Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit is deel 1, lees onderaan de link naar deel 2.
Blij, verrast en bang
Een paar dagen voor mijn verwachte menstruatie verlies ik bloed. Na vier dagen is het nog steeds geen menstruatie zoals ik gewend ben, dus voor de zekerheid een test. Wow, die is positief! Blij, verrast en toch ook gelijk bang dat dit niet goed zal gaan. Na een aantal dagen krijg ik flinke buikkrampen. Dit wordt alleen maar erger. We krijgen controle om te kijken of het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Hier heb ik meer kans op door een eerdere operatie (een gedraaide dermoidcyste, waarbij één eileider en eierstok verwijderd zijn).
Mijn HCG waarde gaat hard omhoog
Het enige wat ze kunnen zien is dat de doorbloeding naar mijn enige eierstok goed is. We prikken ook HCG zodat als ik over drie dagen terug mag komen, ze kunnen zien hoe hard de HCG-waarde stijgt. Een paar spannende dagen breken aan, maar ineens is het bloedverlies over en worden de krampen minder. Na drie dagen prikken we weer HCG en krijgen we een echo. Ondertussen ben ik 5 weken en 6 dagen zwanger. En terwijl we wachten op de echo zie ik mijn HCG-waarde al in de app. En die is hard omhooggegaan, een goed teken. Op de echo zien we ook al een kloppend hartje. Nu kunnen we beginnen met genieten!
Ik krijg enorm last van misselijkheid
Na twee dagen begin ik enorm misselijk te worden. Een dubbel gevoel volgt. Ik ben erg blij dat ik misselijk ben want dat is een goed teken, maar het is ook enorm zwaar. Mijn dagen zijn gevuld met het eten van rijstwafels, soepstengels en kippensoep zonder kip, elke middag onder de dekens met de ogen dicht, een huilbui om de lucht van gebakken ui, et cetera. Met 10+2 weken hebben we een prachtige echo met een druk bewegend kindje. Rond de elf weken merk ik dat ik mij sommige momenten beter voel, heerlijk om soms even op adem te kunnen komen. En met 12 weken kan ik echt genieten. Ik voel me goed, buiten vermoeidheid om.
De dag van de 13 weken echo breekt aan
We kijken ontzettend uit naar de 13 weken echo. Een witte wereld, wat heerlijk. Samen met mijn zoontje van bijna vier jaar maak ik een heerlijke wandeling en fantaseren we over zijn broertje of zusje. We maken samen twee sneeuwpopjes, hijzelf en zijn broertje of zusje. En dan is het tijd om hem naar oma te brengen. In het ziekenhuis ben ik al snel aan de beurt. Ik ga liggen en we kijken vol verwachting naar het scherm.
Het blijft stil
We zien ons kindje, maar het ligt stil. Te stil. Het komt eerst nog niet binnen. De mevrouw pakt het apparaat om het hartje te luisteren. We horen een eentonige ruis. Weer kijken we naar het beeld. Er heerst een doodse stilte in de ruimte. Ik besef het niet, maar voel het al wel. Nogmaals laat de mevrouw horen dat er geen hartje klopt en dan komt het binnen. De stilte wordt verstoord door de stem van de mevrouw: “Het hartje klopt niet meer…”. En dan komt de reactie. De eerste tranen komen en blijven vervolgens stromen.
De vervolgstappen worden aan ons uitgelegd
We krijgen een kamertje aangewezen om even samen te zijn en te wachten op het gesprek met de gynaecoloog. Gelukkig staat er een doos tissues in de kamer. Na een klein half uurtje komen we bij de gynaecoloog. Een fijn gesprek, waarin we bespreken wat we kunnen verwachten. Op dat moment vind ik alles prima en volg ik zijn adviezen. Over vijf dagen zullen we terugkomen in het ziekenhuis om het op te wekken. We krijgen het advies mee om de komende dagen een vergiet in de wc te hangen en als ik stolsels verlies om te checken of er een vruchtzakje in het stolsel zit. We vertrekken richting ons zoontje om het verdrietige nieuws te vertellen. De eerste twee dagen zijn er heel wat tranen gestroomd. Wat waren we in gedachten al ver met onze dromen en toekomst.
Ik krijg buikkrampen, zal het starten?
Na drie dagen verlies ik wat bloed en de dag erna beginnen de krampen. We zijn blij, het komt vanzelf en dan hoeven we niet naar het ziekenhuis. Thuis opwekken raden ze niet aan omdat je met deze termijn kans hebt op heftig bloedverlies (waarbij curettage binnen korte tijd moet plaatsvinden). We bellen het ziekenhuis af omdat het vanzelf gaat komen.
Er gebeurt niets
Maar na 5 dagen, na 7 dagen, na 14 dagen, na 21 dagen waren we nog niet verder. Niets verder dan flinke buikkrampen, weinig tot enorm veel bloedverlies, wat stolsels, leven met paracetamol en slapeloze nachten door weeën. Het ziekenhuis wil graag dat we voor een echo komen, want de kans is groot dat het al helemaal los zit. De gynaecoloog gaf in het telefoongesprek aan dat het kindje niet meer zichtbaar zal zijn na 5 weken. Dit was een grote schok, omdat ons eerst andere informatie verteld was. Had ik dan toch naar het ziekenhuis moeten gaan? Ik wilde zo graag ons minimensje ontmoeten.
Lees HIER het vervolg.
JOHANNEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
