Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
Deel 1: Ik ben bang, want er zit een hard plekje op de zaadbal van mijn man
Deel 3: Ons zoontje is tijdens de bevalling letterlijk kapot getrokken
Deel 4: Kyano heeft zenuwschade opgelopen tijdens de bevalling
De dag van de operatie
Donderdag 10 maart 2022, het zal nu dan echt gaan gebeuren. Zo spannend. Ken je dat gevoel dat je ergens zo tegen op ziet? Maar er eigenlijk ook naar uitkijkt omdat het moet en het dan eindelijk achter de rug is?
Je wordt onder narcose gebracht
Om kwart over 7 komt de verpleegkundige je operatie jasje brengen en de controles doen voor de operatie. En om kwart voor 8 gaan we naar de OK. Je bent heel rustig gelukkig, want mama is daarentegen wel heel erg gespannen. Mama krijgt een heel pak aan. Je moet even goed kijken of je je mama wel herkent. Dan stellen ze nog wat vragen en dan krijg jij het kapje op. Ik blijf dit gewoon heel naar vinden, dat die kleintjes het allemaal maar moeten doorstaan en jij als ouder dus gewoon machteloos bent.
Het valt zwaar om Kyano achter te laten
Je vecht even heel hard tegen, maar dan val je snel in slaap om precies 8 uur. Mama heeft het erg moeilijk en dat ziet de arts. Ze zegt dat alles goed komt en dat het ook echt moeilijk is om je kleine baby’tje zo te zien. En vooral; zo lang achter te moeten laten. Mama is echt op van de spanning en moet toch even een traantje laten.
We lopen wat rond, maar ik ben er niet bij
Wat zal dit een lange slopende dag worden. Papa rijdt normaal op de vrachtwagen en brengt vis weg, ook bij een klant in het grote winkelcentrum in Leidschendam. Die klant vroeg of we even langs kwamen om wat te eten om een beetje afleiding te krijgen. We besluiten om daar maar wat rond te lopen. We lopen er rond zonder echt na te denken, ik weet nu al niet eens meer welke winkels ik heb gezien.
Op van de zenuwen gaan we terug naar het ziekenhuis
De artsen zouden bellen als jij bijna klaar was, zodat we op tijd bij de uitslaapkamer kunnen zijn. Mama had natuurlijk al uitgerekend dat we rond 2 uur in de middag al 6 uur verder zijn. En we besluiten dus even voor 2 uur terug te gaan naar het ziekenhuis, dan zijn we in elk geval nog dichterbij. “Ze zullen toch al wel een heel eind opschieten”, zeggen we tegen onszelf.
Het wachten duurt uren langer
Aangekomen in het ziekenhuis ga ik opzoek naar een verpleegster en vraag of ze misschien al iets weet of heeft gehoord? De verpleegster gaat even kijken voor ons. Ze vertelt dat ze nog bezig zijn. Zo wachten we uren, wat duurt wachten dan lang zeg. Om half 6 houden we het niet meer. We drukken op de bel en er komt een verpleegkundige binnen. Ze zegt: “Ik vind het ook zo lang duren, ik ben toevallig net gaan kijken”. Maar ook dan horen we dat ze nog steeds bezig zijn met de operatie, wat duurt het lang zeg.
De operatie bleek erg complex
Maar dan om kwart over 7 komen ze mama eindelijk halen na 11 uur. Op naar de uitslaapkamer. Ik hoor je al huilen in de gang. Wat voel jij je slecht, je saturatie daalt nog een paar keer en je krijgt wat zuurstof bij. Ook komt dokter Malessy die jou geopereerd heeft even praten. Hij is tevreden voor nu en je hebt het allemaal goed doorstaan. Hij vertelt dat het echt heel erg complex was en hij daarom ook echt wel 11 uur nodig had. Dit was zijn langste operatie ooit. Hij vertelt nog dat hij “het maximale uit het minimale heeft gehaald”. Ik vroeg me ook echt even af of hij daar dan 11 uur achter elkaar blijft staan. Hij moest lachen en zei dat hij tussendoor toch ook echt even gaat eten. Maar er wordt nooit gestopt met opereren want iemand anders neemt het dan over.
Van niets naar iets
Uit allebei je beentjes zijn zenuwen gehaald en tussen de twee kapotte/gescheurde zenuwen in je armpje gezet. Het zal allemaal misschien minimaal zijn, maar voor ons is het van niets naar iets. Wij zijn nu al tevreden met hoe jij het allemaal doet, dat armpje zien wij op dit moment niet eens. Wat is het fijn dat ze tegenwoordig zoveel kunnen en dat jij misschien in de toekomst je armpje toch wel iets kan gaan gebruiken. Dat zou geweldig zijn. Je gaat echt nog tegen heel veel dingen aanlopen maar hoe fijn zou het dan zijn als je ook maar iets beweging erin zou krijgen. Je bent enorm onrustig en hebt ontzettend veel pijn.
Lees HIER het vervolg
HENRIEKE
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
