Buikpijn
Ik ben Britt de Groot, 20 jaar oud. Voor mij is het niets bijzonders om last van mijn buik te hebben. Voor zo lang als ik me kan herinneren speelt het altijd wel op de achtergrond mee. Ik ben al vaak bij de huisarts geweest, maar nooit heeft het echt doorgezet tot een diagnose of oplossing. Zo ook rond de kerst, toen ik voor de zoveelste keer mijn urine liet testen op een blaasontsteking. Nadat ook hier weer uitkwam dat ik een ‘lichte blaasontsteking’ had, heeft de assistente een afspraak ingepland op het spreekuur. Wel moest ik van tevoren voor de zekerheid een zwangerschapstest doen. ‘’Gewoon om dat uit te sluiten’’ zei ze.
Twee à drie weken zwanger
Voordat ik de huisarts opnieuw bezocht, deed ik die zwangerschapstest. Wanneer deze positief bleek te zijn, kwam dat als een shock. Omdat ik het niet kon en wilde geloven, deed ik gelijk nog twee testen. Ook deze blijken allebei positief te zijn. Het enige dat me nog geruststelde was dat ik er vroeg bij was. Op de testen stond dat ik nog maar twee à drie weken zwanger was.
30 weken zwanger
De huisarts vertelde over de mogelijkheden en adviseerde me om contact op te nemen met een kliniek. Daar kon namelijk een echo gemaakt worden van de baby. Gelukkig kon ik in Utrecht al de volgende dag terecht, maar daar gebeurde iets wat ik nooit had verwacht. De vrouw die mij hielp, keek alleen naar mijn buik, en zei toen gelijk dat de zwangerschap al heel ver gevorderd was. Ik dacht dat ze een (ongepast) grapje maakte, want ik was nog maar twee à drie weken zwanger. Heel kort en kil heeft zij mij verteld dat ik toen om en nabij 30 weken zwanger was.
Het voelde niet echt
Als ik uit de kliniek zou zijn, zou het voor mijn gevoel allemaal gewoon weer normaal zijn. Maar toen ik buiten kwam, wist ik nog steeds niet wat mij was overkomen. Zo onwerkelijk. Ik slikte gewoon de anticonceptiepil en had de afgelopen maanden ook doorbraakbloedingen gehad zoals normaal. De huisarts gaf later aan dat de pil 99 procent betrouwbaar is en dat dat dus ook mis kan gaan. Dat wist ik wel, maar zulke verhalen hoor je alleen op de tv. Mijn bloedingen waren niet anders dan normaal, mijn buik was niet gegroeid en ik was helemaal niet misselijk geweest…
De reactie van mijn vriend
Hoewel ik het nog amper zelf kon bevatten, wist ik dat ik het nieuws met mijn vriend, de vader, zou moeten delen. Deze gedachte zorgde voor nog meer paniek. Op dat moment had ik echt al genoeg aan mijn eigen emoties, dat ik die van hem er niet bij kon hebben. Daarom besloot ik om hem een appje te sturen met dit nieuws. Misschien was deze manier niet helemaal eerlijk tegenover hem, maar op dat moment had ik het idee dat ik niet anders kon. Het nieuws kwam voor hem natuurlijk ook als een grote schok. Gelukkig reageerde hij heel goed en staan we er nu samen positief in.
Mijn eerste echte echo
Omdat ik alle controles en echo’s heb gemist, werd de aandacht nu extra op mij en de baby gericht. Ze hadden de baby in al die tijd niet zien groeien en wisten dus eigenlijk niet eens of het hartje wel klopte. Ik had natuurlijk geen rekening gehouden met een eventuele zwangerschap, en ik heb dus wel wat gedronken met uitgaan en op feestjes. Ik vind dat je je daar niet schuldig over moet gaan voelen, want ik had geen idee. Na de eerste onderzoeken bleek gelukkig dat alles in orde was. Terwijl ik tijdens de zwangerschap eigenlijk geen fysieke kwaaltjes heb gehad, merk ik dat het mij mentaal wel wat zwaarder valt. Het is zo veel schakelen in zo een korte tijd, dat ik soms nog steeds niet weet in wat voor situatie ik me nou eigenlijk bevind. Ik praat nu via het ziekenhuis met een maatschappelijk werkster en dat helpt al heel erg. Ook heb ik via Instagram een leeftijdsgenootje ontmoet die afgelopen jaar bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt. Ik mag haar appen voor vragen of hulp, en daarnaast is ze ook nog erg gezellig.
Mijn leefsituatie wijzigde
In de week dat ik dit allemaal te horen kreeg zou ik eigenlijk voor drie maanden op kamers in Amsterdam gaan. Dit heb ik toen gelijk afgezegd. Ik blijf gewoon thuis wonen. Mijn hele toekomst verandert. Ik zag altijd voor me dat ik eerst met vriendinnen zou wonen, en daarna pas met mijn vriend. Mijn maatschappelijk werkster zegt dat dit een stukje rouwverwerking is, omdat je opeens niet meer weet wat je toekomstbeeld is. Gelukkig heb ik het fijn bij mijn ouders en is het een heel geruststellend idee om een thuis te hebben waar ik altijd op terug kan vallen. Als straks de baby is geboren, wil ik met een nieuwe studie beginnen. Het liefst ga ik in de toekomst met mijn vriend samenwonen, zodat we een eigen plek hebben. Daarnaast vind ik het ook belangrijk om weer de dingen te gaan doen die ik hiervoor ook graag deed. Zoals lekker op vakantie gaan, en leuke festivals bezoeken.
Nu
Ondanks de moeilijke situatie, krijg ik veel steun van familie en vrienden. Vanaf de start zijn zij er wanneer ik het wat moeilijker heb. Dat is iets wat ik in het begin misschien niet helemaal verwacht had. Door mijn vriendinnen is het heel snel iets heel leuks geworden. Ze zijn allemaal even enthousiast, en dat haalt de schok er voor mij een stuk van af. Omdat ik zelf dacht dat het raar was om op zo een jonge leeftijd zwanger te zijn, is het juist zo fijn om appjes te ontvangen van mensen die er helemaal niks vreemds aan vinden. Het is juist iets heel moois wat je gegund is. En nu ik weet dat het bijna zo ver is, kan ik eigenlijk niet meer wachten. Rond half april ben ik uitgerekend. Ik merk dat ik het nadenken over de bevalling wel nog steeds heel eng vind. Ik probeer me genoeg in te lezen, en tips te laten vertellen, maar toch ook weer niet te veel bij stil te staan. Het gaat toch gebeuren, en daarna gaat het ook weer voorbij zijn. Gelukkig stellen mijn ouders en vriend me hier heel erg gerust in.
BRITT
