Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Collinda schrijft een reeks over haar zoontje Jens*. Lees eerst de vorige delen:
Deel 2: Collinda: “Kerst 2019 zal ik nooit vergeten”
Elke dag zat ik aan zijn bedje
Elke avond en ochtend belde ik hoe het met Jens was gegaan. De eerste week was heel spannend. Opeens had hij in de nacht een hevige terugval. De bloeddruk in zijn longen werd veel te hoog waar zijn hartje veel te hard voor moest werken. Gelukkig hebben ze hem toen weer stabiel gekregen. Toen ik die morgen naast zijn bedje zat, kreeg ik een ingeving dat Jens baat zou hebben bij een healing. Ik kreeg een visioen en zag dat er allemaal zwarte energie uit Jens zijn lijfje getrokken werd en goudkleurig licht in zijn lijfje terug werd gestopt. Het leek alsof mijn ziel wist precies wat hij moest doen. Ik voelde zoveel warmte en liefde nadien en Jens zijn waardes werden ook stabiel. Ik besloot bijzondere edelstenen bij Jens in zijn bedje te leggen die hem konden helpen.
Ik was ervan overtuigd dat de morfine moest stoppen
Jens deed alles op zijn eigen tempo en manier. De Jens-manier zeiden wij en de verpleging. Het ging altijd anders dan verwacht. Jens reageerde erg heftig op chemische medicatie. Jens had veel moeite met poepen waardoor ze dachten aan een darmziekte. Maar mijn gevoel zei dat dit niet het geval was. Ik zag dat hij morfine kreeg en de bijwerking daarvan is verstopping. Ik vroeg aan de arts wanneer de morfine mocht stoppen. Hij was een rustig kind, hij had dat niet nodig. En ik zei vol overtuiging: “Als de morfine stopt gaat hij weer poepen”. De arts keek mij vol verbazing aan.
Het klopte, hij begon te poepen
Ik wist het zeker. De morfine werd gestopt en Jens begon weer te poepen en had geen darmafwijking. Ik wilde heel graag probiotica en vitamine c poeder door zijn voeding mengen die hij door de sonde binnen kreeg. Ik heb hiervoor gestreden en uiteindelijk kreeg hij het ook. Ik moest het zelf door zijn voeding mengen. Iedere morgen als ik bij Jens was deed ik een healing bij hem. Elke dag ging het steeds beter met hem. Zelfs zo goed dat hij van de beademing af ging en naar een medium care mocht. Wat waren we blij!
Het ging goed thuis en we gaven een kraamfeest
Op 11 februari mocht Jens mee naar huis. Met sondevoeding, zuurstof, medicijnen, een zuurstof monitor en 24 uurs zorg. Maar dat kon ons niks schelen. Hij mocht naar huis, eindelijk was ons gezin compleet, het was feest! Hij werd steeds sterker, we hebben heel veel geknuffeld, en hij ging steeds beter zelf drinken. Op controle in het ziekenhuis waren ze ook tevreden. Op 29 februari gaven we een groot kraamfeest. We wilden vol trots Jens laten zien aan iedereen.
Zijn saturatie werd onstabiel
Die morgen merkte ik al aan Jens dat zijn saturatie onstabiel bleef. Nadat hij zijn medicijnen kreeg stabiliseerde dat weer. We hebben genoten van alle aandacht voor Jens. Vol trots lieten we hem aan iedereen zien. Aan het einde van het kraamfeest werd zijn saturatie weer onstabiel. Ik dacht het is te druk geweest. Jens heeft de hele avond op mijn buik geslapen en daarna werd zijn saturatie weer stabiel. De nachten daarna werd Jens huilend wakker omdat hij het benauwd had, zijn saturatie was opnieuw onstabiel. Na drie nachten zei ik tegen mijn man; “Ik ga zo de nacht niet in, bel de huisartsenpost maar.”
Terug naar het ziekenhuis
De huisartsenpost kwam en Jens moest weer naar het ziekenhuis. Voor observatie. In het Sophia kinderziekenhuis was geen plek en dus moesten we naar Nieuwegein. Ik bleef bij Jens, ook ’s nachts want ik wilde hem niet alleen laten. De volgende dag kwam de arts en die zei dat Jens moest leren zijn ongenoegen te uiten. Het huilen ’s nachts kwam daarvan volgens hem. Mijn gevoel zei direct; “Nee dat is niet waar.” Ik vroeg of ze enige ervaring hadden met pulmonale hypertensie. “Nee”, was het antwoord. Maar ze hadden overleg gehad met andere artsen die hier wel kennis van zouden hebben. Met Jens ging het verbazingwekkend weer beter. Als het nog 24 uur zo goed bleef gaan mochten we de volgende dag weer naar huis. Maar mijn onderbuikgevoel bleef.
Ineens ging het weer slecht
De volgende morgen werd ik wakker gemaakt door de verpleegster dat Jens zijn saturatie niet meer omhoog ging. Grote paniek want hij kreeg optiflow (een fijnere zuurstof dan een zuurstofbril) en hij moest weer aan de beademing, en dat hadden ze niet in dat ziekenhuis. Ik zag direct dat Jens lag te vechten voor zijn leven. Ik belde mijn man en ik zei: “Je moet direct komen, het gaat niet goed met Jens.” Jens moest vervoerd worden met de ic-ambulance naar het Wilhelmina kinderziekenhuis.
Jens moest naar een ander ziekenhuis, maar was te onstabiel
Maar daarvoor moest hij wel stabiel zijn. Ik zat naast zijn bed en ik heb hem gesmeekt om bij ons te blijven. Vanuit mijn diepste pijn voelde ik zoveel angst dat ik hem ging verliezen. Jens werd apart in een kamer gelegd waar hij stabiel werd gemaakt voor vervoer naar het andere ziekenhuis. Mijn man en ik waren kapot van verdriet, we waren zo bang om hem te verliezen. Het was heel spannend, maar er gebeurde een wonder. Jens was stabiel genoeg om te vervoeren.
Lees HIER verder.
COLLINDA
Insta: dewegnaardekern
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
