Eén van de meest zenuwslopende dingen in het leven: “De zwangerschapstest”. Ik had hem gehaald bij de action. Een prima ding. Op 26 april (de dag voor Koningsdag) deed ik de test. Mijn man was met zijn broer mee naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het bultje dat in zijn broers nek en hals groeide. De uitslagen waren negatief. Lymfeklierkanker. Pats, boem…. Daar werd ik even als jong iemand met beide benen op de grond gezet. Het weerhield mij er niet van om toch een zwangerschapstest te doen. Ik dacht nog bij mijzelf: “Het zal wel weer niks zijn…” Maar waarrempel daar kwamen toch twee duidelijke strepen te voorschijn. In mijn kloffie liep ik naar beneden met de test, en riep mijn man … “Kijk schat”. “Ja wat moet ik zien dan?”, vroeg hij met een slapend gezicht. “Nou je wordt vader!”. Ik wist bij mijzelf ook dat hij minder enthousiast zou reageren vanwege het nieuws van zijn broer. Hij zat in zak en as.
De ochtend van Koningsdag belde ik de verloskundige om een afspraak in te plannen. In mei hadden wij onze eerste afspraak. We kregen een echo. De uitgerekende datum werd vastgelegd op 26-12-18. “Neee”, dacht ik, “ik wil geen kerstkind!” Maar stiekem konden wij er ook wel een beetje om lachen. In juni was ik 12 weken zwanger. Samen met mijn man heb ik overlegd wanneer we bekend gingen maken dat we samen een kindje verwachtten. Graag wilde ik dit op mijn verjaardag doen, dus op 12 juni. Zo gezegd zo gedaan. Een paar dagen van te voren heb ik onze hond op de foto gezet met baby spulletjes. We kregen uiteindelijk veel felicitaties. Mijn man was er nog steeds niet zo bij met zijn hoofd. Hij had veel zorgen om zijn broer, en met zijn vader ging het plotseling ook niet goed.
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik mij best wel goed en ik had weinig te klagen. De zorgen werden naarmate de maanden verstreken groter en groter binnen mijn schoonfamilie. In oktober werd er acute leukemie ontdekt bij mijn schoonvader. Daar kwamen mijn schuldgevoelens naar boven. “Shit he, straks overlijdt hij als de kleine geboren wordt.” Die zwarte strik overschaduwde mijn roze wolk. Ondanks mijn gedachte wilde ik mij sterk houden voor mijn man, en zijn familie. En dat lukte mij goed. Ik wilde dat niemand zich zorgen maakte om mij en het kindje. Ik hoefde niet in de spotlight. We gingen een paar keer in de week naar het ziekenhuis in Amersfoort voor mijn schoonvader. Ik deed alles in het huishouden. Nam weinig rust. Op 19 oktober kregen we rond vier uur in de nacht een telefoontje. We moesten afscheid gaan nemen van mijn schoonvader. De zesdaagse (voor 24 uur per dag) chemo had zijn tol geëist. Stiekem was ik opgelucht dat hij niet meer langer hoefde te lijden. Maar toch heerste er ook een groot verdriet. Hij zou zijn kleindochter nooit zien. Het rouwen begon. Maar er was wel een klein geluksmoment. Nouja klein, de broer van mijn man was schoon verklaard!
Het was Eerste kerstdag. Om half vijf braken mijn vliezen. Ik lag op de bank, maar ik wist op tijd van de bank af te rollen. Mijn man keek mij aan en vroeg: “Wat doe jij nou?” “Uhm ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn!”, antwoordde ik. Waggelend liep ik na de wc en ging daar even zitten. Mijn man veegde het spoor van nattigheid schoon. Ik zei tegen hem dat ik even naar boven ging om schone kleren aan te trekken. Boven op de wc belde ik toch maar even de verloskundige op. Want ja, het is toch Kerst… en ze wil vast nog even eten en nog even bij haar gezin zijn. Ze vertelde dat ik weer moest bellen als de weeen om de 3-4 minuten kwamen. Zo gezegd zo gedaan. Ik voelde de weeën komen, maar toch ging ik nog even snel afwassen en afdrogen. En liep ik naar zolder om nog even een snel eem wasje te draaien. Die duurde 55 minuten. Om 18:00 heb ik de was nog opgehangen en liep ik weer met snellere weeën naar beneden. Ik vroeg al twijfelend aan mijn man om weer te bellen, want de weeën kwamen nu toch wel om de 3-4 minuten. Een half uur later, om 18:45 was de verloskundige er. Ik lag al boven op bed. Ze keek hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dit waren er al 5! De verloskundige belde de kraamhulp op, en liet een assistent komen. Ondertussen had mijn man de laptop aangezet om de top 2000 aan te zetten. We praatten en lachten en tussendoor probeerde ik stilletjes mijn weeën weg te puffen. Vaak had de verloskundige niet door dat ik een wee had. Wat ik als prettig ervaarde is dat ik geen tijdsbesef meer had. Toen eenmaal de persweeen kwamen had ik het idee dat dit alles maar 30 minuten duurde. Achteraf hoorde ik dat dit 97 minuten waren. Het duurde zo lang omdat de kleine verkeerd lag, met haar hoofd omhoog, als een sterrenkijker, en ze had haar hoofd ook scheef, waardoor er aan de linkerkant van haar hoofdje een hele grote bult ontstond. Om 22:47 is Emily Joy geboren. Ik lag daar in trans. Ik hoorde alles en kon ook antwoord geven, maar toch was ik in een andere wereld.
Ik was van plan om borstvoeding te geven. Maar toen ze vroegen of ik dit nu wilde doen zei ik nee. Gelukkig had ik flesvoeding in huis gehaald. En mijn man gaf Emily haar eerste flesje. Al met al kan ik ondanks de grote zwarte strik die om mijn roze wolk heen zat wel positief terug kijken op mijn zwangerschap, al wil ik wel heel graag mee geven aan anderen om je niet vast te klampen aan de term “roze wolk”. Bevallen is niet genieten. De pijn vergeet je niet als je de kleine in je armen hebt. Het is soms allemaal letterlijk even kut. Alle hormonen gieren door je lijf, en het is niet erg als je er gewoon even niet van geniet. Maar probeer er wel over te praten, of schrijf het van je af. Achteraf gezien is dit van mij af schrijven wel een soort van therapie geweest. Het verwerken en beseffen dat ik mijn gevoel al die tijd had weg gedrukt. Maar ik heb er geen spijt van hoe ik heb gehandeld tegen over mijzelf. Ik was er volledig voor familie die mij echt nodig had op dat moment. En dat is goud waard. Dat kan je nooit meer overdoen…
MARIAN
