Marit kreeg een echt kerstkindeke op Tweede Kerstdag

Wij hadden een kinderwens en die kwam meteen in vervulling. Dat verwacht je niet. Superblij natuurlijk. Ik was erg misselijk en aan het einde van de zwangerschap woog ik over de 100 kilo. Midden in de winter liep ik nog op mijn wit met gouden gestreepte slippers door het vocht. Ik waggelde als een eend. Maar het was het waard natuurlijk! 13 December was ik uitgerekend en het werd een jongen. Ik had al meisjeskleren gekocht want ik was overtuigd van een meisje (jongen blijkt ook zo leuk!!). 13 December was al voorbij en inmiddels
werd ik meerdere malen naar het ziekenhuis gestuurd voor een monitoring in verband met de bloeddruk en om te kijken of onze zoon nog lekker zat. Dit was iedere keer in orde, dus gingen we weer naar huis terug.
Op een gegeven moment ben ik nog gestript bij de verloskundige praktijk “it Bertehus”. In een nabij gelegen dorp heb ik meerdere malen over een heuvel gereden en ik heb natuurlijk flink wat ananas gegeten. Niets
hielp.

24 December kregen we een afspraak om op 27 december de bevalling op te wekken in het ziekenhuis. Nou ja, dat mocht ook wel hoor. Ik was er wel klaar mee. 1e Kerstdag hadden we gegeten bij mijn moeder. ’s Middags nog even naar het ziekenhuis geweest. Alles was in orde. Na het eten gingen we thuis een film kijken. Toen ik opstond schrokken wij enorm! Mijn knieën leken op twee enorme meloenen. Zoveel vocht. Snel de verloskundige gebeld en zij stuurde ons weer naar het ziekenhuis. Ik voelde me inmiddels ook niet zo lekker. Ik zei: ”Ik moet echt nog even naar de WC.” Nou, dat lukte niet. Snel nog een nat aanrechtdoekje van het aanrecht gepakt en op mijn hoofd gelegd. In de auto bleef ik maar zeggen: “Ik moet naar de WC”. In het ziekenhuis meldde ik dit ook meteen aan de balie. De verpleegkundige moest lachen en zei: ”Dat zijn weeën!” Tja wist ik veel. Het was ontzettend druk op de kraamafdeling, maar wel gezellig met de kerstversiering. Inmiddels was het 22.40. Ik had wel wat weeën, maar het schoot niet op. We gingen dus maar gewoon slapen.

Om een uur of twaalf, 2e Kerstdag, stopten de weeën helemaal en ik had weinig ontsluiting. Ik mocht nog even douchen en daarna ging het infuus erin met de wee opwekkers. Ja, en dan begint het hè!! Oh jeetje, dat was zwaar. Buikweeën, weeën in de rug en in de benen. Een paar uur later vroeg ik om een ruggenprik, maar er was geen gynaecoloog in house, zo noemden ze dat. Ik was zo beroerd, maar daar stond de verpleegkundige met varkenshaas en champignonsaus, het kerstdiner. Uh nee dankjewel! Haha. De aanstaande vader heeft wel erg lekker gegeten maar wel achter een glazen wand, in verband met de geur. De pijn werd te erg, ze zeiden dat ik een roesje mocht, maar die zou misschien niet werken omdat ik al te ver was. Ok, doe toch maar. Zoals met alle medicijnen sloeg deze ook goed aan. Ik was helemaal knock out. Zo heb ik nog wat gelegen tot ik 10 cm ontsluiting had. Toen moest ik een injectie om weer wakker te worden! Na een uur persen, met een knip was daar om 23.00 uur, op 2e Kerstdag eindelijk onze zoon. Hij is vaak te laat en ik grap weleens: ”Dat was je 11 jaar geleden ook al.”