Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ingestuurde vraag van één van onze volgers:
“Ons kind van bijna 3 jaar heeft heel veel driftbuien. Wanneer spreek je van problematisch gedrag?”
Hallo lieve ouder, dankjewel voor je vraag. Omdat ik je natuurlijk niet persoonlijk gesproken heb en een antwoord formuleer op basis van jouw beknopte ingestuurde informatie, wil ik erbij zeggen dat het uiteraard kan zijn dat ik hierin nog dingen mis en het antwoord niet allesomvattend is. Ik zal proberen daar waar ik nog belangrijke aspecten mis, vragen mee te geven. Ieder kind, iedere ouder en ieder gezin is uniek. Afstemmen hierop en op de context is de kern van mijn werk. Wat bij jullie werkt hoeft bij een ander gezin niet te werken en andersom. Ik hoop dat je in ieder geval verder op weg kunt met jouw vraag na dit antwoord.
Credit: pexels.com
Wanneer is gedrag problematisch?
Jouw vraag gaat over jouw kind van bijna 3 jaar welke veel driftbuiten heeft. Vanuit jouw vraag begrijp ik dat je je afvraagt of dit problematisch is. Ik kan me ook zo voorstellen dat je je mogelijk afvraagt waar deze driftbuien vandaan komen, en uiteraard, hoe je hiermee omgaat. Allereerst, problematisch is een heel lastig woord. Want, wanneer is iets een probleem? Wat voor jou een probleem kan zijn hoeft voor mij of iemand anders in eenzelfde situatie nog geen probleem te zijn. Dit heeft te maken met je verwachtingen, je wensen, hoe je zelf in elkaar zit en je kind en wat je referentiekader is. In mijn praktijk krijg ik vaak de vraag wanneer iets ‘normaal’ is, dat is een beetje in het verlengde van mijn toelichting op ‘problematisch’. Want ook dat hangt er vanaf, van de situatie en context. Meestal gaat dit om de vraag, wanneer je er iets mee ‘moet’. Of wanneer iets nog passend is bij leeftijdsfase of ontwikkelingsfase en wanneer dit niet meer zo is. Met dit in mijn achterhoofd zal ik je wat vragen en overwegingen meegeven die je hopelijk helpen.
Jonge kinderen hebben meestal nog onvoldoende mogelijkheden om hun emoties te reguleren
Driftbuien zijn heel normaal, zeker in deze leeftijd. Het komt zelfs het meeste voor bij kinderen rond de 2 en 3 jaar. Simpelweg omdat ze steeds meer kunnen, maar nog net te vaak dingen ook niet waarvan ze wel dénken dat ze het kunnen. En ze dus begrensd worden (door de omgeving, bijvoorbeeld een stoel of trapje dat nog net te hoog is om op te klimmen, of door ons als we ze nog niet met een scherp mes willen laten snijden), wat veel frustratie opwekt. Heel logisch. Stel je voor dat je zelf ervan overtuigd bent iets te kunnen en je wordt door man en macht tegengehouden door je omgeving. Zou je ook heel boos van worden waarschijnlijk. Alleen hebben wij als volwassenen de mogelijkheid om deze emoties te reguleren, maar jonge kinderen nog niet. En dan ontstaat er dus een driftbui. Het is belangrijk om je te realiseren dat dit zo werkt voor je kind. Dit lost het niet gelijk op, maar op een andere manier hiernaar kijken en het begrijpen maakt het vaak al minder beladen en voor jezelf ook makkelijker om gewoon aanwezig te zijn bij dit gevoel van je kind.
Laat je kind zich ontladen
Je hoeft een driftbui niet perse niet op te lossen. In de zin van, driftbuiten zijn vaak ook manieren om de frustratie en boosheid kwijt te komen. Wel op een veilige manier natuurlijk. Dus als je kind in een driftbui of boze bui gaat slaan, schoppen of iets kapot maken begrens je dit natuurlijk. Gewoon ‘tekeer’ gaan kan hem of haar helpen om het kwijt te komen (te ontladen). Veel ouders vinden dit in eerste instantie heel lastig om aan te zien. Dit is vaak een eigen ongemak om met gevoelens om te gaan. En is ook weer heel logisch als je kijkt naar hoe we zelf veelal zijn opgevoed, waarin afleiden van emoties (‘ah hier hoef je toch niet om te huilen? Niet zo boos doen hier een snoepje’) veelal aan de orde van de dag waren.
Zoek actief naar een mogelijke oorzaak
Als je het gevoel hebt dat alles teveel is voor je kind (en misschien ook voor jezelf) en je kind vrijwel dagelijks om het minste of geringste een driftbui krijgt, raad ik je aan om te kijken of er mogelijk onderliggend iets speelt. Mogelijk dat je kind door een moeilijke fase gaat of dat er (veel) veranderingen zijn in zijn leven, of moeilijke zaken die spelen of gespeeld hebben? Kinderen die onverwerkte gevoelens of opgestapelde spanningen in hun lijf hebben (dit hoeven niet perse grootse of traumatische zaken te zijn) willen dit ‘lossen’, oftewel uit hun lijf krijgen. Driftbuien of heel erg ageren of reageren op een grens is hier een manier voor. Alle gedrag is communicatie. Zodra de aanleiding van de driftbuien minder wordt, of opgelost/over is, zullen de driftbuien ook minder worden. In dit geval zou ik wel actief op zoek gaan naar een mogelijke oorzaak. Denk bijvoorbeeld aan nog niet voldoende kunnen praten om zichzelf te uiten, moeilijkheden op de opvang of peuterspeelzaal, een afwezige vader of moeder, etc.
Bespreek na de driftbui met je kind de situatie
Verder, kinderen in een driftbui zijn niet of nauwelijks aanspreekbaar. Probeer niet in ‘the heat of the moment’ met je kind te redeneren, maar focus je eerst op het er zijn voor je kind zodat het kan ontladen en/of kalmeren. Naderhand kun je op niveau van je kind bespreken wat er gebeurde en hem vragen wat er was of gebeurde. Ik raad ook af om je kind te straffen of boos te worden, je kind krijgt zichzelf niet gereguleerd op zo’n moment. Het doet dit niet om jou te pesten of om met opzet vervelend te doen. Hoe lastig dat natuurlijk voor jou als ouder ook kan zijn, want het is natuurlijk enorm pittig als je kind regelmatig hevige driftbuiten krijgt.
EEFJE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Beste ouder, afgelopen jaar hebben wij ook heel veel driftbuien ervaren bij onze dochter (toen 3). Bij ons was er nog een andere factor, namelijk dat ze medicijnen had waar ze erg moe van werd, waardoor de driftbuien heftiger een frequenter werden. En waardoor ik toegeeflijker werd, ze kon er immers zelf ook niks aan doen. Maar dat hielp ook niet.
Ik ben toen enerzijds bij een opvoedcoach (gewoon van het consultatiebureau) geweest met de vraag hoe handel ik in het geval van een driftbuien, om zelf te vertrouwen te krijgen dat ik goed zou handelen voor het kind. En daarnaast ben ik ook bij een ergotherapeut geweest die heeft gekeken naar haar prikkelverwerking. Daar heb ik handvatten gekregen om op een andere manier naar de situatie rondom een driftbui te kijken. Ons heeft dit heel erg geholpen. En beide opties zijn erg laagdrempelig en niet ingrijpend voor de peuter.