Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Jaimie schrijft over haar gezinsleven in Portugal. Lees eerst de eerdere delen.
Een week na onze emigratie naar Portugal stond ons een grote verrassing te wachten
Jaimie is zwanger in Portugal: je bevalt hier in het ziekenhuis, maar dat wilde ik niet
“Hij is er gewoon al”, zei ik tegen mijn man
We konden wel 1000 redenen bedenken om het niet te doen, maar toch besloten we te gaan
Terug naar de tropenjaren
Automatisch zorgt december ervoor dat ik terugblik naar het afgelopen jaar. Een jaar waarin wij met de geboorte van Luan, na 7 jaren, ‘opeens’ weer midden in de zogenoemde tropenjaren zaten. De jaren die ik met de tweeling vervloekt heb, omdat ik ze zwaar vond. Gebroken nachten, gevoelsmatig 24/7 in dienst staan van, hormonen die door mijn lijf gierden en ik moest erg wennen aan mijn rol als moeder. Eerlijk, ik vond het moederschap vies tegenvallen.
De eerste winter in een tent
Ik was best een beetje huiverig voor het opnieuw krijgen van een baby. Wat als het me weer zo zwaar valt? Gelukkig hebben we dit jaar ervaren hoe het anders kan. Natuurlijk waren er gebroken nachten, lichamelijke ongemakken, hormonen die soms met me aan de haal gingen en was het wennen om weer de verantwoordelijkheid te dragen over een baby. En daarbij, het was de eerste winter die we in de tent zouden doorbrengen, zonder de luxe van een centrale verwarming. We waren afhankelijk van de zonnepanelen voor stroom.
In het ergste geval deden we de afwas met de hand
Ondanks dat het de natste en koudste winter was sinds jaren in Portugal, hield de kachel ons warm en was de generator een uitkomst als de zon het liet afweten. In het ergste geval moesten we met de hand de afwas doen, omdat we te weinig energie hadden voor de vaatwasser. Er zijn ergere dingen op de wereld. We zaten vooral op een hele grote blauwe wolk en we genoten oprecht van Luan. Voor ons alle vier voelt zijn komst als een cadeautje. De meiden verwennen hem tot op het bot. Tim heeft eindelijk mannelijke versterking en ik heb mogen meemaken hoe het is om écht te genieten van een baby.
Luan ontwikkelde zich heel goed
Daar waar ik de meiden groot keek, hoopte ik dat Luan nog heel lang klein bleef. Natuurlijk dacht hij daar heel anders over, want in tegenstelling tot zijn zussen, heeft hij wél haast met groot worden. Binnen no time ontwikkelde hij zich van klein schattig baby’tje tot een zeer ondernemend kereltje. Met 10 maanden besloot hij te gaan lopen en sindsdien stormt hij rond als een kleine lopende ramp. Oké, ietwat overdreven natuurlijk, maar we hebben heel wat hekwerk moeten plaatsen om hem veilig te houden.
Wat een rijkdom om veel thuis te kunnen zijn
Met Luan ervaren we dat het écht een rijkdom is om allebei thuis te zijn en iedere stap in zijn ontwikkeling mee te maken (behalve zijn eerste echte stappen, want die besloot hij te zetten precies toen ik een week in Nederland was voor het werk). Deze zomer zaten we te kijken hoe hij met water aan het spelen was. Niets bijzonders, maar we beseften ons dat het gevoel wat we op dat moment hadden, wél bijzonder was. Want we hadden daadwerkelijk de rust om daar te zijn met hem. Midden op een doordeweekse dag. Een dag, waarop we in Nederland beide aan het werk zouden zijn geweest.
Opa was ook naar Portugal geëmigreerd, maar overleed
Het afgelopen jaar was niet alleen maar fijn. We hebben veel te vroeg afscheid moeten nemen van opa. Na een heel kort ziektebed is opa plotseling overleden. Nog geen halfjaar daarvoor hadden ook zij, de grote stap gezet om te emigreren naar Portugal. Iedere dag genoten zij van hun ontbijt onder een grote sinaasappelboom. Kijkend over de vallei. Samen genieten van de zonsondergang aan het zwembad en een koud drankje in de hand. Geregeld zei hij: “Wat hebben we het toch goed hé?” Genieten van het goede leven, dat kon opa met volle teugen.
We zijn ons nog meer bewust van ons kostbare leven
De plotselinge dood van opa zorgde ervoor dat we met onze neus op de feiten werden gedrukt. We hadden nooit gedacht dat hij maar zo kort de tijd zou krijgen om te genieten van zijn oude dag in Portugal. Hierdoor zijn we ons nog meer ervan bewust hoe kostbaar het is dat we nu een leven hebben waarin we zelf bepalen waar we onze tijd aan besteden. Dat we 24/7 bij elkaar kunnen zijn en dat we de kinderen echt zien opgroeien. En ik denk dat dit het allerbelangrijkste is. Samen zijn, zelf de regie hebben over het leven en niet wachten tot later om het leven te leiden waarvan je droomt. Want helemaal niemand kan ons vertellen hoeveel tijd ons gegund is.
WORDT VERVOLGD
JAIMIE
Insta: jaimie.vrijleven.portugal
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
