Ik kijk altijd vol verwondering naar de mama, die als een vurige leeuwin een kind aan beide handen en één in de draagzak, bepakt en bezakt op een mooie zomerdag begeleidt naar het park of de kinderboerderij. Met een dubbele wagen, behangen in boodschappentassen en luiertassen rent ze achter kind 1 aan, terwijl kind 2 het op een gillen zet omdat er een bolletje ijs van haar hoorntje valt. Kind 3 heeft dorst en laat dat merken ook. Of is hij moe? Op dat soort momenten gaat niks meer goed; want de wind zorgt ervoor dat alle snoetenpoetsers de vijver bereiken, en het flesje sap is gaan lekken in de tas. De wagen staat niet op de rem en kind 1 struikelt en valt plat op de grond. Nu huilt iedereen en de mama bijna ook. AARGH wie verzint deze timing?!
Mama, respect voor je onzelfzuchtigheid, je wilskracht en je zorgzaamheid. Ik zie soms de blinde paniek in je ogen, maar je doet het zó goed! Laatst kon ik een jonge medemama helpen omdat haar kindje in de rij van de kassa bij de drogist uit het niets alles onderkotste. Pre-mama-me zou wellicht ook over haar nek zijn gegaan. Maar nu, post-mama-me sprong in de startblokken. Ik had snoetenpoetsers bij me (lifesaver) en begon meteen het krijsende kleine mannetje gerust te stellen terwijl ik de mama doekjes aangaf. Tranen stonden in haar ogen. Ze voelde zich heel opgelaten. Ik snapte haar, zeker als je die blikken zonder enkel begrip gehaast aan je voorbij ziet gaan, mensen die meteen mentaal gefrustreerd zijn omdat ze nu 0.8 seconden langzamer de winkel uit konden. ‘Komt helemaal goed, niks aan de hand’; zei ik dit tegen haar of haar kindje? Een beetje tegen allebei.
Want dit gebeurt en je hebt het niet in de hand. Soms schreeuwt Hailey de complete Albert Heijn bij elkaar – geloof me: zonder reden. Ik zie ze kijken. ‘Geef haar eten, geef haar drinken, MAKE IT STOP’. De blikken van mensen laten me inmiddels koud. Mijn kind krijgt continu eten en drinken, gaat uitgerust en met een schone luier om mee op pad maar soms heeft ook zij haar dag niet. Mensen, ik heb geen robot, ik heb een baby. Degene die de aan-uit knop heeft gevonden mag het mij met alle liefde vertellen. Vandaag waren we in de Ikea en toevallig ook in de rij voor de kassa besloot Hailey dat ze er klaar mee was. De oplossing? Echt geen idee, tot ik een ingeving kreeg. Ik draaide de wagen naar het oudere echtpaar achter mij in de rij en begon een gesprek. In één oogopslag was mijn meisje stil en kwam er een grijnsje tevoorschijn en al snel lachte ze haar twee-en-een-halve tandjes bloot. Drie mensen hadden een glimlach vanwege het leuke, kortstondige gesprekje. En één klein meisje straalde weer omdat ze onverwachts aandacht kreeg van de lieve meneer en mevrouw in de Ikea. Een beetje improviseren, geen zier geven om wat die azijnpissers van je vinden, je kindje op zijn gemak stellen en je medemama helpen. Zeg ik dit tegen mijn medemama of mezelf? Een beetje tegen allebei 😉
Liefde voor jullie mama’s, jullie doen alles wat iedereen doet – met één of meerdere brabbelende of pratende, kruipende of lopende verlengstukjes aan jullie arm! Who run the world? MOMS!
Liefs,
Kelly
