Romana schrijft een reeks. Dit is deel 1.
We wilden onze wens voor een tweede kindje in vervulling laten gaan
In zomer 2021 besloten wij voor een tweede kindje te gaan. Qua werksituatie was het allemaal een beetje onzeker. Maar omdat ik toch ‘niet zo snel´ zwanger zou raken, wilden we er al wel voor gaan. Het duurde nog 9 maanden voordat het kindje er was dus dat zal uiteindelijk allemaal wel los lopen, zeiden we tegen onszelf.
Ik had al snel een positieve test
Na drie maanden had ik in september 2021 een positieve test. Ik voelde aan alles dat ik weer zwanger was. Alleen de testen lieten wat anders zien. Uiteindelijk bleef ik op wat misselijkheid na mij goed voelen en hadden we 4 weken later, met 8 weken, een echo. We hadden oppas geregeld en liepen de kamer van de verloskundige binnen. Zij feliciteerde ons met het goede nieuws en vroeg of we al mensen hadden ingelicht. Ik riep heel enthousiast: “Ja, heel veel mensen weten het al, iedereen is super blij voor ons”. De blik van de verloskundige staat me nog bij, alsof ze dacht: “Roep nog maar niet te hard.”
De inwendige echo gaf duidelijkheid
Ik ging liggen. Ze zette het apparaat op mijn buik maar kon het nog niet echt goed vinden. Later bij de inwendige echo zei de verloskundige dat het niet goed was. Hoezo niet goed? Wat niet goed? Ik had toch gewoon oplopende positieve testen? In de auto belde ik gelijk mijn moeder. Ook zij begreep het niet. Domme pech, daar moesten we het maar op houden.
Ik koos voor vaginale pillen
Die dag daarna hadden wij en de verloskundige telefonisch contact over hoe nu verder. Ik koos voor de pillen. Deze moest je vaginaal inbrengen, en dan 24 uur wachten. Nou, ik kan je vertellen: dat zijn lange uren. Na 24 uur, niks gebeurd. Ik nam weer contact op met het ziekenhuis. Ik kreeg te horen dat ik het nog een week moest aankijken want het kon nog wel gebeuren.
De laatste dosis moest wel zijn werk gaan doen
Na een week, moest ik weer een dosis pillen halen. Hierbij kreeg ik wel de mededeling dat dit de laatste poging was. Als dit niet zijn werk zou doen dan zou curretage echt de enige optie zijn. En dat wilde ik echt niet. Je raadt het al, na die week, na vele inwendige echo’s, nog steeds niks gebeurd. Tegen mijn zin in moest er toch maar een afspraak gemaakt worden voor die curretage. Alleen dat hele woord al, dan krijg ik al de rillingen.
Ik vond de curretage vreselijk
Om 12 uur moest ik mij melden. Een lang verhaal kort; het was vreselijk. Ik werd overstuur wakker, jankend, krijsend. Ik vond het zo erg! De verpleegkundige bood me een ijsje aan. Ik liep wat op de ijsje te zuigen en gaf hem daarna gelijk weer terug. Huilen, janken, snikkend, ik was zo intens verdrietig en voelde me zo alleen. De verpleegkundigen keken me aan en ik zie ze nog denken, wat moeten we hiermee? Juist. Naar de kamer dan maar. Ik heb gegeten, geplast en toen was ik er wel weer klaar mee. Ik wilde naar huis. Douchen. Ik voelde me zo vies. Al die mensen die aan je hebben gezeten. Ik laat me liever opereren aan mijn arm.
Na een periode van maanden besloten we er weer voor te gaan
Inmiddels was het mei 2022. Na een poosje on hold te hebben gestaan, besloten we er in februari 2022 weer voor te gaan. Ik was snel zwanger voor mijn doen, na 3 maanden al. Helemaal blij. We hadden de 8 weken echo na onze vakantie. Dit keer hadden we niemand op de hoogte gebracht. Ik ging op vakantie dus ik kon mijn buik zover uitzetten als ik wilde, dit was ons geheimpje. We gingen op vakantie wel sparren over hoe we dit bekend zouden maken.
Ik zag helderrood bloed
Ik was bijna jarig en ik peer hem altijd met mijn verjaardag. We gingen een weekje naar de camping. In de ochtend van de dag van mijn verjaardag (5 weken en 4 dagen zwangerschap) werd ik vroeg wakker en voelde het nat tussen mijn benen. Ik zei niks, ging zachtjes uit bed en liep naar de wc. Ik ging zitten, veegde af, en zelfs in het donker kon ik zien dat dit helderrood bloed was. Wat is dit nou weer? Riep ik hardop. Mijn hart zat in mijn keel. Gaan we wéér. Dit is niet goed. Ik belde even na 9 uur de verloskundige en die zei dat ze mijn gevoel en gedachtegang begreep, maar dat ik het echt moest afwachten en na de vakantie gelijk langs mocht komen voor een echo. Heb ik weer hoor, op mijn verjaardag, op vakantie. Doe normaal.
Mijn lichaam had het zelf opgeruimd
Ik bleef die dag bloeden. Het viel uiteindelijk allemaal mee qua pijn en qua heftigheid, maar we waren wel op vakantie. En ik mocht niet in bad, niet zwemmen. Leg dat maar eens uit aan een kind van 3 jaar. Ik heb uiteindelijk 2 dagen gebloed. En thuis een test gedaan en die was alweer negatief. Zo snel kan dat dus gaan. De dag erna had ik gelijk een echo bij de verloskundige en uiteindelijk was alles al weg. Gelukkig heeft mijn lichaam dit zelf opgelost. Twee miskramen, hoe nu verder?
Lees HIER verder.
ROMANA
Insta: miloedermoederr
