December blijft altijd een uitdagende maand voor mij
Sinds het overlijden van Nola, voelen de feestdagen en familiebijeenkomsten dubbel en slurpen ze mijn energie op. Haar afwezigheid is extra voelbaar en uiterst confronterend. Dit jaar lag dat net iets anders, omdat het tevens ons afscheid betekende voordat we naar Curaçao zouden vertrekken. Maar alsof de hectiek nog niet genoeg was, ontving ik op de ochtend van kerstavond een positieve test! Een coronatest, om precies te zijn… Dit ging gepaard met hoestbuien, koorts en een zware verkoudheid die een streep zetten door al onze geplande activiteiten.
Op derde kerstdag, dezelfde dag als drie jaar geleden bij Vive, hield ik opnieuw een positieve test in handen
Dit keer was het wel een zwangerschapstest! Wat een rollercoaster weer. Maar gelukkig brachten de daaropvolgende weken genoeg afleiding door het inpakken en opruimen van spullen, omdat het nog een maand wachten was op de eerste echo. Daarbij voelde ik me ook niet echt zwanger dus wederom geen geruststelling daarvan. De eerste echo vond plaats bij 7,5 weken, slechts twee weken voor ons vertrek. Op 25 januari, donderdagochtend om 8:00 uur, neem ik opnieuw plaats in de stoel van de verloskundige. Terwijl ze de echokop op mijn buik plaatst, flitst er even een gedachte door mijn hoofd: “Hé, zag ik daar iets?”. Voordat ik iets kan zeggen, verschuift ze de echokop en brengt een vruchtzak met een erwtje in beeld. Farley is me voor en vraagt: “Zag ik daar nog een…?”
“Even wachten,” zegt de verloskundige, “ik breng deze even goed in beeld”
Na enkele seconden voegt ze eraan toe: “Maar ik denk dat je gelijk hebt en dat het er twee zijn!”. Op dat moment barst ik uit in een mengeling van lachen en huilen. Tijdens de rest van de echo moet ik mijn handen voor mijn ogen houden, omdat ik bij elke glimp van het scherm opnieuw in hysterie uitbarst en alleen nog maar mijn schokkende buik te zien is. Het lijkt alsof op elk moment de deur open kan vliegen en iemand naar binnen kan rennen die “BANANENSPLIT!” zegt. Na enige tijd wil de verloskundige toch een second opinion van een andere verloskundige (achteraf gezien om het type tweelingzwangerschap te bepalen). Ze komt binnen en zegt: “Meike, wat voor verrassing heb je nou weer…?!” Ook zij constateert dat er écht twee erwtjes in mijn baarmoeder zitten. Mét allebei een kloppend hartje.
Na enige tijd sta ik op uit de stoel
Farley is over the moon, hij heeft altijd een tweeling fantastisch gevonden. Ik daarentegen heb altijd geroepen dat ik nooit een tweeling zou willen. Ik ken zoveel lotgenoten met één of twee dode kinderen van een tweeling. Een tweelingzwangerschap brengt zoveel extra risico’s met zich mee, dat mijn idee bij een tweeling is dat minstens één, zo niet beide, dood zal gaan. Terwijl ik achter het bureau plaatsneem, gaat het in mijn hoofd al razendsnel. “Hoe zit het met onze uitvaartverzekering als we op Curaçao wonen? Kunnen we wel twee kistjes terug naar Nederland krijgen om bij Nola te begraven?”. Op de achtergrond hoor ik de verloskundige: “Stap voor stap.. Stap voor stap…”
Er wordt meteen gebeld met het ziekenhuis om een afspraak in te plannen
Op de echo was namelijk niet te zien of de kindjes wel een eigen vruchtzak hadden. Een paar dagen later kunnen we gelukkig al terecht in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo van een uur. De verloskundige drukt me op het hart om NIET te gaan googelen. Ja ja… Zeg dat maar tegen Meikepedia. We zijn het pand nog niet uit of ik kom al op de term mono-mono-tweeling.
Lees HIER het vervolg
MEIKE
