Alles ging goed met onze baby tot die ene nacht…

Na een ontzettend fijne bevalling met een spannend einde waren wij al weer een paar weken enorm aan het genieten van ons tweede meisje Lize. Heel ons wereldje weer op zijn kop, maar zoveel liefde! Ook het vertrouwen dat je bij een tweede toch iets meer hebt dan bij de eerste, voelde heerlijk. Tot die ene nacht…

Lize was 11 weken oud, sliep na de voeding al redelijk door tot de volgende morgen

Alleen kwam ze deze nacht ineens om 03:30. Ach, kan gebeuren, flesje gegeven, lekker ingestopt en hup verder slapen. Totdat ze om 05:30 weer kwam… Huh?! Huilen, maar echt ontroostbaar huilen. Ik vertrouwde het niet en nam haar temperatuur op. Shit 38,6 en ze was nog geen 12 weken. In overleg met mijn vriend belde ik de HAP, ik wilde niet tot 08:00 wachten om de huisarts te bellen. Ik mocht direct langs komen. Heel de weg in de maxi-cosi gilde ze alles bij elkaar. Mijn vriend bleef thuis, want onze oudste dochter lag nog te slapen.

Aangekomen bij de HAP een standaardcontrole van oren, keel en dergelijke, maar deze arts kon geen oorzaak vinden

Hij wilde ons doorsturen naar een kinderarts, dus mocht ik doorlopen naar de SEH. Ondertussen was Lize weer iets gekalmeerd en kon ik haar daar de ochtendfles geven. Toen de arts kwam was haar temperatuur ineens 36,4. Huh? Ondertemperatuur? Hoe kan dat nou? De arts ging in overleg met mij en omdat Lize ook niet onze eerste was en we dus echt wel bekend waren met de gewone kinderziektes, vertrouwde hij op mijn gevoel en nam Lize 12 uur ter observatie op. Wat een hele goede beslissing bleek…

Nog geen twaalf uur later was namelijk ons meisje zieker dan ooit en lag ze tegen een hersenvliesontsteking te vechten

Ze werd direct aan een breed spectrum antibiotica gelegd. Er moest een ruggenmergpunctie gedaan worden zodat er hersenvocht onderzocht kon worden. Hiermee kon de diagnose officieel gemaakt worden en werd er gekeken of we met de bacteriële of virale variant te maken hadden. Zo’n punctie wens ik echt niemand toe. Wat heftig om je meisje zo te zien liggen, te worden vastgehouden en zo’n verdriet en pijn te zien hebben. Ze snapte er echt niks van. Arm kind! De uitslag zou drie dagen op zich laten wachten en ondertussen kreeg ze dus volop medicijnen om alvast te vechten tegen wat er in haar lijfje zat. 

Na twee dagen werd Lize alleen maar zieker

Haar hele fontanel stond bol en ze reageerde heel heftig op alle prikkels. Op dat moment was besloten haar over te plaatsen naar de High Care. Een donkere kamer, geen prikkels en alleen maar contact met ons of een verpleegkundige. Geen bezoek, niet uit bed en puur rust. Zou dit niet aanslaan, dan moesten we over naar het Sophia Kinderziekenhuis. Zij hadden name niet verder de mogelijkheden om een hersenstamontsteking te behandelen. Want dat is waar we het ineens over hadden. Mijn god! Dit waren twee enorm spannende dagen waarin Lize eigenlijk alleen maar sliep en volledig verdoofd was door de morfine, ibuprofen en paracetamol. Ondertussen kregen wij het eerste lichtpuntje te horen: het was de virale variant. Geen antibiotica meer, het lijfje moest dit zelf doen, maar gelukkig wel de minste kans op restschade. Langzaamaan begon er verbetering te komen in haar hele situatie. Er kwamen kleine lachjes op haar gezichtje, we konden haar steeds vaker geruststellen en tevreden houden door middel van knuffelen in plaats van nieuwe medicijnen en met de dag kregen wij ons mooie meisje echt weer terug.

Na tien dagen mochten we het ziekenhuis verlaten met de mededeling het heel rustig aan te doen, omdat de prikkelverwerking echt nog wel herstel nodig had

Ze deed het thuis als heel snel ontzettend goed, ook de controles bij de kinderarts, de testen en alle controles daarna gingen goed. Ondertussen zijn we ruim drie jaar verder en is het een onwijs heerlijk, vrolijk, pittig meisje! Ze heeft er tot nu toe niks aan overgehouden, ontwikkelt zich zoals elke 3-jarige zich ontwikkelt en ondertussen zijn wij van de schrik bekomen. Het bizarre is dat ze totaal geen basiskenmerken vertoonde, geen nekklachten, geen puntjes, helemaal niks. Ze heeft dit waarschijnlijk opgelopen door de buikgriep van haar grote zus. Bij kleine kinderen kunnen zulke virussen dus direct doorslaan naar hersentjes. Zelf heb ik ook hersenvliesontsteking gehad met tien weken, ook viraal, geen restschade. Maar altijd het verhaal van mijn ouders gehoord. Onbewust ben ik waarschijnlijk toch alerter geweest. Dat is ook de reden dat ik het nu opschrijf: Voor alle ouders; volg je hart, je gevoel. Jij kent je kindje het beste!

MARJOLIJN