Achteraf is het bij mij waarschijnlijk al begonnen op maandagavond 23 april, in de nacht kon ik mijn draai niet vinden en was mijn lichaam onrustig. Op dinsdag was ik vrij van mijn werk dus ik kon gelukkig wel even bijkomen van de nacht. Ik was zelfs op dinsdag aan het eind van de ochtend nog even naar het centrum gegaan met een vriendin van mij om de laatste spulletjes te halen voor de vakantie (ik zou aankomend weekend gaan VLIEGEN!). Wat had ik uitgekeken naar deze vakantie. Even weg met mijn ouders, broers en zusje. Ik was op dit moment 28 weken en 2 dagen zwanger. Ik hield het niet lang vol in het centrum, ik had veel last van mijn onderrug en continue het gevoel dat ik naar de wc moest. Dus mijn vriendin heeft mij weer thuis afgezet en gezegd dat ik de verloskundige moest bellen. Dit heb ik gedaan nadat ik mijn temperatuur had opgemeten en mezelf weer genesteld had in bed.
Mijn verloskundige nam de telefoon vrij snel op en ik begon spontaan te huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar het voelde niet goed. Ergens denk ik dat je geest jezelf ook voor de gek houdt op dit moment, omdat ik nog ‘maar’ 28 weken zwanger was. Het kon nog niet en het mocht niet! De verloskundige zei dat ik waarschijnlijk buikgriep had, er waren al meerdere telefoontjes geweest. Dus ik moest met een kruik lekker op bed kruipen en rust nemen. Zolang ik niet elke vijf minuten krampen had, was er niks aan hand. Heel eerlijk gezegd had ik mijn krampen niet getimed, voor mijn gevoel was het namelijk niet elke 5 minuten. Nu ik eraan terugdenk is het mij meer dan duidelijk dat de bevalling eigenlijk al aan de gang was. Ik pufte namelijk al de hele middag en de krampen bleven terug komen. Maar juist omdat mijn hele zwangerschap tot zover geen problemen had gegeven vond ik dit ergens niet angstaanjagend en ben ik gewoon rustig op bed gebleven. Tussendoor heb ik ook korte slaapjes gedaan. Mijn vriend was inmiddels ook op de hoogte en toen hij thuis kwam, was hij verbaasd dat ik nog op bed lag (dit is namelijk helemaal niets voor mij). Ik had hem gevraagd om een potje mee te nemen van de huisarts zodat ik mijn urine woensdagochtend in kon leveren. Ergens dacht ik aan een blaasontsteking die de klachten misschien konden veroorzaken. Eigenlijk ben ik de hele avond op bed gebleven met tussendoor wc-momenten en slapen. In de nacht werd ik s’nachts om 2 uur wakker, omdat ik zo nodig moest plassen. Ik ben nog net niet naar de wc gerend. Daarna ben ik weer snel in bed gekropen maar binnen 5 minuten moest ik weer ontzettend nodig plassen. Toen ging er bij mij wel een soort belletje af; dit is vreemd. Ik ben weer in bed gaan liggen en daarna ben ik waarschijnlijk even weg geweest of in slaap gevallen. Dit moment ben ik namelijk kwijt.
Om half 3 schoot ik wakker… Er liep iets uit mijn lichaam en het was veel… Heel veel vruchtwater! Mijn vliezen waren gebroken… Ik kon alleen maar denken: “Nee, nee!” PANIEK! Heel veel paniek. Mijn vriend werd vrijwel meteen na mijn wakker en schoot in overlevingsmodus. Hij belde de verloskundige, verkeerde nummer. Hij had per ongeluk het algemene nummer gebeld in plaats van het spoed nummer. Dus 112 gebeld, noodgeval! In de tussentijd ben ik naar de wc gelopen, omdat ik dacht hier de rest wel op te kunnen vangen mocht dit nodig zijn. Ik kreeg een mevrouw van de meldkamer aan de telefoon en mijn vriend belde het spoednummer van de verloskundige. Ik werd ontzettend duizelig op de wc en vertelde de mevrouw dat ik weer naar bed moest. Anders ging ik gegarandeerd flauwvallen… Deze mevrouw vroeg of de voordeur open stond en vertelde mij dat ze onderweg waren en het niet lang meer ging duren. Voor mijn gevoel duurde het allemaal veel te lang, want mijn weeën waren nu wel duidelijk aanwezig. Met vlagen liep er meer vruchtwater uit mijn lijf, maar ik kon de weeën gelukkig nog wel goed opvangen. Mijn vriend had mij inmiddels een t-shirt aangetrokken en een paar spullen gepakt (ik had nog geen vluchtkoffer of tas klaarstaan). Ik hoorde dat de ambulance er was… Mijn lijf was aan het trillen van de kou, spanning en ik was bang voor wat er zou gaan komen. De verloskundige was onderweg, maar het duurde sowieso nog 10-15 minuten voordat ze er zou zijn. Het ambulancepersoneel heeft mijn bloeddruk gemeten, temperatuur gemeten en gekeken naar het vruchtwater (dit was gelukkig helder). Ze vroegen of het mogelijk was dat ik zelf naar beneden zou lopen, zodat ik op de brancard kon gaan liggen. Dit kon ik nog wel, ik wilde ook maar één ding en dat was zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. Beneden ben ik op de brancard gaan liggen en heeft de vrouw van de ambulance mij nog sokken aangetrokken (mijn dank is groot!). Hier hebben ze een deken over mij heen gelegd en mij vast gemaakt met riemen. De verloskundige was inmiddels gearriveerd en vroeg of wij het hartje wilde luisteren. Ik zei: “nee”, maar mijn vriend wilde dit wel. Gelukkig, het hartje klopte nog en we moesten nu zo snel mogelijk weg. In de ambulance werd bekend dat de afdeling in Groningen vol lag, dus we moesten ergens anders heen. Zwolle was hoogstwaarschijnlijk de plek waar ik naartoe moest. Dus we zijn alvast naar de snelweg gereden en hebben daar nog even staan wachten tot we het telefoontje door kregen dat er plek was. In de ambulance werden mijn weeën steeds heftiger, ik kon ze voor mijn gevoel nog maar nauwelijks opvangen. Mijn benen lagen vast en hierdoor werd het nog moeilijker. Ik heb ze losgetrokken en ben krom gaan liggen. Ik wist niet hoe hard we reden, maar het was hard. Elk klein hobbeltje voelde ik achterin en de vrouw van de ambulance prikte alvast een infuus voor het geval dat dit nodig is. Ze had het nog over weeënremmers, maar ik wist dat dit al niet meer nodig zal gaan zijn. Ons kindje zou geboren gaan worden binnen een paar uur. Ze vertelde me ook dat ik er rekening mee moest houden dat het ook geen goede afloop kan hebben. Dit wilde ik absoluut niet horen, ik was ervan overtuigd dat ons kindje dit zou gaan overleven.
Ik gaf aan dat ik enorme druk voelde daar beneden en het niet lang meer vol ging houden. Ze probeerde mij te kalmeren en gaf me gelukkig een klein slokje water. Ik had zo’n droge mond en hield het echt niet meer. Ze zei dat we er bijna waren en ik het echt nog even vol moest houden. Toen vernam ik dat de ambulance slomer ging rijden en we er waren. Op het moment dat de deuren van de ambulance open gingen, vroeg ik of ze even wilde wachten zodat ik mijn perswee op kon vangen. Na deze wee zijn ze nog net niet met mij gaan rennen. Het was een behoorlijk stuk die we nog moesten, voordat we in de kamer waren. Eenmaal in de kamer stond een lieve verpleegkundige te wachten en nam het over van het ambulance personeel. Ze waren nog bezig met weeënremmers voor te bereiden maar de verpleegkundige had ook al snel in de gaten dat deze niet meer zouden gaan werken. Hij riep snel zijn collega’s erbij die de bevalling zouden gaan doen. Ze hebben mijn benen in de bedsteunen gelegd en ik keek nog een keer op de klok. Inmiddels was het half 5… De arts en een arts-assistent wilden nog een spoedecho maken en toucheren zoals ze dat noemen. Die spoedecho was lastig, omdat ik maar moeilijk stil kon blijven liggen, mijn weeën waren zo heftig en ik moest echt persen. Met het toucheren vloog ik bijna tegen het plafond van de pijn… En wat bleek, zijn voetje lag al in de uitgang. Mijn vriend mocht zelfs even kijken en zag duidelijk het voetje zitten. Hoeveel ontsluiting ik had was onduidelijk en ik mocht uiteindelijk om kwart voor 5 persen. EINDELIJK! Het mocht… Die druk kon er eindelijk af. Ik perstte één keer en daar schoten de beentjes eruit..dit deed ontzettend zeer maar de druk was eraf. Vervolgens moest ik officieel wachten tot een volgende wee en weer persen. Maar deze wee kwam dus niet, maar hij moest er nu toch echt uit, dus dan maar persen zonder wee. De arts stond aan mijn rechterkant en duwde met grof geweld op mijn buik, de arts-assistent stond aan zijn beentjes te trekken en de verpleegkundige assisteerde eigenlijk overal waar kon. Voor mijn gevoel zou mijn hele buik blauw en paars moeten zijn, maar dit viel achteraf gelukkig erg mee. Er werd een behoorlijke knip gezet en ik heb het echt uitgegild als een speenvarken (niet overdreven). Ik had echt zoveel pijn en kon niet meer. Binnen 4 minuten was hij eruit en de navelstreng werd doorgeknipt. Toen werd hij meegenomen en heb ik niets meer gezien of gehoord. Ik voelde me leeg, flink toegetakeld en ik was moe. Toen kwam nog de vraag: hoe heet jullie zoon? Hier waren we eigenlijk nog niet helemaal over uit. Maar de naam: Sem kwam bij ons beide meteen boven. We kregen een beschuit met blauwe muisjes, dit voelde ook heel dubbel. We waren dolblij met onze zoon, maar er waren op dit moment ook erg veel zorgen en vragen. Ik ben gaan douchen en zag dat mijn buik zo goed als verdwenen was. Mijn geest was in de war met mijn lijf en het idee dat ik net mama was geworden voelde ook heel vreemd. Toen ik op mijn eigen kamer lag, keken mijn vriend en ik eigenlijk alleen maar om ons heen en durfden we allebei niet veel te zeggen. Het was wachten, alleen maar wachten. We wilden weten hoe het was met ons mannetje, maar niemand kon ons iets vertellen. Uiteindelijk om half 8 kwam het verlossende nieuws: “Sem is buiten levensgevaar en jullie mogen zo naar hem toe.”
ROELY
