Roestige vingers, twee jaar ouder en weer een hoop meegemaakt
Het is tijd om weer eens in de pen te klimmen, waarschijnlijk de laatste keer op deze site. Vive (lees HIER haar geboorteverhaal) is ondertussen een vrolijke, pittige en vooral hele innemende peuter (if i say so myself ;)). Met een woordenschat waar je bang van wordt en zinnen waardoor het soms is alsof ik mezelf hoor praten. Toen Vive 1 jaar oud was en ik gestopt was met borstvoeding, wilden we zo snel mogelijk weer proberen zwanger te worden. Niet dat ik persé dolgraag weer zwanger wilde zijn, wel om zo snel mogelijk die zwangerschap achter de rug kon hebben en het hoofdstuk ‘zwanger’ eindelijk kon afsluiten.
Al snel was het raak en het mocht zo zijn dat ik precies tussen Nola en Vive uitgerekend zou zijn
Hoe mooi, alledrie zomerkindjes en ook met het onverwachts stoppen met mijn werk, de stap naar freelance en de helft van 2023 kunnen opnemen als verlof, leek dit echt meant to be. Dit was mijn vierde zwangerschap en nog nooit had ik zoveel vertrouwen gehad. Dit kindje ging er komen, ik dacht een meisje en we begonnen ook voortvarend aan het verhuizen van Vive naar de grotere kamer om plaats te maken in de babykamer. Het zal je niet verbazen dat ik al veel vroege echo’s had gehad en alles leek goed te gaan. Met 9+1 week zwangerschap ging ik spontaan nog even een extra keer langs. Gewoon om even te kijken, mijn man Farley was niet eens mee.
Zodra er beeld verscheen, zag ik het al gelijk
Het beeld was doodstil, bij een termijn waar er al spastische schokjes te zien hadden moeten zijn. Waarschijnlijk was het hartje diezelfde ochtend pas gestopt met kloppen, want de termijn meette 9+1. Shock, verbijsterd en vooral conflicted met mijn eigen emoties. Het ging direct op de weegschaal in het grote geheel, hoe verdrietig was ik nou ten opzichte van Nola? Zoveel gedachtes en gevoelens, maar vooral shock. Dit had ik niet zien aankomen. De periode die volgde was er veel boosheid. Vooral vanwege het verlies van het net opgebouwde precaire gevoel van vertrouwen. Een lange nasleep volgde met ziekenhuisbezoeken, omdat ze naar aanleiding van een echobeeld dachten te zien dat er misschien toch nog een beetje restweefsel zou zitten. Elke keer afwachten, onzekerheid en frustratie.
Een paar maanden later was het weer raak
Precies met mijn verjaardag. Het vertrouwen was ver te zoeken en een bloeding bij 5 weken maakte het er niet beter op. De eerste echo gaf weer een kloppend hartje, maar het leek kleiner te zijn dan mijn verwachte termijn. Weer een periode van onzekerheid brak aan. Ziekenhuisbezoeken, nasleep en weer frustratie. “En nu? Kunnen ze dan niet iets?!”, ik hoor weer de wanhoop van mensen om mij heen. Er is bar weinig wat ze op dit gebied kunnen. Ja, we komen voor al het onderzoek in aanmerking met nu 5 zwangerschappen op de teller, waarvan 3 eindigden in een miskraam. Een kijkoperatie laat niets afwijkends zien. Ik kan eventueel bloedonderzoek laten doen om een stollingsziekte uit te sluiten (wat tegenstrijdig is omdat Nola en Vive wel gezond gewicht hadden).
En dan, genonderzoek?
De kans is 85% dat er niets uitkomt. Wordt er wel iets gevonden? Dan is de kans 15% dat ze er iets aan kunnen doen, alleen is daarvan niet wetenschappelijk onderbouwd dat het ook maar iets uithaalt. Is dat de moeite waard om een hele kleine kans te hebben dat we op embryoselectie uitkomen? Is een traject wachttijden en hormonen dan een betere optie dan het ‘maar gewoon proberen’? Ik denk dat ik ondertussen wel durf te zeggen dat we een verhoogde kans hebben op miskramen. Daar heb ik geen onderzoek voor nodig.
Botte pech
Daar zijn we weer. Ik kan niet ontkennen dat de man met de hamer is gekomen. De afgelopen jaren hebben de zwangerschappen en het overlijden van Nola wel zijn tol geëist. Het is weer een heel eenzaam eilandje; het eilandje wat nog verder ligt dan die van de Club van Zielige Moeders. Want ook die (de meesten althans), zijn allemaal wéér zwanger of ondertussen bevallen. Het is eenzaam, want er is echt niks meer over te zeggen. Ik ben de woorden van steun zo ontzetten beu. Já, het is ontzettend oneerlijk. Ja, het is intens verdrietig. Nee, ik ben de steunende mensen niet beu. Ik ben het beu degene te zijn die elke keer die ellende heeft. De situatie voelt uitzichtloos, ook al gaat het verder heel goed. Hebben we verder een heel leuk leven, is het zo allesbepalend dat we hebben besloten op een bepaald vlak de regie te pakken. Twee weken geleden kwam het idee spontaan op tafel: “Waarom gaan we niet een half jaar op Curacao wonen?” En zo geschiedde… De tickets zijn geboekt en de makelaar is op zoek naar een huurhuis op het eiland.
We gaan letterlijk de zon in ons leven laten en proberen te vertragen
Kwalitatieve tijd met het gezin, ja ook met Poes en Frenk! En zo, terwijl ik mijn bikini en zonnebrand inpak voor ons avontuur in Curaçao, besef ik dat elk einde ook een nieuw begin betekent. Deze blog mag dan wel zijn laatste zonsondergang tegemoet gaan, mijn pen (of eerder mijn toetsenbord) gaat zeker niet met pensioen. In februari starten we niet alleen met een nieuw leven op een eiland, maar ook met een gloednieuw verhaal. Wat dat verhaal precies gaat zijn? Dat blijft nog even een verrassing, zelfs voor mij. Wat ik wel weet, is dat ik blijf schrijven. Over wat we meemaken, maar ook over luchtigere zaken zoals de geheimen van het eilandleven, de perfecte manier om je kokosnoot te serveren, en andere levenslessen uit de Cariben. Dus blijf hangen – niet hier, maar ergens in de digitale zee – en duik op een dag met me mee in mijn nieuwe verhalen. Tot dan, hou je hoed vast in de wind en je cocktail koud!
MEIKE
