Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Joyce geeft een reeks geschreven, dit is deel 1.
Mijn inleiding startte
Donderdag 10 April 2014. Om 7.00 uur moest ik mij melden om ingeleid te worden van ons tweede zoontje. Ik werd in de inleidkamer aan de CTG gelegd, en om 8.00 uur was er een controle. Ik bleek nog steeds maar een vingertopje ontsluiting te hebben, de baarmoederhals was wel goed verweekt. Ik kreeg de eerste tablet ingebracht en toen wachten. Om 12.00 uur weer een controle; 1cm. Hè jammer, ik dacht dat het wel wat meer zou doen.
Er werd besloten de nacht nog af te wachten
De tweede tablet werd ingebracht. Om 16.00 uur had ik 3 cm en de vliezen zouden nu gebroken kunnen worden. Uiteindelijk werd er toch besloten geen vliezen te breken, maar die avond te rusten en de nacht te slapen. Dit zodat ik er de volgende dag tegenaan kon. Het derde tabletje ging er ook nog in. Als het zou doorzetten prima, maar zelf zouden we er even niks ‘extra’ voor doen. Bij mijn eerste bevalling heb ik veel bloeddruk dalingen en wegrakingen gehad waar ik niet meer (snel) uit kwam, uiteindelijk bleek het waarschijnlijk van vermoeidheid. De keuze om die nacht nog te kunnen slapen stond ik dan ook 1000% achter.
Mijn vliezen werden gebroken
Vrijdag ochtend 11 April. Om 7.00 uur meteen controle en ik had nu 4 cm. Wel iets erbij, maar waarom máár eentje. Ik baalde ervan! Ik had al verwacht op de 10e te bevallen. Om 7.30 uur ben ik naar de verloskamers gegaan. Daar werden de vliezen gebroken om 10.00 uur gebroken. Er werd een uurtje aangekeken of de weeën zelf kwamen, maar dat was helaas niet het geval. Toch maar op de weeën-opwekkers aangesloten, en 11.30 uur en 12.00 uur werd het verhoogd.
Ik wilde een ruggenprik, maar er was geen personeel beschikbaar
Om 13.00 uur kwamen ze steeds vaker en heftiger, maar toch werden de opwekkers nog eens verhoogd om ze sterker te maken. Om 14.30 uur hield ik het niet meer en vroeg ik een ruggenprik. Aangezien alles vol lag en alle verloskundigen en gynaecologen bezig waren, konden ze niet komen. Uiteindelijk kwam er een gynaecoloog om 15.30 uur kijken. Ik had toen al persdrang en bleek ineens op de 7cm te zitten. Geen ruggenprik meer, en gelukkig maar want ik wilde het eigenlijk helemaal niet. Ze dacht dat het snel zou gaan aangezien ik ineens op 7 cm zat.
Jason werd snel en heftig geboren
De weeën kwamen nóg vaker en heftiger. “Waarom wilde ik ook alweer een tweede”, dacht ik. Maar ik dacht ook: “Daarna ben je ze écht vergeten.” Rond een uur of 17.00 uur zat ik op de 9.5 cm, maar het ‘randje’ stond nog. Tijdens de persweeën heeft de verloskundige geholpen het randje weg te halen en uiteindelijk lukte dat. Toen werd toch ‘ineens’ om 17.33 uur onze zoon Jason Jaro geboren. Alleen ging alles veel te snel en veel te heftig…
Hij zat helemaal vast
Ze hadden Jason tijdens de zwangerschap al groter geschat, en dat bleek dus ook zo. Zijn hoofdje was al geboren, met gemak zelfs. Maar toen zat hij vast. Helemaal vast. Zijn schoudertje bleef achter mijn schaambeen hangen, waardoor hij vast bleef zitten. Ik had het eerst nog niet echt door totdat de verpleegkundige tegen de verloskundige een beetje schreeuwend riep “Rustig aan”. Toen dacht ik: “Dit klopt niet, er is iets aan de hand…” Ik zag de verloskundige trekken en doen aan Jason zijn hoofdje. Er werd geprobeerd een sleutelbeen te breken, maar dit lukte niet.
Jason ademde niet en de alarmknop werd ingedrukt
Jason is uiteindelijk letterlijk uit me getrokken, en ik gaf, zonder (pers)weeën de krachten die ik nog over had om hem eruit te krijgen. En eindelijk kwam hij daar en werd op mijn buik neergelegd. Ik was zó opgelucht, tótdat ik naar hem keek: pimpelpaars van top tot teen, niet ademend, slap… Direct knipte de verloskundige de navelstreng door. Manlief moest op de alarmknop drukken. De verpleegkundige die erbij was ging er met Jason vandoor en riep Sander mee. De verpleegkundige had hulptroepen gebeld en zei: “Nu naar de reanimatie kamer”. Ik dacht echt dat het was gebeurd met onze kleine man. Ik was doodsbang. Ik zag kort daarna ook heel wat personen langs de kamer rennen, achter de verpleegkundige en Jason aan, wat mijn angst alleen maar versterkte.
Eindelijk kreeg ik meer duidelijkheid
Ik bleef achter met de verloskundige, die op dat moment ook niet meer wist dan ik. Wat lag ik daar angstig en riep gillend of hij wel levend terug kwam, maar dat kon zij mij ook niet vertellen natuurlijk. Ondertussen werd ik gehecht. Toen, na veel te lang durende minuten, kwam er iemand binnen om te zeggen dat de kleine man zich goed en redelijk snel hersteld had. Wát een opluchting! Hij had geen reanimatie nodig gehad maar wel een beetje zuurstof gekregen bij inademing.
WORDT VERVOLGD
JOYCE
Insta: jooycee_
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
