Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik was zwanger, alleenstaand en kreeg de diagnose kanker
Deel 2: Ik moest kiezen: een vroeggeboorte opwekken of chemo met een baby in mijn buik
Allerlei uitkomsten spookten door mijn hoofd
Op 14 april 2019 werd ik opgenomen. De dag voor de keizersnede en operatie. Eten mocht niet meer maar slokjes water gelukkig wel. Ik had een smartwatch om en zag ‘s nachts mijn hartslag naar 180 stijgen. Ik had paniekaanvallen wat natuurlijk niet zo gek was. Slapen lukte niet goed en alle horror scenario’s spookten door mijn hoofd. Dit was het moment waar ik naar uitkeek én tegen op zag. “Kwam mijn kind met 36+2 weken gezond ter wereld?”, “Zou ik de zware operatie overleven?”, “Ben ik hierna kankervrij?”. En alle andere risico’s van deze operatie kwamen voorbij.
Ik zou mijn dochter even bij mij mogen hebben
Ik wilde graag de bevalling meemaken en wilde een ruggenprik. Mijn dochter zou dan 15 minuten bij mij komen voordat de grote zware operatie zou beginnen. Mijn baarmoeder, baarmoederhals, baarmoedermond, eileiders, vaginatop, vetschort zouden verwijderd worden inclusief lymfeklieren. Maar alles waar ik naar uitkeek was mijn dochter.
Ik was heel bang dat mijn ouders te laat zouden zijn
Mijn ouders zouden beide om half 9 in het ziekenhuis zijn en om 9 uur zou ik naar de operatiekamer gebracht worden. Ik schrok enorm toen ze mij om 8 uur al ophaalden. Mijn ouders waren er nog niet en ik was bang om alleen te zijn tijdens de keizersnede. Gelukkig werden mijn ouders om half 9 naar beneden gebracht en hielpen ze mij de juiste houding te houden voor de epiduraal. Hier deden ze vijf keer over omdat ik niet goed kon zitten. Als het de vijfde keer niet lukte moest ik onder algehele narcose en zou ik de geboorte van mijn kind niet mee maken. Een rampscenario.
Als ik onder narcose zou moeten, zou ik de geboorte niet meemaken
Ik werd boos op mijzelf, trilde van de angst en pijn en schreeuwde: “Nog één keer!” Deze keer ging goed gelukkig en een last viel van mijn schouders. Mijn vader ging mee naar de operatiekamer waar de ruggenprik voor de keizersnede gezet werd. Natuurlijk ging dit ook niet in één keer. De keizersnede moest hoog komen in verband met de hoge verticale incisie. Na twee keer was het gelukt en kreeg ik meteen verdoving ingespoten.
Het werd doodstil
Ik werd neergelegd en mijn onderlichaam voelde raar. Boven mij hing een grote lamp waar ik alles zag gebeuren. Mijn armen werden vastgebonden en er stonden 15 mensen in blauwe jassen om mij heen. Het ging gebeuren. Ik probeerde niet in de grote lamp te kijken maar deed het toch. Mijn vader praatte tegen mij maar wat hij zei, ik weet het niet meer. Ik zag mijn buik open gesneden worden en mijn hart sloeg op hol. Mensen begonnen heen en weer te lopen en mijn vader kneep harder in mijn hand.
Mijn dochter huilde niet en was paars
En toen werd stil, doodstil. Wij dachten allebei een huiltje te horen maar dat is wat wij graag wilden horen weet ik achteraf. Na een tijdje werd een donker paars bungelend meisje boven het doek gehouden en slechts één seconde heb ik haar live gezien. Het was stil. Een assistent had mijn telefoon en maakte foto’s. “Waar bleven mijn 15 minuten met mijn kind?”, dacht ik. Met één seconde kon ik voor mijn gevoel de operatie in niet.
Ze moest gereanimeerd worden
Om 9.42 uur is Abigail geboren. Ze had het moeilijk en moest gereanimeerd worden. Gelukkig ging het snel wat beter en liet de assistent foto’s zien van een pracht mooi roze meisje. Mijn vader ging met haar mee naar de neonatologie afdeling. Ik bleef achter, maar ik was er klaar voor. Zo snel mogelijk wilde ik Abby in mijn armen hebben. Ik moest aan mijn dochter denken terwijl ze het witte spul in mijn arm spoten. “Zou ik haar straks zien?”, “Word ik straks wakker?”
Ik werd wakker en dacht meteen aan mijn meisje
Ik hoorde gerommel, zacht gepraat en piepende machines. Ik opende mijn ogen en zag mijn ouders. Voordat ik wat kon vragen zeiden ze meteen dat het goed ging met Abby. Er lag een foto op mijn bed. Zo’n ouderwetse polaroid foto van een klein meisje met donker haar en heel veel slangetjes, maar ze was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ze had wat hulp nodig en ik ook. Ik had veel bloed verloren en de operatie duurde langer dan gepland maar wij leefden allebei. De zusters gaven aan dat ik moest gaan slapen om op krachten te komen, maar alles wat ik wilde was mijn kind zien.
Ik kon geen rust krijgen zonder mijn dochter eindelijk gezien te hebben
Na een tijdje moesten mijn ouders gaan zodat ik kon rusten. Maar hoe kon ik rusten zonder mijn kind? Mijn lichaam voelde raar, leeg. Geen getrappel meer maar ook geen baby in mijn armen. Om half 10 in de avond toen ik nog niet wilde slapen, werd besloten mij naar de neonatologie afdeling te rijden. Dit in de hoop dat daarna eindelijk de rust zou kunnen vinden om te slapen. Alle apparatuur werd op mijn bed gegooid en ik werd naar mijn dochter toegereden. De rit leek uren te duren.
Lees HIER het vervolg.
MAAIKE
Insta: Huisje.van.twee
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
