Lees eerst de eerdere delen:
Deel 1: Ik kreeg een miskraam op vakantie
Deel 2: Ik twijfelde of dit alles onze wens voor een tweede wel waard was
Ik plande de eerste afspraak nu wat later in
Ik heb gewacht tot ik ongeveer zes weken was met een afspraak plannen bij de verloskundige. Ik merkte aan mezelf dat ik het heel frustrerend vond dat ik telkens afspraken had staan waar ik überhaupt nooit echt naartoe kon. Dit omdat het al foute boel was voordat we een geplande echo hadden. Ik trok altijd eerder aan de bel dan de geplande acht weken echo’s. Ik wilde perse een echo voordat we weg gingen. De verloskundige raadde dit af, in verband met een uitkomst wat misschien niet helemaal zo zou aflopen omdat het nog zo vroeg was. Maar ik zou 7+2 zijn die dag, dus ik vond dat ik dit wel aankon. Dan wist ik op vakantie in elk geval waar ik aan toe was.
Bam, weer een klap in ons gezicht
Wij naar de afspraak. Uitwendig was niets te zien. Ik schrok, wederom, want ik weet na vier keer wat ik wel hoor te zien. Daarna inwendig, en ja hoor, we gingen voor de volle bingo kaart. Deze vruchtzak was leeg. Dat snap je toch niet? Ik was alweer in alle staten. Boos, teleurgesteld, verdrietig, ik voelde onrecht, veel onrecht. Waarom? Waarom ben ik zo kapot? Ik wist het hele riedeltje al wel af te gaan. Echo, pillen, nog meer pillen, echo’s en uiteindelijk vast weer een curettage. Maar ik moest maar eerst op vakantie gaan. Dan keken we daarna wel weer. Misschien was ik toch minder verder zwanger dan ze dachten.
Mijn lichaam liet alle tekenen van een zwangerschap zien
Ik vond het toch wel heel fijn, zo’n vroege echo. Ik voelde dat het niet goed zat en ik heb me daar gewoon lekker kunnen uitleven met lekker eten en soms een wijntje. Want ik was toch niet meer echt zwanger. Gek hè, dat je lichaam dan toch alle hormonen en signalen doorzet van een gezonde zwangerschap. Met beginnend buikje, want ik was immers al 9 weken, misselijk en ja alles begint te groeien. Echt alles!
Het vruchtzakje was nog steeds leeg
Eenmaal thuis, gelijk weer door naar de verloskundige en het beeld bevestigde alles. Het zakje was nog steeds leeg. Wel was het al iets aan het verschrompelen, wat zou betekenen dat mijn lichaam al een beetje begonnen was om dit af te gaan stoten. Ik heb toch gekozen voor die pillen. Omdat ik overal zo snel mogelijk vanaf wilde zijn.
Dit keer liep het iets anders
Dit keer moest ik eerst een pil innemen met water, gewoon via de mond. Om de boel alvast voor te bereiden op wat er komen gaat en alles week te maken daar beneden. 24 uur later moest ik dan de wel bekende pillen innemen. Ik dacht: weet je wat ik doe? Ik neem die twee pillen pas vanavond na een leuke avond uit wat even afleiding kan bieden.
Ik dacht juist leuke afleiding in te plannen
We wilden graag een avondje uit, kind naar opa en oma, helemaal leuk. Maar terwijl ik daar op dat feestje was, begon ik opeens spontaan te bloeden. Heel goed natuurlijk dat je lichaam uit zichzelf begint, maar dit was niet helemaal mijn bedoeling. Hier had ik eigenlijk helemaal niet aan gedacht. Ik kreeg steeds meer een soort van krampen en steken en ik besloot om naar huis te gaan en op de bank te gaan liggen, want ik trok het niet meer. Uiteindelijk is dit deze miskraam helemaal vanzelf eruit gekomen en was ik na twee weken zo goed als schoon. Het vruchtzakje was weg.
En nu?
Het is goed zo. Ik heb ontzettend veel van mijn lichaam gevraagd. En hoe verdrietig deze keuze ook is, ik ben er klaar mee. Ik schrijf dit met tranen over mijn wangen. Maar ik kan niet meer. De afgelopen tijd was zo zwaar. Zo moeilijk. Zo verdrietig. Nooit gedacht dat ik mijn droom van een gezin van vier zo aan de kant zou zetten. Ik wil wel, maar ik kan het niet. Niet meer.
ROMANA
