Het is donderdagavond. Ik kom net uit mijn werk en ik ben onderweg naar de schoonheidsspecialiste voor een uurtje me time. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar deze moeder vind het echt reuze prettig om af en toe eventjes gewoon helemaal niks te moeten en even met zichzelf bezig te zijn. De hele week sta ik dag en nacht voor iedereen klaar. Iedereen heeft schone kleren in de kast en elke dag gaat iedereen met een gevulde buik naar bed. Ook op mijn werk speel ik geen spelletjes en hou me aan de deadlines. Daarnaast doe ik mijn best om een leuke partner te zijn, en probeer ik ook nog regelmatig te sporten. Trouwens, mijn eigen webshop is ook nog iets waar stiekem best veel tijd in gaat zitten. En als klap op de vuurpijl probeer ik ook nog het huis een beetje aan kant te houden. Als ik het zo teruglees ben ik eigenlijk best druk en heeft de dag te weinig uren om alles gedaan te krijgen. Daarom trakteer ik mezelf eens in de zoveel tijd op een uurtje me time. Dit kan van alles zijn, maar het betekent dat ik dan even helemaal alleen met mezelf bezig ben. Verder kan alles en iedereen me gestolen worden…. Of toch niet?
Deze keer heb ik dus een facial gepland bij de schoonheidsspecialiste. Vanuit mijn werk stap ik in de metro en ik ben er helemaal klaar voor. Twee haltes verder stap ik uit, haal snel nog even wat te eten bij de supermarkt op de hoek en loop naar de salon. In de salon aangekomen wordt me gevraagd om mijn bovenkleding uit te doen en lekker plaats te nemen op de verwarmde ligstoel. “Heerlijk!”, denk ik. Ik trek in een recordtempo mijn kleding uit en spring op de stoel. We kunnen beginnen! Hier heb ik zo naar uitgekeken. Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en ruik de fijne geur van de olie die me tot rust gaat brengen. De schoonheidsspecialiste drukt op een aantal punten op mijn hoofd op me te ontspannen, maar eigenlijk dwalen mijn gedachten direct af: “Shit, heb ik dat overzicht wel opgeslagen op mijn computer? Moest ik die cijfers niet vandaag inleveren? Had ik die afspraak wel bevestigd? Oh nee, ik had die en die ook nog moeten terugbellen!”
“Ok, dit gaat niet goed!”, denk ik. “Relax! Gedachten op nul en ontspannen. Daarvoor ben je toch hier? Als je morgen onder de tram komt gaat het leven ook gewoon door.” Ondertussen vraagt de schoonheidsspecialiste hoe het met me gaat. Ik begin te vertellen over mijn nieuwe baan. En hoe vet cool het is, maar tegelijkertijd ook zo inspannend omdat alles nieuw is. We kletsen wat weg en op het moment dat ze mijn gezicht insmeert met een masker merk ik dat mijn gedachten weer afdwalen. “O nee, ik moet die rekening voor het afzwemmen nog betalen. En de ouderbijdrage op school. Die lamp in de slaapkamer is nog stuk. Ik moet niet vergeten toiletpapier op het boodschappenlijstje zetten. Shit, ik ben vergeten de was op te hangen vanmorgen”. Blijkbaar ziet de schoonheidsspecialiste de paniek op mijn gezicht, want ze vraagt: “Heb je soms stress op je werk? Je schouders zitten echt helemaal vast. Probeer lekker te ontspannen.” Ik denk bij mezelf: “Godsamme, ontspan inderdaad nou eens even! De wereld vergaat niet in het uur dat ik hier ben.” Ik haal diep adem en probeer weer zen te worden.
Haar handen gaan verder en ik merk dat ik nu eindelijk wat meer tot rust kom. Totdat ik me ineens realiseer dat ik voor aanstaande zondag nog een oppas moet regelen. Ik heb een evenement van mijn werk, waar ik echt liever geen kinderen bij heb. Mijn gedachten beginnen weer te ratelen, en ik heb al drie alternatieve scenario’s bedacht om dit te kunnen opvangen. Ze begint intussen aan de uitgebreide nek en schoudermassage en dat is eigenlijk het eerste moment dat ik merk dat ik in een diepe ontspanning terecht kom. Zo erg dat ik op een bepaald punt wakker schiet omdat ik een soort van snurk maak. “Oeps!”, zeg ik. “Geeft niets”, zegt ze. “Dat je in slaap valt is het teken dat je eigenlijk aan het ontspannen bent”. En na deze heerlijke massage komen we aan het einde van de behandeling. Ze zet de stoel weer omhoog, ik drink een glaasje water en ik kleed me weer aan.
Wat gaat dat uurtje toch snel voorbij. Helemaal relaxed stap ik de metro weer in op weg naar huis. Huis, waar het een heksenketel kan zijn, waar altijd wat te doen is. Maar het is wel mijn heksenketel. Wanneer ik thuis kom, krijg ik en paar kleverige knuffels en kussen. “Mama, we hebben je gemist, en papa heeft eten voor je bewaard.” Misschien moet ik toch maar wat vaker even een uurtje voor mezelf nemen of misschien wel twee uurtjes achter elkaar. Ik zei toch al dat de wereld gewoon doordraait als je even op de pauzeknop drukt.
Wat doen jullie om op adem te komen?
X
NATASJA (klik hier voor haar Instagram)
