Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Rachel schrijft een reeks over haar dochter Madelyn*, dit is deel 1.
We hoefden ons geen zorgen te maken
Ik had herfstvakantie en was 31.5 weken in verwachting. Het weekend ervoor verloor ik op zaterdagavond mijn slijmprop. Ik had mijn verloskundige geappt. Zij gaf aan dat dit wel vaker gebeurde en we ons nog geen zorgen hoefden te maken, dus dat deden we dan ook maar niet. Dinsdag op woensdagavond had ik aardig last van mijn rug. Nu wel een andere last dan de dagen en weken ervoor. Ik nam twee paracetamol, een warme kruik tegen mijn rug en viel gelukkig in slaap.
Mijn partner kwam direct naar het ziekenhuis
De volgende ochtend werd ik wakker en moest ik plassen. Voor de toilet verloor ik al aardig wat vocht. Ik belde de verloskundige en zij gaf aan dat ze snel even langs kwam. Binnen vijf minuten stond ze al op de stoep. Er volgden wat controles. Ze vertrouwde het niet helemaal en belde het ziekenhuis omdat ze wilde dat ik aan de CTG ging. Ondertussen had ik mijn partner geappt dat ik toch naar het ziekenhuis moest. Hij was aan het werk maar kwam met hoge snelheid naar het ziekenhuis gereden.
De verloskundige gaf aan dat we mogelijk naar een ander ziekenhuis zouden moeten
Op de CTG zagen ze harde buiken maar verder was het nog rustig. Wel gaf de verloskundige van het ziekenhuis aan dat als het erger zou worden, ik naar een ander ziekenhuis zou moeten. Hier hadden ze geen NICU (Neonatologie Intensive Care Unit) afdeling. Na wat onderzoeken en een uur aan de CTG, mochten we naar huis en moesten we het rustig aan doen. Dat laatste had ik alleen niet gehoord. Mijn partner zei: “Zullen we lekker naar huis gaan en wat films gaan kijken?” Daar had ik echt geen zin in en wilde juist wat afleiding. Maar door de pijn in mijn rug cancelde ik de afspraak met mijn broertje en gingen we samen naar huis.
De nacht was ontzettend onrustig
Net als de avond ervoor ben ik met twee paracetamol en een warme kruik in slaap gevallen. Alleen de hele nacht was ik zo onrustig en had ik echt meer last van mijn onderrug. De volgende ochtend wist ik nou niet of we zo’n onrustige nacht hadden gehad of dat ik het had gedroomd. Mijn partner was al naar zijn werk. Ik appte het of het klopte en hij bevestigde het. Omdat ik vakantie had, ging ik pas laat (10.00 uur) uit bed. Ik ging plassen en weer verloor ik een plasje vocht. Maar ik dacht: “Ik ga nog niet bellen, want ik wil niet naar een ander ziekenhuis…”
De weeën kwamen al sneller dan ik dacht
’s Middags ging ik kijken bij het zwemmen van mijn neefje en nichtje. Ik zat op een stoel in het zwembad en de harde buiken werden wat vervelender maar nog wel goed te behappen. Ik kreeg steeds meer last van mijn rug en ging mee naar het huis van mijn ouders. Mijn partner belde en zei dat ik even moest gaan bijhouden of er een ritme in zat. Ik zei: “Ze komen denk ik zo om de 10 minuten, valt echt nog wel mee en er is niks aan de hand.” Mijn moeder zag hoe onrustig ik was. Ze drong aan om de verloskundige te bellen, maar dit wilde ik echt niet omdat ik wist dat ik dan naar een ander ziekenhuis zou moeten. Ik ging toch maar bijhouden hoe vaak ze kwamen en dat was rond de 4/5 minuten. Oeps, dat had ik niet in de gaten…
We moesten meteen naar het ziekenhuis
Mijn moeder en partner zeiden dat het niet verstandig was om zo de nacht in te gaan en dat ik toch maar even moest gaan bellen. Om 16.00 uur belde ik de verloskundige en ze zei direct: “Rijden jullie maar meteen naar het ziekenhuis, ik hoor aan je stem dat het al wat onrustig is.” Weer werd ik aan de CTG gelegd en de gynaecoloog ging met het echoapparaat kijken of ze nog kon zien of mijn baarmoederhals 3/4 cm zou zijn.
Er moest nu van alles geregeld gaan worden
Ik zag direct aan haar gezicht dat het totaal niet goed was. Ze kon de baarmoederhals niet meer vinden en voelde dat ik al 2 cm ontsluiting had. Ook gaf ze aan dat het nu een rollercoaster zou worden omdat er veel dingen geregeld moesten worden. Eerst een ziekenhuis waar ze plek hadden, daarheen met een ambulance omdat ik met spoed verplaatst moest worden, een shot aan weeënremmers en een prik voor longrijping. Mijn partner had ondertussen gevraagd of hij snel naar huis mocht om allerlei spullen voor mij te gaan halen. Alleen als hij dat heel snel zou doen mocht dat.
Lees HIER verder.
RACHEL
Insta: _xracchhhellvalk
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
