Naar aanleiding van een eerdere blog over alle vragen die worden gesteld als je zwanger bent, kreeg ik de reactie dat ik een hele belangrijke vraag was vergeten; hoeveel ga/blijf je werken?
Want dat schijnt toch ook wel iets te zijn waar iedereen een mening over heeft, merken jullie dat ook? Ik heb altijd vijf dagen gewerkt en toen onze dochter Jackie Jolie werd geboren, ben ik vier dagen gaan werken. Wat een luxe! Die werkweek leek opeens voorbij te vliegen! En wat heerlijk om exclusief (mijn man en ik vechten nog steeds wie JJ naar bed mag brengen, de fles mag geven etc.) een hele dag volledig met je kind door te brengen! Toch kreeg ik om mij heen te horen dat ik dit blijkbaar toch heel pittig moest vinden. Als ik dan aangaf dat ik het eigenlijk wel goed te doen vond, kreeg ik soms blikken alsof ik zojuist had gezegd dat ik dacht dat de aarde plat was.
Nu ben ik in verwachting van een tweede. En opnieuw is die vraag ‘hot topic’. Als ik nu zeg dat ik nog steeds voornemens ben om vier dagen te blijven werken, zijn de blikken (voor zo ver mogelijk) nóg verontrustender en heb ik het idee dat sommigen op het punt staan de kinderbescherming in te schakelen. Maar hé, ik vind mijn werk echt super leuk. Nooit begin ik met tegenzin aan een nieuwe week. Nooit zit ik op de klok te kijken of het al “tijd is om naar huis te gaan”. En toch, toch merk ik dat er de laatste tijd iets aan me knaagt. Een soort onrustig gevoel wat opspeelt wanneer ik in de auto zit naar mijn werk of weer terug. En hoe komt dat? Door diegenen die mij veroordeelden toen ik zei dat ik vier dagen wil blijven werken. Waarom trek ik me daar nou toch iets van aan? Want het zit me nu blijkbaar dwars. En ze hebben niet eens gevraagd hoeveel mijn man werkt. Mijn man werkt namelijk niet fulltime. Had ik ze dat dan moeten zeggen? Hadden ze dan misschien anders gereageerd? Ben ik dan een minder slechte moeder? Moet ik me dan echt verdedigen? Dat is toch eigenlijk best gek… Bovendien is het ook maar net wat men gewend is. Om een voorbeeld te geven: mijn Belgische collega’s vinden mij met mijn vier dagen werken een ‘luxe poes’, daar werkt namelijk bijna iedere moeder full time. Mijn Duitse collega’s daarentegen noemden mij onlangs nog ‘wonder woman’, omdat ik (net als bijna alle Nederlandse moeders) drie maanden na mijn bevalling weer aan het werk ging. Ik zei dat ik er bij de tweede misschien wel wat weken achteraan wilde plakken en ze keken me gewoon meelijwekkend aan; daar hebben ze minimaal een jaar vrij na de bevalling!
Conclusie: natuurlijk vraag ik, uit nieuwsgierigheid, ook aan moeders hoe veel dagen zij werken, maar of ze nu zes dagen werken of helemaal niet, ik zal het nooit veroordelen. Het gaat er tenslotte om dat je kind liefde krijgt. En persoonlijk kan ik meer liefde geven, als ik daarnaast ook nog eens het werk kan doen wat ik leuk vind!
X
Ilse
