Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst deel 1: De woorden van de gynaecoloog kwamen hard binnen: “Abortus is nu nog een optie”
Er werden meerdere afwijkingen gezien
Na een mooie vakantie in Italië gingen we naar de twintig weken echo, gewoon in mijn eigen ziekenhuis. Ik vond het super fijn om onze kleine weer te zien. De echoscopiste nam overal wat meer tijd voor. De niertjes vond ze aan de kleine kant, ons kindje zat aan de onderkant van de groeicurve. De kleine hersenen kon ze niet zo goed onderscheiden. Uiteindelijk kwam ze bij het hartje. Ze moest een kruisje zien; twee kamers en twee boezems, maar ze zag een T. Ik wist niet wat het betekende en dit keer werden we weer doorgestuurd naar Rotterdam.
Ik was ontzettend emotioneel
Verslagen kwamen we thuis. Ik voelde me intens verdrietig. We belden familie en vrienden om te vertellen over het hartprobleem van ons kindje. Mijn man ging ’s middags nog even naar zijn werk. Voordat hij vertrok zei hij: “Mir, laten we bidden voor ons kind en dat deden we.” ‘s Avonds kon ik niet slapen, mijn hoofd zat bomvol en ik was emotioneel. Bijzonder genoeg voelde ik de volgende ochtend veel vrede in mijn hart.
De hartafwijking bleek toch anders, dit gaf hoop
Die vrijdag konden we al terecht in Rotterdam voor een echo. Ik was enorm gespannen. De echoscopiste deed het onderzoek en daarna kregen we een gesprek met de uitslag. De expertise en voorzichtigheid waarmee ze het onderzoek deed, kon ik enorm waarderen. Ze legde uit, dat het soms lijkt of het niet goed is, terwijl als de baby even draait dat het dan toch goed lijkt. “Het hartje is nog zo klein om te onderzoeken”, vertelde ze. Hier bleek dat ons kindje wel twee kamers en twee boezems had. Maar één boezem was aan de kleine kant en er zat een gaatje tussen beide boezems. Wat een wonder!
We kregen het advies nader onderzoek te doen
Ze constateerde wel dat er meer dingen anders waren bij ons kindje. Zo zag ze twee vaten in de navelstrengen in plaats van drie, het neusbotje was iets breder en ons kindje zat wat laag in de curve. Ze vertelde het vermoeden van een chromosoomafwijking en of we een punctie of testen wilden doen. Ook wees ze ons weer op abortus. Weer die vraag, die hadden we toch al beantwoord? We wilden absoluut geen abortus.
Ik wilde ook geen extra echo maar rust en genieten
Ze vroeg of we volgende week terug konden komen voor onderzoek. “Alleen als het nodig is voor de gezondheid van onze baby”, reageerde ik. “Wat kunt u dan meer zien dan dat u nu ziet?” Ze vertelde dat ouders dit vaak graag willen. Maar voor mij hoefde het niet. Ik had behoefte aan rust dan kon onze kleine spruit lekker doorgroeien. We spraken af dat ik voorlopig eerst bij mijn eigen ziekenhuis onder controle bleef. Bij de dertig weken moest ik terugkomen en omdat ons kindje een hartafwijking had, moest ik Rotterdam bevallen.
Ook een punctie sloeg ik af
Mijn zwangerschap ging verder goed. Ik zwom regelmatig, wandelde en ik werkte gewoon door. En dat terwijl ik best veel spanning had. Dat merkte ik vooral aan de harde buiken in de nacht. Ons kindje was dan vaak wakker en lag te bewegen. Ik voelde me dan zo dankbaar voor het leven in mij. Rond de dertigweken vroeg mijn gynaecoloog of ik een vruchtwaterpunctie wilde, zodat ze wisten wat er met ons kindje aan de hand was. Ook zei hij dat ze dan de beste zorg konden geven wanneer het geboren werd. Maar in mijn hart voelde ik dat ik geen punctie moest doen.
Ik geloofde de woorden van de arts niet
Hij vertelde dat wij er rekening mee moesten houden dat ons kindje niet levensvatbaar was en hij noemde het Edwardssyndroom, trisomie 18. Dit ging er bij mij niet in. Ik voelde dat ons kindje anders was, maar niet levensvatbaar geloofde ik gewoonweg niet. Mijn reactie was dan ook: “We krijgen dit kindje van God en het zal leven.”
Ons kindje moest gehaald worden
Rond de vierendertig weken werd ik opgenomen in het Erasmus-MC met zwangerschapsvergiftiging. Na twaalf dagen kregen ze mijn bloeddruk niet meer onder controle. Op 29 oktober stonden er twee artsen aan mijn bed om te vertellen dat ze vandaag ons kindje gingen halen. Zodra mijn man er was, wilden ze me opereren. Onze baby had een hartafwijking en lag in een stuit, dat was de reden om ons kindje met een keizersnede te halen. Ik belde mijn man meteen en hij sprong in de auto.
Lees HIER verder.
MIRJAM
Insta: mirjamcappon_oldengarm
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
