1.Stel jezelf en je gezin even voor.
Ik ben Annemarie, 42 jaar en getrouwd met Maarten en wij wonen in Den Haag. Ons gezin bestaat uit zeven kinderen waaronder een tweeling van inmiddels vier jaar. Onze oudste zoon is Jim (2000) daarna komt Sam (2001) Julia (2003) Guus (2009) Saar en Suus (2013) en Jet (2017).
2.Wow, wat heb je veel kinderen! Wilde je dit altijd al?
Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het beantwoorden van de meest irritante vragen. Ja, allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn niet gelovig? En nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het. Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Maar dat is niet altijd zo geweest. Kinderen dat was iets voor een ander. Ik vond het gewoon niet leuk.
Vlak voor mijn afstuderen bleek ik zwanger van Jim. Met dikke buik ronde ik mijn HEAO opleiding af. Tijd om bij mijn zwangerschap stil te staan had ik niet. Op vrijdag had ik mijn laatste recht tentamen en zondag ben ik bevallen. Het was een bevalling van zes uur. Tijdens mijn bevalling kon ik alleen nog maar één letter grepige woorden snauwen. Ik heb uiteindelijk een uur geperst op de baarkruk totdat ik tot inzicht kwam dat bevallen gewoon poepen is. Mijn bed was een waar slagveld van vruchtwater vermengt met bloed. En ergens bij mijn voeten stond een halve emmer met iets erin wat nog het meest op een biefstuk leek. Ik had mij zo goed voorbereid maar dit had niemand mij verteld.
Eenmaal moeder, was mijn HEAO mentaliteit nog steeds aanwezig. Het idee was om nu “snel “een gezin te stichten en dan als de jongste op school zat aan het werk te gaan. Jim was 1,5 toen ik beviel van Sam. Een zwangerschap volgens het boekje en de bevalling verliep zelfs nog vlotter dan de eerste keer. Mijn carrière plannen waren foetsie. Het leven met twee kleuters beviel mij prima. De keuze voor nummer drie was daardoor eigenlijk vlot genomen. Er volgde weer een probleemloze zwangerschap en bevalling. Julia was mijn eerst meisje. En mensen dachten dus dat het daarom nu wel klaar zou zijn…
De overstap van drie naar vier kinderen was een lastige. Daar komen argumenten bij kijken als ruimte in huis en plekken in de auto. Ik merkte ook dat de omgeving zich er mee ging bemoeien. Als ik soms aangaf, best nog een vierde te willen, nou dan vlogen de redenen om dat vooral niet te doen me om de oren. Zelfs mijn oma zei dat dat tegenwoordig toch niet meer hoefde? Nee het hoeft inderdaad ook niet, daar kies je voor. Of niet dus. En ik koos voor nummer vier. Dat werd Guus.
Guus zijn bevalling verliep niet geheel vlekkeloos. Na een bevalling van 5 uur (dat dan weer wel) werd Guus geboren en bleek dat de bloedvaten over de vliezen heen liepen. Vasa previa ook wel genoemd. Een levensgevaarlijke complicatie die niet alleen gevaarlijk is voor kind maar ook voor de moeder. De schrik zat er voor het eerst echt in. Er volgde vier heerlijk jaren met Guus thuis en de grotere kinderen op de basisschool. En ja hoor na Guus zijn eerste wen dag op de basisschool was bij mij al duidelijk dat ik echt nog niet deze fase af ging sluiten. We besloten te gaan voor onze aller aller laatste zwangerschap. Dat werd de tweeling!
Omdat de dames het twin tot twin syndroom kregen zijn Saar en Suus met 36 weken gehaald. Saar een sterrenkijker en Suus in een stuit.
Ik was altijd van mening dat een tweeling opvoeden een makkie was. Gewoon twee kinderen tegelijk. Dat moet toch voor mij een makkie zijn? Het viel mij behoorlijk tegen. Ik ben nu zelfs van mening dat een mens niet is gemaakt voor het opvoeden van twee kinderen in dezelfde levensfase. Dat is dus ook precies de reden dat we ervoor hebben gekozen om toch nog voor nummer zeven te gaan. Alle risico’s op nog een keer een tweeling namen we voor lief. Het was een kwestie van ogen dicht en de sprong wagen. Het werd jet. Mijn cadeautje. Haar zwangerschap en bevalling was verre van dat. Mijn been besloot niet alleen de bloedafvoer te stoppen maar ook de bloed toevoer. Uiteindelijk ging mevrouw ook nog in een stuit liggen en werd het een ziekenhuis bevalling. Kort en heftig, twee woorden die het geheel samenvatten. Maar daarna begon het grote genieten. Gewoon een kind in bad zonder dat een ander huilend ligt te wachten tot die aan de beurt is. Een kind borstvoeding geven, naar bed brengen, verschonen alles is een peulenschil vergeleken met een tweeling. En dat zet de teller op 7. Best veel voor iemand die geen kinderen wilde.
3. Is het niet super druk?
Een grote chaos is wat meestal direct bij iedereen opkomt als ik zeg dat ik zeven kinderen heb. Rondrennende gillende kinderen en uitpuilende wasmanden, avondmaaltijden voor de tv en kinderen die naar bed gaan wanneer ze willen. In bepaald grote gezinnen is het inderdaad elke dag een chaos. Ons gezin is net zoals ieder ander gezin. Gewoon normaal.
Een groot gezin is als een klein bedrijf, en zo behandel ik het ook. Mijn personeelsbestand bestaat uit 7 man, die de komende 18 jaar aan mij verbonden zijn. Een drukke thuissituatie vraagt naast veel flexibiliteit en incasseringsvermogen van alle gezinsleden ook om duidelijke regels en schema’s. En ook mijn man draagt gewoon zijn steentje bij. Hij grapt altijd dat hij na zijn werk naar zijn tweede baan gaat. Voordat we naar bed gaan is het huis aan kant en de tafel voor de volgende ochtend gedekt. De lunchtasjes staan klaar en de was is gevouwen en gestreken. Niets wordt aan het toeval overgelaten.
4. Wat is je gênantste moment geweest met je kid(s)?
Het gaat echt niet altijd goed. Er zijn dagen dat ik achter de feiten aanloop en mijn zorgvuldig geplande maaltijden voor mij voornamelijk bestaan uit korsten brood met restjes pindakaas en overgebleven prak van de allerkleinste. En ja hoor ik ben ooit wel eens één van mijn kinderen vergeten. Stond ze gewoon nog in haar Maxi Cosi onder de kapstok. Een gênant moment maar volgens mij niet heel raar als je je aandacht moet verdelen over acht personen. Maar van chaos is geen sprake.
5. Kijk kinderen zijn hartstikke duur (alleen de opvang is al onbetaalbaar); hoe doe je dat tegenwoordig zo’n groot gezin?
Ons inkomen bestaat uit het salaris van mijn man. Omdat ik niet werk kan mijn man zich volledig op zijn carrière richten en is hoeft hij niet te schipperen tussen werk en gezin. Dat geeft heel veel rust. De kleine kinderen dragen tweedehands kleding. Vaak afkomstig van grote broer of zus. Geen kinderopvang, dus die kosten hoeven wij niet op te vangen. De 15 liter melk, 10 kilo aardappelen, zeven kilo groente en 10 broden zorgt ervoor dat de boodschappen elke week worden bezorgd.
6. Hoe is de rolverdeling tussen jou en je partner?
Als mijn man thuis is draait hij mee in het huishouden. Hij wast, strijkt, kookt en is net zo behendig met de kleintjes als dat ik ben. Iedere avond om 23.00 trekken we een fles wijn open en bespreken we de dag. Want kinderen vragen nou eenmaal heel veel aandacht. En als ik mijn eigen moeder in de paniek zie schieten als ik ziek ben of mijn planning door zieke kinderen in het honderd dreigt te lopen, dan weet ik dat je je ook nog heel veel zorgen maakt over een 42-jarig kind. Dus maken we tijd voor elkaar vrij zodat onze relatie ook goed blijft. Want zodra je kinderen krijgt teken je een contract voor het leven.
De familie vlogt op YouTube over het reilen en zeilen met 7 kids. Superleuk en leerzaam als je ze volgt! Uiteraard hebben ze ook Instagram klik daarvoor hier.
