Mijn weeën waren net als bij de eerste bevalling erg onregelmatig en ik was al een tijdje bezig. Helaas had mijn man Frank al dagen een ontsteking die steeds heftiger werd. Hij kon net toen mijn weeën zich aankondigden niet meer lopen, zitten en hing alleen maar boven de wc. Hij kreeg twee antibioticakuren waarop hij allergische reacties kreeg. Het ging steeds slechter met hem. Hij moest worden opgenomen, maar hij wilde me nu niet alleen laten. Er werd in overleg met de arts buurtzorg geregeld, zodat hij thuis aangeprikt kon worden, maar dit duurde en duurde maar. Ondertussen hield ik het ook niet meer, en heb ik besloten om die avond toch mee te gaan met de verloskundige naar het ziekenhuis. Het ging daar heel snel, helaas zonder Frank. Ik beviel van onze lieve zoon Jent.
Met drie weken gingen we voor de eerste keer met Jent naar het consultatiebureau. Er werd gekeken of zijn balletjes waren ingedaald en ik nam hem weer mee naar huis. Die middag werd hij erg huilerig. Tijdens het verschonen zag ik dat zijn balletje opgezwollen was. Ik dacht dat het consultatiebureau er te hard in geknepen had. Toch vertrouwde ik het niet en belde ik de dokter. Ik moest mijn zoon eerst maar eens een zetpil geven. Erg vervelend allemaal, want ik had nog een dochtertje van 16 maanden rondhuppelen en Jent wilde niet alleen gelaten worden. Van ellende heb ik dochter Lenne snel eten gegeven en naar bed gedaan. Iets later kwam Frank binnen. Hij was naar huis gekomen van zijn werk. Hij hoorde aan de telefoon dat ik radeloos was en ècht hulp nodig had. Toen we samen naar zijn balletje keken, zagen we dat het daar onder helemaal blauw trok en enorm dik was geworden in korte tijd! We hebben snel de dokter gebeld en daar begon ons avontuur…
Via de huisarts mochten we direct door naar de spoedeisende hulp. Vanuit daar is er een ambulance met ons zoontje van bijna vier weken oud met loeiende sirenes naar Rotterdam vertrokken. Ze dachten aan een liesbreuk of gedraaide bal. De bloedtoevoer naar de bal werd afgekneld. Het bleek een gecompliceerde liesbreuk te zijn, waarbij zijn darmen in zijn balletje waren gezakt en zijn bal, zaadleider en darmen werd afgekneld. Toen de professor die ochtend langs zijn kamer liep, hoorde hij hem krijsen en is hij gaan kijken. Hij zag dat hij direct geopereerd moest worden. Dit kon zo niet langer goed gaan.
Toen ik de verkoeverkamer binnen kwam stond daar zijn bedje. Hij zou binnen een kwartier wel wakker worden en daarna mochten we weer naar de kamer. Helaas duurde en duurde het maar. Om hem iets te prikkelen, werd het zuurstof er af gehaald. Iets daarna gingen alle alarmbellen af en kwamen ze op hem af gerend. Er werd een groot zuurstofmasker op zijn kleine hoofdje geduwd. Zo hard, dat zijn ogen er van uitpuilden. Zijn lichaampje had het zwaar en hij kon het niet alleen. Er werd gesproken over de High Care afdeling, want het lukte hem nog steeds niet helemaal zelf. Wat heeft hij gevochten en wat vond ik dit heftig! Pas vier uur later mochten we weer terug naar zijn kamer. Daar heeft hij de dag en nacht door saturatiedips gehad. Alle toeters en bellen gingen continu af. Gelukkig ging het in de ochtend weer beter en zag het balgebied er goed uit. We mochten naar huis.
Meteen thuis, heeft hij alleen maar gehuild. Uren achter elkaar krijsen, krijsen. Dit kon nooit goed zijn. We namen contact op het met Sophia Kinderziekenhuis en moesten weer terug komen. Zijn buikje leek erg gespannen en ze zouden hem eerst pijnvrij maken met morfine. Als dit niet zou lukken, zou hij weer opengemaakt worden. Toen de anesthesist het hem iets later wilde toedienen, trof ze een baby’tje in rust aan. Hij was eindelijk in slaap gevallen. Zijn lichaampje was op. Helaas wilden ze hem in deze staat niets geven en werden we opgenomen in het ziekenhuis. De dag erna mochten we weer naar huis. Thuis ging het weer van vooraf aan. Het werd een vicieuze cirkel, dat zich iedere keer herhaalde. Huisarts, Spoedeisende Hulp, een paar keer opgenomen geworden en terug naar huis. Week in en week uit. Niets hielp. Door het vele krijsen, was er ondertussen een navelbreuk ontstaan. Deze werd groter en groter. We waren weer opgenomen in Rotterdam. Er werd besloten om zijn darmen door te spoelen. Ook dit was niet de oplossing. Maar zolang we de darmen terug uit de navel konden duwen, was het wat beter.
Jawel hoor, het was weer zo’n dag. Frank kwam terug uit zijn werk en probeerde de navel terug te duwen. Je begrijpt het al: deze kon niet terug! De huisarts kreeg het ook niet voor elkaar. De spoedarts lukte het ook niet, maar de kinderarts gelukkig wel. We gingen weer naar huis. Een paar dagen later puilde Jents navel weer uit, maar zelfs de kinderarts kreeg niet terug. Ze troffen eindelijk een Jent aan in de staat zoals we hem thuis altijd hadden en vonden het verontrustend. Hij had zoveel pijn! In overleg met het Sophia Kinderziekenhuis werd besloten dat hij wéér geopereerd zou worden. Zijn darmen kregen geen rust en hij had zoveel pijn.
De tweede operatie was goed gegaan. Ik liep samen met een verpleegster naar de OK. Toen we de lift uitstapten, zei ik tegen haar dat ik Jent al hoorde huilen. Dit kon niet volgens haar. Hij was nog zo ver weg. De schuifdeur ging open en daar trof ik een medewerker aan met Jent op haar arm. Hij krijste het uit en ze kregen hem niet stil. Of ik het over wilde nemen, want moedergeur zou hem goed doen. Helaas lukte het mij ook niet. Er ging van alles door mijn hoofd! Alles werd bij Jent tig keer gecontroleerd. “Zaten alle slangen goed? Hoe was het met de operatiewond?” Niets hielp. Ze besloten snel de chirurg op te piepen die alweer met een andere operatie bezig was. Zijn wond leek er goed uit te zien, dus dat kon het niet zijn. De anesthesist werd gehaald en zij constateerde dat hij het uitkrijste van de pijn. Hij kreeg snel morfinee. Achteraf bleek dat hij te weinig pijnstilling had gehad.…
Een paar weken later hadden we een afspraak bij de professor. Vandaag was spannend, want nu zou hij kunnen zien hoe het zich daar onder de afgelopen tijd heeft ontwikkeld. Hij kon zien dat één balletje en zaadleider het helaas niet gered hadden. Ze waren te laat. Het goede nieuws was dat hij niet meer onder het mes zou hoeven. Wij kregen huiswerk mee: we moesten ons mannetje goed onder controle van het ziekenhuis houden. Als we ook maar iets vreemd in zijn balgebied zouden zien, moesten we ons meteen weer melden in Rotterdam…
ESTHER
