Al van jongs af aan wilde ik moeder worden
Ik was zo’n klein meisje dat altijd met poppen speelde. En ik was dan de moeder. Ik legde mijn pop in bed, zong liedjes en gaf melk. Ik speelde altijd dat ik een dochter had. Ik deed haar schattige jurkjes en sandaaltjes aan. Naarmate ik ouder werd, veranderde het beeld, maar bleef mijn toekomstige kind een meisje. Zonder twijfel zou ik een meisjesmama worden. Dat voelde ik gewoon.
Op 32-jarige leeftijd was het zo ver: ik was zwanger
Mijn man Anton en ik waren echt ontzettend blij. Het was al bij de tweede ronde raak. We fantaseerden er op los. Tot mijn man zei: “Misschien is het wel een jongen. Dan rijd ik hem naar judo en gaan we later samen vissen”. Ik keek Anton aan en raakte in de war. Een error. Ik wankelde. “Nee”, antwoordde ik, “het is zeker een meisje. Let maar op.” Bij de echo’s wilden we het geslacht niet zien. Ik wist het namelijk al zeker: het voelde als een meisje. 100%. Ik werd een meidenmama. Later zouden we kleding, maar ook meidengeheimpjes delen. Ik zag het helemaal voor me. Letterlijk. Iedere avond droomde ik over onze dochter. Wat was ik naïef. Had ik maar tijdens de echo naar het geslacht gekeken. Dan had ik me langer voor kunnen bereiden op wat ging komen en was het misschien anders gegaan..
De weeën begonnen met 38 weken zwangerschap
De eerste 3 uur kon ik de weeën wegzuchten, daarna kreeg ik het moeilijk. Ik wilde graag thuis bevallen. Ik leunde helemaal over het bed. Anton wiegde me heen en weer. Tegelijkertijd masseerde hij mijn onderrug. “Ik wil de verloskundige bellen”, zei ik. Anton pakte zijn telefoon en belde. Ze zei dat ze er met een kwartiertje was. Voor mijn gevoel ging binnen 5 minuten de deurbel. De verloskundige stapte binnen en liep de trap op. Ze controleerde mijn ontsluiting. Ik zat al op 6 cm binnen drie uur. “Dat gaat snel”, floot ze. We glimlachten naar elkaar, tot ik weer een wee voelde. Het werd venijnig. Ik voelde een diepe snijdende pijn, alsof mijn baarmoeder werd uitgeknepen.
De verloskundige zag dat deze bevalling niet lang zou duren
“Ik blijf wel hier”, riep ze, “ik zie aan jou dat je gauw gaat baren”. Mijn gezicht vertrok en ik maakt een brulgeluid. Het ging vanzelf. Mijn lichaam startte met persen. Elke spier wilde mijn meisje eruit persen. “Ik pers!”, gilde ik, “ik pers!”. De verloskundige controleerde mijn ontsluiting. “Doe maar mee”, moedigde ze me aan. “Neem een hap lucht, en persen, persen, persen. Ik perste met alles wat ik kon. Ik voelde ‘haar’ naar beneden glijden. Iedere keer een stukje verder. Het voelde bevrijdend. “Nog een keer”, riep de verloskundige, “Duwen, duwen, duwen, duw door”. Ik had het snikheet. Toen werd ‘haar’ hoofdje geboren. “Ik zie ons kindje”, snikte Anton. Ik wachtte op de volgende wee. Bij het persen werden haar schoudertjes geboren en met nog een pers was ‘ze’ er helemaal uit. ‘Ze’ was er! Ons ‘meisje’ was er!
Ze werd direct op mijn borst gelegd en er ging een handdoek over haar heen
“Weten jullie het geslacht?”, vroeg de verloskundige terwijl ze mijn kindje droog depte. Ik gilde dat ‘ze’ Ava heette. “Laat maar eens zien”, zei Anton. De verloskundige tilde ‘Ava’ op. Ons kindje was geen meisje. Het was een jongen. “Hoe heb ik er zo naast kunnen zitten?”, vroeg ik me af. Ik schrok en donderde zo hard van mijn roze wolk af. Ik was meteen teleurgesteld. Gender disappointment. Ik had dit scenario nooit voor ogen gehad. Ik zag mezelf niet als een jongensmama. Ik vond jongens vaak irritant. Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar niet om de goede redenen. Ik vind dit achteraf zo erg. Ik liet tranen omdat ik mijn toekomstbeeld moest bijstellen.
“Jullie moeten een andere naam kiezen”, glimlachte de verloskundige
Abrupt werd ik uit mijn gedachten gehaald. We hadden nog geen eens een jongensnaam. Anton en ik overlegden. Ik moest snel schakelen. Te snel. “Kees”, opperde Anton. Ik voelde de druk. “Nee”, zei ik, “ik ken een Kees van mijn basisschool. Hij moest altijd bij de directeur komen. Ik weet het nog niet. Laten we er een paar uur over nadenken”. Ik zuchtte. Anton knikte. Inmiddels was mijn placenta ook geboren en had ik één hechting nodig. Dat maakte me niets uit, ik zat in gedachten bij mijn zoon. Ik vond het lastig om alles meteen bij te stellen. Ik had wat meer tijd nodig. “Gelukkig hebben we de babykamer in een groentint, maar al die roze kleertjes en jurkjes moet ik aan iemand anders geven”, zei ik tegen Anton.
In de uren die volgden, wende ik steeds meer aan het idee
Ik zag hoe lief ons kindje keek en hoe mooi hij was. De teleurstelling sloeg om in schuldgevoel. Ik begon me schuldig te voelen tegenover hem. De tranen schoten weer over mijn wangen. Ik hield mijn jongen dicht tegen me aan. Ik had het gevoel dat ik iets goed moest maken. Er gingen zoveel emoties door mij heen de afgelopen uren. Ik vroeg me af of onze zoon iets had gevoeld van mijn teleurstelling. Dat wilde ik niet. Ik overlaadde hem met kusjes en knuffels. Anton en ik besloten onze zoon Jack te noemen. Ik hield en houd zoveel van deze jongen. Hierna kreeg ik nog twee jongens. Ik ben een echt jongensmama en dat is goed. Ik ben erg gelukkig, maar ik maak me soms nog druk om de rotstart met Jack, de eerste paar uur. Kon ik maar de tijd terug draaien. Had ik maar een geslachtsecho gedaan.
JANE DOE
echt zó herkenbaar… ik zei ook al tegen iedereen dat we een meisje zouden krijgen en mijn man hoopte dat ook. Pas toen we op het terras zaten voor onze 20 weken echo kregen we allebei de zenuwen….want “wat als…” dan mogen we niet teleurgesteld zijn. Dan hadden wij ook even moeten schakelen. Niks geks aan….
(wij hebben een dochter gekregen)
Mijn schoonmoeder vroeg na 3 jongens of ik liever niet een meisje had willen hebben. Dat kwetst me! We hebben prachtige jongens en ik weet niet beter. Vergelijkingsmateriaal heb ik niet en hé dat is ook oké!
Och meid, zo herkenbaar! Er rust zo’n taboe op, maar volgens mij is het doodnormaal teleurgesteld te zijn en afscheid te moeten nemen van het beeld dat je had. En neem het aan van deze mama die er wel bij een geslachtsecho achter kwam: wat was ik in shock en teleurgesteld dat het een jongetje was. En dat heeft lang geduurd, ik zag het gewoon NIET voor me, een zoon. Eigenlijk verdween het gevoel pas toen ik bevallen was en hem zag. Toen pas zag ik hoe lief en schattig en perfect een jongetje kan zijn. Wat heb ik me schuldig gevoeld. Zou hij mijn teleurstelling hebben gevoeld, daar in mijn buik? Had ik me misschien minder aan hem gehecht tijdens mijn zwangerschap? Dus ook dat heeft zo zijn nadelen.