. Maar ja, dat wisten we niet van tevoren. En bovendien, het ticket is geboekt en het huurcontract op Curaçao is getekend… Dus het idee is toch echt dat we gaan!
Op 9 februari is het zover
Om 5 uur ’s ochtends gaat onze wekker af om de laatste dingen in te pakken en de laatste checks in huis te doen. Wat een gedoe om zelf aangekleed en klaar te zijn. Alle vijf grote koffers dicht en op slot, twee keer handbagage, twee rugzakken, én Poes en Frenk in een mand… Het reizende circus is klaar om te vertrekken! Om 7 uur staat het taxibusje voor de deur, en na een emotioneel afscheid van een deel van de familie worden we in het donker en de miezer uitgezwaaid. Een uur later komen we aan op Schiphol, en ook daar staat een delegatie klaar om ons uit te zwaaien. Eerst maar alle koffers en incheckspullen op de bank, zodat we een deel van onze ballast kwijt zijn. Dit betekent niet dat het overgrote deel niet gewoon mee de cabine in gaat: koffertjes, rugzakken, een paraplu buggy én Poes en Frenk… Huisdieren onder de 8 kg reizen namelijk gewoon mee in de cabine en staan dus bij je voeten. Ik heb bewust 3 stoelen gereserveerd op een rij van 4, in de hoop dat de vlucht niet overvol is en we een extra plekje hebben.
Helaas, de vlucht is echt overvol…
Na een enorme tocht door de security rij, waarbij we aardig wat bekijks trekken met twee mandjes met dieren en een gezellige peuter, komen we bezweet aan in het vliegtuig. De drukte in het gangpad maakt het echt niet makkelijker om de hele boel te installeren, en Poes staat bij Farley zijn benen en Frenkie bij mij. Dat betekent dat we eigenlijk geen enkele ruimte hebben voor onze voeten. Na een uur vertraging om op te stijgen verloopt de vlucht zelf over het algemeen best soepel. Poes geeft geen kik, Vive moet goed vermaakt worden, maar ook dat lukt aardig en doet nog een dutje van een uur. Maar Frenk… Die was een ander verhaal… Ongeveer elk uur laat hij een kwartier lang zijn ongenoegen horen. Piepen, keffen en zeuren. Het gaat echt door merg en been. Op een punt zit ik op het toilet, achterin het vliegtuig… En ik hoor die hond gewoon keffen. Ik voel me enorm bezwaard en zeg tegen iedereen dat we gaan emigreren, dat we echt niet twee huisdieren dit aan doen voor een vakantie van twee weken!
11 uur later landen we op Curaçao
Ook hier is het vooral veel en lang wachten bij security om vervolgens de koffers te halen en met onze enorme hoeveelheid bagage, peuter en dieren richting de laatste poort te gaan om de paspoorten en inklaring van Frenk en Poes te doen. Ik had al hun documenten van tevoren al toegestuurd, waardoor we ook hier redelijk vlot konden doorlopen. We lopen naar buiten, en de warmte klapt in onze gezichten, maar ik heb geen ruimte om te registreren dat we zijn geland en werkelijk op Curaçao zijn. We zijn moe, oververhit, en nu is het nog zaak om de tijdelijke auto te vinden. Na de uitwisseling met de auto gaan we dan op weg naar ons huis. Ondertussen is het 18:30 lokale tijd, maar +5 uur voor ons gevoel dus al midden in de nacht.
De dochter van de verhuurder laat ons binnen en we krijgen een hele tour door een nagenoeg leeg huis
Ik sla helemaal niets op van wat ze zegt, want de informatie is te veel en ik ben te moe. De enige spullen in het huis zijn: Een bed voor ons, bank, eettafel met stoelen en een peuterbed voor Vive, welke ik al van tevoren via Facebook had gevonden en via-via er had laten neerzetten zodat zij gelijk kon gaan slapen. Snel maak ik haar bed op zodat ze erin kan. Na een ronde door het huis blijkt de keuken echt helemaal leeg te zijn, geen bord of mes te bekennen. Lichtelijk geïrriteerd, want we hadden onderhandeld in het contract dat de keuken zou zijn ingericht. Ik begin aan de eerste koffers te openen zodat Poes en Frenk hun eerste ronde kunnen maken, en Farley gaat snel naar een supermarkt om wat drinken en ontbijt te halen voor de volgende dag.
Compleet afgepeigerd ga ik rond 10 uur lokale tijd naar bed, om helaas samen met Vive gezellig om 3:00 uur ’s nachts wakker te worden… Oh zo fijn, dat tijdverschil!
MEIKE
