Vrijdagochtend, het is druk en ik loop uit. Mijn volgende patiëntje is een baby van drie weken met voedingsproblemen. Ik betrap mezelf er op dat ik me afvraag wat die bij mij komt doen en waarom ze niet naar het consultatiebureau gaan. Ik roep ze binnen. De moeder is erg overstuur, ze moest voeden en doordat ik uit liep had ze daar geen tijd voor. Ze barst in huilen uit. Ik probeer haar wat te kalmeren en uit te zoeken waarom ze zo overstuur is. Ze maakt zich zorgen. Haar baby van drie weken oud is nog niet op geboortegewicht en hij drinkt ook erg slecht. Flessen drinken duurt wel een half uur en dan gaat er maar 30cc in. Ook geeft hij veel terug en is hij onrustig.
Meteen heb ik een aantal dingen in mijn hoofd wat het zou kunnen zijn. Gericht stel ik nog wat vragen. Hier komt niet echt een aanknopingspunt uit. Ik doe uitgebreid lichamelijk onderzoek, maar ook daar vind ik niet echt iets afwijkends.
Ik besluit te vragen of ze ook al bij het CB geweest is. Dat is ze, de borstvoeding ging niet goed en ze is overgestapt op flesvoeding. De consultatiebureau arts maakte zich geen zorgen. Ze heeft over een week weer een afspraak om te wegen en meten. Moeder verteld dat ze zich daar niet gehoord voelt. Het stelt mij wel een beetje gerust. Het CB is de expert wat betreft pasgeboren baby’s. Toch?!
Ik besluit ze naar huis te laten gaan, met de mededeling dat ik nog even zal overleggen met mijn opleider. Ik ben namelijk huisarts in opleiding en nog niet zo lang gestart. Dit is nu net zo’n geval wat ik voor de zekerheid nog even met hem wil overleggen.
Moeder gaat naar huis met de afspraak dat ik haar aan het einde van de dag nog even zal bellen. Tussen de middag overleg ik met mijn opleider. Hij maakt zich niet direct zorgen maar omdat we er beide ook geen verklaring voor hebben en moeder zich wel echt zorgen maakt (dat is altijd een reden om als dokter extra goed op te letten, zo’n moedergevoel klopt namelijk meestal) stelt hij voor dat ik nog even met de kinderarts overleg. Ik kan me daar in vinden. Jet probleem is niet acuut, maar er klopt toch ergens iets niet, tenminste, dat is mijn gevoel.
De rest van de middag vliegt voorbij. Het is nog steeds druk. Om kwart voor vijf bel ik de kinderarts en vertel het verhaal.
Kort door de bocht: een baby van drie weken oud is nog niet op zijn geboortegewicht. Het antwoord van de kinderarts is duidelijk. ‘Laat maar komen’ zegt ze. Ik vraag om wat uitleg. Ik vertel dat ik nog in opleiding ben en dat mijn opleider en ik beiden niet hadden verwacht dat ze direct naar het ziekenhuis moesten komen. De kinderarts is begripvol en legt uit dat een baby die na drie weken nog niet op zijn geboortegewicht is altijd een reden is om verder te kijken. Ook al vind het CB dat, in dit geval, niet. Ik spreek af dat moeder en baby zich de volgende ochtend mogen melden op de couveuse afdeling. Daar zal hij opgenomen en geobserveerd worden om te kijken of ze een verklaring kunnen vinden. Ik bel moeder en leg haar uit hoe het vervolg gaat zijn. Aan de ene kant schrikt ze, maar aan de andere kant is ze enorm opgelucht dat er verder gekeken gaat worden.
Een week later lees ik de brief van de kinderarts. Ze moesten een aantal dagen blijven en uiteindelijk bleek het om een flinke schimmelinfectie in de mond te gaan (spruw). De moeder heeft daar hele strenge instructies over gekregen want dit is behoorlijk besmettelijk.
Nog een week later bel ik ze even om te vragen hoe het met ze gaat. De baby is inmiddels flink gegroeid, hij spuugt minder en laat de fles ook minder vaak los. Een hele verbetering dus. Dat het uiteindelijk ‘maar’ spruw bleek te zijn, maar dat die zodanig heftig was dat de baby daardoor echt niet goed dronk en dus ook niet groeide, had ik niet verwacht. Gelukkig is spruw (als je je aan de voorschriften houdt) goed te behandelen en ging het in dit geval ook snel weer beter.
HUISARTS MORENA (klik hier voor haar Instagram)
