Lees eerst deel 1: Ik kreeg een miskraam op vakantie
Augustus 2022. Ja hoor, gewoon zwanger. Binnen een maand. Blij? Nee, ik ging er al vanuit dat het weer mis zou gaan…
De groei bleek 2 weken achter te lopen
Iets eerder dan normaal mochten we komen voor een echo. En wat zagen we? We hadden een hartslag en een super mooi klein vruchtje. Wel liep het twee weken achter op de groei. Gezien ik die maand ervoor miskraam nummer twee had gehad, kon dit wel eens kloppen omdat je dan niet precies terug kan rekenen. Het hoefde niet perse slecht nieuws te zijn. Dolblij, en met weer een beetje meer vertrouwen, gingen we met een goed gevoel naar huis.
Ik kreeg buikpijn, zou het nog goed zitten?
Wel wilde ik graag na twee weken al een echo in plaats van de standaard vier weken. Gewoon, voor de zekerheid. Een paar dagen daarna had ik wat zeurende buikpijn, een beetje weeïg gevoel. De verloskundige zei dat het niet iets hoeft te betekenen. Als het gevoel niet afzakte of ik bloed begonnen te verliezen kon ik wel langskomen voor een check.
Helaas, er was geen hartslag
Bij de tweede echo, kreeg ik weer nieuws. Het vruchtje was niet gegroeid, de hartslag was er niet meer. Dat gekke gevoel wat ik had, was dus een teken. Dit ging ook niet meer goedkomen. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld. Ik wilde ook helemaal niet meer in gesprek met de verloskundige, ik wilde gelijk die pillen mee naar huis. Ik was er helemaal klaar mee.
Ik raakte compleet overstuur
Ik wist nu wat me te wachten stond. Pillen mee, innemen, en weer door. Dit keer weer twee keer twee pillen gehad, maar nu met 48 uur ertussen. En dat heb ik geweten. Mijn schoonouders kwamen bij ons te eten. Ik wilde opstaan om wat te pakken en het was net alsof de hele handel er zo uitliep. Tot aan mijn ondergoed doorweekt, wat een bende. Ik zat op de wc, grotendeels om de boel op te vangen. Compleet overstuur, want hoezo komt het er allemaal zo snel en zoveel uit? Mijn schoonmoeder hield mij rustig en belde ondertussen met de verloskundige. Terwijl ik daar lekker in de vieze drap zat, genoot mijn schoonvader van zijn toetje. Die man at gewoon rustig verder.
Er bleek een stukje restweefsel te zitten
De hoeveelheid bloed was blijkbaar normaal. Ik moest het maar even aankijken. Uiteindelijk kreeg ik een paar dagen later buikpijn en heb ik mijn ontstekingswaardes laten checken bij de huisartsenpost. Er zat nog een stukje restweefsel wat er wel uit moest. “Gaan we weer”, dacht ik. De curretage werd twee weken later helaas gepland. Deze viel uiteindelijk reuze mee. Ik had mijn zorgen en angsten geuit en er waren van te voren gesprekken geweest. Leuk was het niet, maar het viel echt mee. Gelukkig.
We begonnen twijfels te krijgen
Vanaf hier begonnen de twijfels toe te slaan. “Wil ik dit nog wel?”, “Moeten we hier nog wel mee doorgaan.”, “Ik wil heel graag een broertje of zusje voor onze dochter, maar ik ben zelf ook belangrijk. Ik kan me niet keer op keer laten opereren.” We besloten om onderzoeken te laten doen in het UMCG. En de uitslagen daarvan waren gelukkig maar ook gek genoeg allemaal goed. Domme pech, daar houdt iedereen het op.
Het delen van een positieve zwangerschapstest beleefden we totaal anders
Februari 2023. Nou, nog maar een keer proberen dan, de laatste keer. Ik had vriendinnen die inmiddels ook zwanger waren en het was nogal confronterend. Ook nu gingen er weer wat maanden overheen en had ik in juni 2023 een positieve test. Inmiddels was dit helemaal geen bijzonder moment meer. Ik deelde het de mensen om ons heen, en daarna gingen we weer door met de orde van de dag. Want ja, hoe moet ik zulk nieuws nog origineel vertellen voor de vierde keer?
Lees HIER verder.
ROMANA
