Vakantie.
Het woord alleen al brengt me een glimlach op mijn gezicht, denkend aan al die cocktails op bloedmooie stranden in de zon die we in ons kikkerland veel te weinig zien. Wij gingen in het pre-Hailey tijdperk minimaal drie keer per jaar op vakantie. Vaak pakte ik een citytrip met een vriendin, een weekendje met mijn vriend en een paar weken zon in het najaar. Die vind ik altijd het fijnste; naar Schiphol rijden in de regen in oktober, wetend dat je die barre ellende even niet hoeft te trotseren.
Zeg nou zelf, life is better in flipflops!
Ik schrijf dit vanaf het prachtige Curacao. Een heerlijk eiland waar ik al vaker ben geweest. Het is dit keer een familietrip met schoonouders, schoonzus, zwager, mijn vriend en Hailey. De eerste vakantie van Hailey. Momenteel heb ik een werkelijk prachtig uitzicht op het zwembad van onze privévilla, Mojito rechts van me. Het is 14:00 uur, maar ach, het is tenslotte vakantie! Wat een indrukken heeft Hailey de afgelopen 11 dagen opgedaan.
Stel je voor dat je een baby’tje bent en ’s nachts door papa en mama uit bed wordt gehaald. Wat raar, ik moet toch altijd juíst blijven liggen als het zo donker buiten is? Wat heeft iedereen een haast, en waarom staan er allemaal koffers in de woonkamer? In een vreemde autostoel in de taxi zit ik opeens naast opa en mijn neef. Wat doet iedereen toch zo vroeg (en vrolijk)? De luchthaven; immens en altijd druk. Wat gaat er gebeuren? Mijn mama is zenuwachtig en dat merk ik echt wel. We moeten door een soort buis naar een groot voertuig dat ik nog niet ken. Een paar mevrouwen in blauwe pakjes heten ons welkom. Hé, hier is het leuk, allemaal stoeltjes en allemaal mensen die ik nog nooit heb gezien. Iedereen zwaait lief naar me. Bij papa op schoot krijg ik een riempje om en dan ineens gaat het grote voertuig ronken en rijden. Een soort grote auto? Nee, we gaan de lucht in, we VLIEGEN! Dit vind ik heel gek. Kan ik er ook uit? Mag ik even overal heen kruipen? Wat een leuke mensen zitten er achter ons. Mama verschoont mij in een heel raar klein hokje. Ik ben moe maar kan niet lekker liggen. Ah, mijn eten! Misschien hierna een tukje doen bij oma en papa. Lekker opgekruld liggen. Hoe lang zou dit nog duren?
Het was ook een lange vlucht, 9,5 uur is geen peanuts voor dat guppie. Een paar traantjes zijn gelaten, maar ik moet zeggen dat ze het supergoed heeft gedaan. Gelukkig geen last van de oortjes, geen spuitluiers, geen intense krijsbuien. Dat laatste, dat hebben we nu. Het lijkt alsof mijn engeltje veranderd is in een groot, lopend monstertje dat haar zin con-ti-nu wilt hebben. Krijg ik het niet? Dan ga ik gillen. Mag ik het niet? Dan wil ik het juist. Moet ik in de wagen / autostoel? Dan probeer ik me met gekrab en geschreeuw eruit te wurmen. Mijn kindje wordt groot, bijna 1 jaar, en een eigen wil van heb ik jou daar.
Wat het bijvoorbeeld lastig maakt, is uit eten gaan. Slapen op vreemde plekken die ze niet kent als ‘bed’ zijn moeilijk voor haar. Het liefst is ze overal bij, en het liefst op mijn schoot. Tot ze iets ziet, een hagedis, een vogel, een steen of whatever, en dan beslist dat ze erheen MOET. Ik grinnik soms, want ze lijkt in dat opzicht écht op mij. Als ik iets wil, écht wil, gebeurt het. Liever vandaag dan morgen. De gesprekken buiten de villa worden dan soms ook overstemd door gehuil, en ik neem een snelle hap terwijl ik de wagen wieg in het zand. Soms zit ik net en kan ik weer. Ach, die ouderrol kan ik moeilijk uitzetten op vakantie. De hulp van mijn familie is dan wel erg fijn. Zo zorgen we ervoor dat iedereen ’tot rust’ komt. Alleen mama blijft mama, en mama is fijn, veilig en vertrouwd in deze gekke, warme omgeving met 6 uur tijdsverschil. Als ik me even verplaats in haar kleine hoofdje, kan ik haar natuurlijk helemaal niks kwalijk nemen. Met flipflops aan, die zongebruinde huiden en overheerlijke drankjes met mensen om me heen waar ik van hou; what more could I wish for? Ik zie mijn minimensje letterlijk groeien en groeien. Voor mama en papa genieten en nog eens genieten. Vakantie. Maar dan net even anders, proost!
Liefs,
Kelly& Hailey
