We kwamen een artikel tegen waarin stond dat kinderen met homo-ouders gelukkiger en gezonder zijn. Ze worden gemiddeld niet meer gepest dan andere kinderen, ze weten dat ze zichzelf mogen zijn en ze uiten zich op een goede manier. Zo. Dat je het even weet. Lees nu het interview met zulke goede ouders 😉
1. Stel je gezin even voor.
Ons gezin bestaat uit mijn partner Liet, mezelf ( David ), onze zevenjarige dochter ( C ) en onze zesjarige zoon ( J ).
2. Wanneer besloten jullie kindjes te adopteren?
Toen mijn vriend en ik elkaar 15 jaar geleden ontmoette; werd het al snel duidelijk dat we allebei graag kinderen wilden. We waren ons echter bewust dat het voor ons niet makkelijk zou worden. In onze omgeving kenden we geen homostellen die samen kinderen hadden. Wel kende ik een lesbisch stel, die door middel van een spermadonor, ouders waren geworden.
We spraken heel vaak over hoe het zou zijn om allebei papa te zijn van een kindje. We spraken over wie van ons de biologische papa zou worden, wat voor naam we zouden geven, hoe hij of zij eruit zou zien en ga zo maar door. Ik droomde van een jongetje dat op Liet zou lijken of een meisje dat op mijn zus zou lijken. We waren toen voornamelijk gefocust op het krijgen van een kind via de biologische weg. Aan adopteren; dachten we niet echt. Volgens mij meer omdat we niet dachten dat het tot de mogelijkheden zou horen. In deze fase bleef het voornamelijk tot dromen en praten. In tussentijd verhuisden we naar het buitenland. We woonden samen in Londen, Parijs en reisden samen een half jaartje door Azië. Toen we in Azië rondreisden; bezochten we enkele weeshuizen. Daar begon het idee te groeien om kinderen te adopteren. We wisten toen niet echt zeker of het een mogelijkheid was. Paul de Leeuw had wel twee kinderen geadopteerd. Maar goed dat was Paul de Leeuw. We dachten dat het voor bekende Nederlanders wel makkelijker zou gaan.
3. Hoe is de adoptie gegaan ?
8 jaar geleden verhuisden we voor de tweede keer naar Londen. Toevallig kwam Liet in aanraking met een adoptiebureau. Na een telefonisch verkenningsgesprek wilde het bureau graag met ons kennis maken. Ik herinner me hoe spannend we dit vonden. Na een aantal weken; belde het bureau ons met de vraag of ze mochten langskomen om met ons kennis te maken. Dolenthousiast zetten we de datum in onze kalender. We wisten niet wat we van dit gesprek mochten verwachten. We probeerden ons voor te bereiden. We zorgden voor lekkere gezonde hapjes, dat het huis schoon was.
We hadden een goede klik met de dame van het bureau. Al heel snel werd duidelijk dat dit wederzijds was en zo werden we uitgenodigd tot het volgen van een vierdaagse cursus. De groep bestond uit : 3 hetero stellen, 2 alleenstaande vrouwen en ons. Na de cursus, die we allebei, heel informatief vonden; werden we ( zonder het zelf te weten ) wederom beoordeeld. Na de cursus werd er door de kenners beslist of we verder in het proces mochten gaan. Blij waren we toen ons meegedeeld werd dat we naar de volgende fase mochten gaan. In deze fase zou er een vast sociaal werkster bij ons langskomen om ons beter te leren kennen: individueel, als koppel, onze financiële status en dergelijke. Ook moesten we met een psycholoog spreken. Deze fase was de meest intensieve fase van het hele traject. Onze sociaal werkster stuurde alle informatie naar het approval panel. Zij zouden dan definitief beslissen of we in staat werden gevonden voor adoptie. Het adoptie approval panel nodigde ons uit om een aantal vragen te stellen en zouden ons nadien vertellen of we geslaagd waren of niet. Na een aantal vragen werd ons medegedeeld dat we mochten adopteren.
Na een zoekproces van een jaar zagen we voor het eerst de foto’s van onze twee prachtige kinderen. We waren op slag verliefd op onze dochter en zoon. Als snel volgde de eerste ontmoeting. Een tiental dagen na onze ontmoeting; mochten we C en J verwelkomen in ons huis. Plots waren we ouders van twee kindjes.
4. Is dat stiekem anders denk je voor heteroseksuelen en homoseksuelen?
Tijdens het traject hebben we nooit hinder ondervonden dat we anders behandeld werden door onze geaardheid. Wel werden er vragen gesteld over onze geaardheid, maar dat was voornamelijk om er achter te komen hoe we er zelf mee omgaan.
5. Hoe zijn de reacties uit jullie omgeving?
Onze naaste omgeving was ontzettend blij dat ook wij ouders waren geworden. Wel hebben we lang gewacht om tegen vrienden te zeggen dat we met de adoptieprocedure begonnen waren. We waren voorzichtig met deze mededeling, omdat we toch wel bang waren dat het ons misschien niet ging lukken. Er zijn immers veel kandidaten die aan de procedure beginnen, maar best weinig mensen de streep halen.
6. Beschrijf jullie adoptiekindjes eens?
C. is zeven jaar en wordt over een maandje acht. Ze is een echt meisje. Ze zit op ballet en houdt van roze dingetjes. Ze vindt het fijn om naar de kapper te gaan en haar nageltjes te laten lakken. Als ze haar zwemdiploma behaald; wil ze graag op paardrijles. Als ze later groot is; wil ze paardenverzorgster worden. C is heel zorgzaam en heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel.
Onze zoon J. wordt volgende maand 7. Hij is een echte jongen. Hij zit op voetbal. J is enorm leergierig. Ook heeft hij, nu al, een groot empatisch vermogen.
7. Is er contact met de biologische ouders / familie en mag jullie kindjes contact met ze zoeken?
Direct contact met de biologische familie hebben we niet. Wel schrijven we elk jaar een brief naar de sociaal werkster van de biologische ouders. Zo blijven ze op de hoogte. Onze kids krijgen als ze achttien zijn de mogelijkheid om contact te zoeken met hun biologische ouders.
