Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 2: Collinda: “Kerst 2019 zal ik nooit vergeten”
Deel 3: Er ontstond paniek: Jens had beademing nodig, maar dit ziekenhuis kon hem dat niet bieden
Deel 4: Kleine Jens verraste ons met zijn eerste lachje, achteraf was dit zijn afscheid
Deel 5: De arts sprak de vreselijke woorden uit: “Jens gaat overlijden”
Jens kreeg vloeistof in zijn lichaampje
Jens werd diezelfde morgen gebalsemd. Er ging een vloeistof in zijn lijfje zodat hij niet stijf werd. Zo konden we hem nog fijn beet houden en knuffelen. Ik had daar zoveel behoefte aan en zijn zusjes ook.
We hebben de kinderen bij alle stappen betrokken
Orlanda (de uitvaartbegeleidster) kwam en met elkaar, wij samen met de kinderen, hebben we alles samen besproken wat we wilden en hoe we het wilden. Van de uitvaart tot de kaarten. Orlanda zei achteraf dat ze dit zo bijzonder vond: “Jullie doen het echt samen met de kinderen.” Ik zei: “Dat is toch heel normaal?” “Nee dat is het niet, ik kom dit werkelijk nooit tegen. Ik moet bijna altijd zeggen tegen de ouders dat de kinderen er ook zijn.” “Voor ons is dit heel normaal”, zei ik, “Het is ook hun broertje en verdriet. En dat doen we samen als gezin.”
De dienst zou worden gehouden op een bijzondere plek
En zo bespraken we dat we Jens zo lang mogelijk thuis wilden houden en ook de dienst bij ons thuis wilden houden. Mijn man heeft aan ons huis een motor revisie/garage bedrijf met veel ruimte. Dus we besloten dat de dienst werd gehouden in een gedeelte van het bedrijf. Dezelfde ruimte waar we 4 weken geleden Jens zijn kraamfeest hadden gegeven.
We hielden Jens een week lang thuis
De hele week sliepen onze twee dochters bij ons. Onze zoon wilde dat niet, alles was prima. We vroegen regelmatig aan de kinderen wat ze belangrijk vonden en hoe ze wilden dat zaken verliepen. Alles werd overlegd. Jens lag overdag in zijn wieg in de woonkamer en als we gingen slapen dan werd de wieg in onze slaapkamer gezet.
De kinderen mochten de kist versieren
Het moeilijkste vond ik dat we een keuze moesten maken welke mensen er mochten komen op de uitvaart. Er mochten maar 30 mensen komen in verband met de coronaregels. Dus besloten we dat naaste vrienden, familie en hun kinderen in de week dat Jens nog bij ons was langs konden komen om afscheid te nemen. Alle tekeningen en knutsels werden in zijn wieg gelegd. Jens zijn zusjes tekenden veel en Jens zijn oudste zus had engeltjes bekleed met foam klei. Ook hadden we een kistje voor Jens waar de kinderen op konden tekenen en kleuren. We bespraken met elkaar wat we in zijn kistje wilde stoppen.
We hebben hem enorm veel geknuffeld
We vroegen aan de vrienden die langs kwamen of ze Jens vast wilden houden. Dit was voor veel mensen de eerste keer dat ze Jens beet hielden. Ik weet zelf nog dat ik Jens die week heel veel vast heb gehouden, geknuffeld en op mijn borst gelegd. Want dat was Jens zijn favoriete plek. Ik heb dit als heel fijn en waardevol ervaren en zijn zusjes ook.
Ik voelde dat ik andere ouders wilde gaan helpen
De juffen van de school kwamen ook langs in de week dat Jens bij ons thuis was. We kregen een prachtig soort mini altaar. Heel mooi en waardevol. Hij staat nog steeds bij zijn foto in de woonkamer en brandt nog elke dag. De juffen vroegen hoe het ging en ik begon te vertellen over Jens en alles wat er was gebeurd. Een van de juffen zei: “Ik voel zoveel kracht, liefde en verbinding voor Jens als jij over hem vertelt. Dat raakt mij enorm”, zei ze, “Ik ga er bijna van huilen.” Op dat moment voelde ik: “Hier ga ik andere ouders mee helpen.” Ik voelde dit zo intens. Ik wist nog niet hoe en wanneer, maar wel dat ik het ging doen.
We deden alles op op gevoel
In die week was er naast het verdriet zoveel liefde en verbinding voelbaar in ons gezin en huis met familie en vrienden. Dit gaf ons heel veel kracht. De hele week deden we alles vanuit ons hart; wat voelde goed voor ons allemaal? We vroegen aan de kinderen of ze wilden helpen Jens te dragen vanuit huis naar de begraafplaats. Ik zei ook direct: “Je mag ook ‘nee’ zeggen, voel wat jullie echt willen.” Ze zeiden alle drie direct: “Ja.”
Ik wilde Jens zijn levensloop gaan voordragen
Ik wilde heel graag een levensloop schrijven over Jens zijn leven vanaf de zwangerschap tot aan zijn dood. Het voelde voor mij als een eerbetoon aan hem dat ik op de herdenkingsdienst het verhaal vertelde van zijn korte indrukwekkende leventje van drie maanden. Ik besefte des te meer dat Jens ons zoveel had gebracht.
Het daadwerkelijke moment van afscheid kwam helaas steeds dichter bij.
Lees HIER verder.
COLLINDA
Insta: dewegnaardekern
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
