Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals
Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat
Deel 3: Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet
Deel 4: Cato (12) heeft kanker en krijgt een vreselijk bericht
Deel 5: De kanker bij mijn dochter blijkt al in het gevorderd stadium te zitten
Deel 6: Iemand in de wachtkamer wenst mij sterkte, maar de ernst dringt nog niet tot mij door
Deel 7: Was er maar eerder geluisterd naar mijn moedergevoel, dan was de kanker nog niet zo ver gevorderd
Deel 8: Cato (12) heeft kanker: “Deze uitslagen zijn bepalend voor de behandeling”
Deel 9: “Ik slik mijn tranen in als de eerste chemo in het lichaam van mijn dochter druppelt”
Ik zie jouw dochter nog steeds lopen
Ik zie ons buurmeisje, jouw dochter, nog langs ons huis lopen. Gehaast. Ze ging je bellen want jullie waren op vakantie. Ik riep haar en ze vertelde mij dat ze door de huisarts met spoed was doorgestuurd naar het ziekenhuis dezelfde middag nog. Ze had een grote bult bij haar sleutelbeen. Ik zag dat ze een beetje in paniek was en heb geprobeerd om haar iets gerust te stellen.
Ze had kanker, ook lymfeklierkanker
Maar het was niet goed en de uitslag kwam als een donderslag. Ons buurmeisje had lymfeklierkanker. Die mooie, lieve en altijd sprankelende meid was ernstig ziek. Wat moet jij, lieve buurvrouw, je eenzaam hebben gevoeld tijdens de behandeling van je mooie lieve dochter. Je was heel verdrietig maar ook super positief en sterk. Je kwam vaak even bij mij langs voor een kop koffie en om te praten want ik was veel in huis omdat onze jongste net was geboren. Ik probeerde het te begrijpen waar je doorheen ging. Maar met een pasgeboren baby’tje in mijn armen en nog vol hormonen vond ik dat best moeilijk.
De behandeling sloeg aan
Ze kreeg superzware chemokuren, werd kaal, was heel ziek en kwam weer tijdelijk bij jullie in huis wonen. De opluchting dat ze schoon was en de behandeling die erop zat. Ik heb het allemaal van dichtbij meegemaakt. Wat heerlijk was dat, alles niet voor niks gedaan. Jullie konden het leven weer gaan oppakken.
De kanker was terug
En ik zie je nog bij ons in de keuken staan. Het was terug! De kanker was terug. Ze had erge jeuk en moest ’s middags direct voor controle naar de oncoloog. Waarop ik zei: “Niet meteen van het ergste uitgaan. Het komt vast goed!” Maar het kwam niet goed. Het was inderdaad terug en ze moest weer een nog zwaarder traject in. Weer pakten jullie alle moed bij elkaar en gingen jullie positief de strijd aan. Maar ons lieve, mooie buurmeisje was lichamelijk op en is plotseling op 20-jarige leeftijd overleden. Wat een schrik en verdriet. Ineens was ze er niet meer…
Ik wist niet beter, nu weet ik het wel
Ik hoor het mij nog zo zeggen: “Het komt vast goed.” Wat dom, denk ik nu. Hoe heb ik dat kunnen zeggen. Maar ik wist niet beter. Echt niet. Nu wel. Nu weet ik jammer genoeg precies hoe het voelt en weet ik hoe angstig, eenzaam en verdrietig jij je gevoeld moet hebben. Want onze jongste heeft nu ook lymfeklierkanker. Wel een andere cel-soort maar ook kwaadaardige lymfomen. Hoe toevallig? Twee buurmeisjes met (bijna) dezelfde ziekte. Maar jouw mooie dochter is er niet meer. Ze zou onze jongste meid zeker begrepen hebben en haar geholpen hebben om door de zware kuren heen te komen. En wat had ik het fijn gevonden om nu bij jou mijn verhaal kwijt te kunnen. Iemand die precies zou begrijpen waar wij doorheen moeten en wist wat ons nog te wachten stond. En ik weet ook zeker dat je ons in alles geholpen en gesteund zou hebben.
Ook jij bent er niet meer
Ja inderdaad, ik praat over jou ook in de verleden tijd want je bent er niet meer. In 2014 heb je een einde aan je leven gemaakt omdat je het verdriet allemaal niet aankon. Een baby’tje verloren en later je mooie dochter. Je kon het leven niet meer aan. Wat was ik boos op je in het begin. Je had ook nog heel stiekem afscheid genomen van mij. Later kon ik je wel een beetje begrijpen. Dit was jouw keus en iedereen die jou kende wist dat je het toch zou doen, vroeg of laat.
Ik heb het allemaal minder een plekje gegeven dan ik dacht
Ik dacht dat ik het allemaal een plekje had gegeven. Maar alles komt nu we met onze jongste in behandeling zijn weer allemaal terug. Ik hou mij vast eraan dat je toch van boven meekijkt en je met je eigenzinnige karakter een beetje sturing geeft aan wat zich hier beneden allemaal afspeelt. Want dat was je! Een leuke, gekke buurvrouw die ik vroeg in de ochtend kon appen of ik even koffiebonen kon ophalen omdat ze bij ons op waren. Een buurvrouw die dan binnen twee tellen in haar ochtendjas met de bonen op de stoep stond en meteen gezellig bleef ontbijten. We hebben veel dingen meegemaakt en met jou in de buurt was er altijd wel iets te beleven. Weet dat ik aan je denk en dat jullie allebei (vooral nu) nog regelmatig door mijn gedachten gaan.
Lees HIER verder.
CAROLA
Insta: carola_muntel
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
