Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Mijn moeder belt mij in paniek: “Lilya haar oogjes draaien weg en ze reageert niet meer”
Thuis zijn was heerlijk
Twee dagen zijn we thuis geweest. Lilya liep niet meer echt rond. Ik zette haar speelgoedbak en kleurtafeltje in de woonkamer zodat we samen konden spelen. De dokter vertelde mij dat ik haar meer moest stimuleren omdat door al de ziekenhuisopnames haar spieren verzwakt waren. Maar iets in mij zei me dat ik mijn dochter moest volgen. Ik speelde met haar samen op het tapijt en ze ging aan het tafeltje stickeren. Ik heb dit nog gefilmd. We waren zo trots. We maakten foto’s en we aten samen. Ik maakte pasta waar ze dol op was en gemakkelijk binnen kreeg en gaf haar de medicijnen. Alles ging weer wat beter.
Lilya kreeg onverwacht weer een aanval
De dag daarna gingen we winkelen en ik maakte haar klaar. Papa was nog op reis, dus we gingen even videobellen. Lilya zat op mijn schoot. Opeens hoorde ik mijn man zeggen dat Lilya over gaf. Ik keek en zag haar weer wegdraaien. Ik legde haar rustig op de stoel en belde met de hulpdiensten. Ondertussen had ze stuipen en ik barste in tranen uit. Ergens wist ik dat er echt iets ernstigers was, dat er iets niet totaal ok was…
Er moest bloed af worden genomen uit haar hals
We kwamen aan in het ziekenhuis. Lilya sliep door de medicijnen en kreeg een katheter in haar hals, omdat bloed afnemen zo moeilijk was. Die avond kwam de dokter langs en ik vertelde dat Lilya haar pupillen nog regelmatig trilden. De dokter zei dat ze geen stuipen meer had. Ik vertelde dit ook aan de verpleging van de nacht. Ze zeiden dat ze nu rustig was en ik me geen zorgen moest maken. Maar waarom zag ik haar pupillen dan nog trillen?
Lilya bleek toch nog stuipen te hebben
Die nacht was Lilya heel onrustig. De dokter kwam in de ochtend even langs en vertelde mij dat ze het universitair ziekenhuis wilden contacteren voor een repatriëring. Dit omdat ze Lilya haar stuipen moeilijk onder controle kregen. Dus toch! Ze vertelde me dat ze op de intensieve zorg moest worden opgenomen en dat ze dan haar hersens plat zouden gaan leggen om zo de geschikte medicatie in te stellen. Ze zei dat we eerst moesten afwachten hoe het vandaag zou gaan, maar dat ze al een onrustige nacht had gehad.
Ze reageerde niet goed op de medicatie
De dokter verliet de kamer en ik ging bij Lilya kijken. Ze was half wakker en plots zag ik haar handje trekken. Ik drukte op het alarm en even later stond de kamer vol artsen en verpleegkundigen. Ze gaven medicijnen, maar niets hielp, waarna ze besloten haar direct te repatriëren naar het universitair ziekenhuis.
Lilya moest direct over naar een ander ziekenhuis
Haar toestand was zo verslechterd. In een mum van tijd stond een heel team klaar. Ze legden Lilya op de brancard, namen haar saturatie en vertrokken. De dokter zei dat ik het beste rustig de auto kon halen en daarna zelf naar het universitair ziekenhuis kon gaan, want de ambulance zat vol. De verpleging van het ziekenhuis bracht mij thee en een koekje. Ze zeiden me dat ik een hele moedige en goede mama was. Als je zo veel in het ziekenhuis bent bouw je een band op met elkaar. Ik werd gelukkig heel fijn opgevangen.
Ik schreeuwde het uit
Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis waren ze Lilya aan het beademen en kreeg ik te horen dat ze regelmatig was gestopt met ademen. Ik schrok ontzettend, het ging nog slechter. Ze moest onmiddellijk geïntubeerd worden. Ik rilde over mijn hele lijf en mijn eerste reactie was snel naar het toilet gaan. Ik schreeuwde het daar uit, want ik wilde mijn emoties niet laten zien aan mensen. Maar toen ik eenmaal terug keerde, moest ik wachten op de gang. Ze vertelden me dat intuberen geen leuk gezicht was.
Lilya ging steeds meer achteruit
Toen ben ik helemaal ingestort. Ik schreeuwde het uit dat ik niet zonder haar kon. Het personeel kwam me troosten, niet dat het iets hielp. Er werd gezegd: “Denk aan je baby, die stress is niet goed, houd je rustig.” Wat?! Ik kon daar nu echt niet aan denken. Mijn baby zat veilig in de buik en mijn dochter van 2,5 vocht voor haar leven! Hoe kon ik rustig blijven?! Ik voelde me zo machteloos, want ik kon niets voor haar doen. Ze ging steeds meer en meer achteruit. Mijn man kon de eerste vlucht naar huis regelen. De arts vertelde me dat ik het beste thuis mijn rust kon nemen. Mijn dochter lag nu in een soort van coma. Ze zou niets beseffen.
Lees HIER het vervolg.
EMILY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
