Wat doe je in je eerste blog?
Mezelf voorstellen, wel zo vriendelijk, moeten de kinderen ook altijd als ze ergens binnen komen. Dat gaat lang niet altijd zo soepel als ik dat voor ogen heb, al leer ik hierbij ook weer, de aanhouder wint. Jesse nu bijna acht jaar heeft het inmiddels begrepen na heel wat jaren achter mijn benen verscholen te hebben gestaan.
Ik ben mama van drie jongens, ja jongens. Dat is een huis vol testosteron, Ninjago, ridders, Playmobil, Lego, brandweermannen, Pokémon, voetbal, boksen en stoeien, rollenbollen, kapotte broeken en schoenen die al vervangen moeten worden voordat ze te klein zijn omdat ze kapot, niet meer schoon te krijgen zijn of ergens in een sloot zijn beland toen de voetbal daar in was gevallen. Ze hebben ook namen gekregen bij de geboorte (of eigenlijk daarvoor al) Jesse (8), Fedde en Rens (beide 4), yes ook nog een tweeling. Wij konden ons geluk niet op. Ja dat was echt wel even schrikken hoor, toen we hoorden dat er twee hartjes te zien waren op de echo. Zo, heb ik die vraag alvast beantwoord, dat is namelijk een van de standaard tweeling vragen, daar kom ik nog wel een keertje op terug.
Dan maar meteen even over op de reden waarom het schrikken anders was dan je zou verwachten. Na de geboorte van Jesse in 2010 en onze trouwdag 20 maanden later in 2012 waren we helemaal klaar voor een tweede kindje. Aangezien ik belachelijk snel zwanger was van Jesse hadden we stiekem gedacht dat we vast ook snel tot redelijk snel die tweede spruit zouden kunnen verwachten. ZO, VIEL DAT EVEN TEGEN! Drie miskramen en 1,5 jaar later lag ik dus in de stoel bij de gynaecoloog ongemakkelijk te giebelen. Ongemakkelijk, omdat ze net had gezegd dat ze twee hartjes zag kloppen. De kin van Maurice raakte zo’n beetje de grond, we zaten namelijk 15 minuten daarvoor in de kamer van de oncoloog omdat ik een week daarvoor de uitslag darmkanker had gekregen. Met die wetenschap en drie miskramen achter de rug hadden we niet gedacht zo’n zes maanden later ook echt een tweeling op de wereld te zetten.
11 November 2013, de dag die nu jaarlijks in onze agenda genoteerd staat als datenight…. De dag waarop ik, zo blijkt negen dagen later, in één dag van mijn darmkanker verlost werd. De dag van de operatie. Halve darm eruit, wat omwegen aangelegd en zelfs zonder stoma werd ik een paar uur later weer op de uitslaapkamer wakker.
12 November 2013 de dag dat er nog steeds twee hartjes klopten in mijn buik en de kans dat we zes maanden later een tweeling op de wereld zouden zetten ineens een stuk groter bleek. Die kans werd nóg groter toen we negen dagen later hoorden dat er geen verdere behandeling nodig was. Ik heb dus feitelijk, bewust, drie weken kanker gehad en toen was het alweer voorbij, wel even het mentale stuk achterwege laten dan. Dus zo werden wij op 2 juni 2014 na een zwangerschap van 37 weken ouders van een tweeling en waren we ineens met z’n vijven. Ik en vier mannen.
Wat kan je van mij verwachten?
Ik heb onder andere door bovenstaande ervaringen geleerd dat het leven mooi en onvoorspelbaar is in alle opzichten. Ik probeer me daar iedere dag bewust van te zijn, maar als we toch eerlijk zijn, vergeet ik dat ook echt met regelmaat. Als werkende moeder van drie is het soms gewoon stressen. Of op z’n Herman van Veens: “Rennen, vliegen, duiken vallen, opstaan en weer doorgaan”. En dus geniet ik echt niet altijd van het leven. Ik ben eerlijk over het moederschap. Dat heb ik wel moeten leren trouwens, maar dat komt later wel een keer. Ik deel graag ervaringen positief en negatief en deel graag het af en toe rommelige leven van ons gezin. Zo’n typisch gezin dat alles wil. Werken, tijd voor het gezin, tijd voor elkaar, tijd voor jezelf, tijd voor vrienden, familie en iedereen die verder nog een beroep op ons doet (oké dat laatste is wat gechargeerd).
Ik ben content marketeer, hou me dagelijks bezig met verhalen, maar wel eerlijke verhalen en dat geldt ook zeker voor mijn blogs. Want he, hoe graag we van iedere dag een feestje maken en de slingers op willen hangen, dat lukt niet altijd en ook dat is helemaal niet erg. Al neem ik me voor dat iedere dag wel weer opnieuw te proberen. We zijn immers allemaal groter geworden met vallen en vooral weer opstaan.
MAARTJE (klik hier voor haar Instagram)
