15 oktober 2014, die dag herinner ik me als de dag van gister. Ik was de hele dag druk aan de gang. Alles schoonmaken en verplaatsen. Je raadt het al: nesteldrang. Maar op dat moment dacht ik er niet aan, ook al was ik inmiddels al over de 40 weken heen.
’s Avonds gingen mijn man en ik samen met me zwager nog even naar een nichtje en haar vriend. Alles veranderde toen ik daar was. Ik moest zo vaak naar het toilet. Elke keer als ik dacht er vanaf te zijn, kreeg ik weer buikkrampen. Ik had mijn moeder gebeld, want ik wist echt niet wat ik tegen die vervelende buikpijn kon doen. En mijn moeder vertelde mij: ‘Denise je bevalling is begonnen. Ben je thuis?’ ‘Neejoh ma, dat voel je toch wel? Dit voelt niet als bevallen en ik hing weer op.’ Ik ging weer terug naar de huiskamer. Eenmaal daar weer zo’n buikpijn. Inmiddels verloor ik bloed. Dus ik belde weer mijn moeder op: ‘Mama je hebt gelijk. Ik ga nu de verloskundige bellen en naar huis toe.’ ‘Denise ik had je gezegd dat je thuis moest blijven!’ Ik heb direct de verloskundige gebeld, alles uitgelegd en jahoor, we moesten zo snel als we konden naar huis. Dit waren dus weeën. Ik moest de tijd tussen mijn weeën opnemen als ik thuis was. Daarna zouden ze langs komen.
Pfff, ik moest naar huis, maar hoe? Iedereen reed in een lage stugge auto. Nooit problemen mee gehad, tot aan die avond. Ik wilde niet die auto in! Toch gedaan uiteraard… Eenmaal thuis was mijn moeder al binnen en was ze alles klaar gaan zetten, want ze wist dat het snel zou gebeuren. Het was inmiddels al half 12. De verloskundige kwam er direct aan. Ze stapte binnen en liet mijn man de kraamhulp bellen om iemand te sturen, want ze wilde hulp bij de bevalling hebben. Mijn man belde. ‘Meneer, moet er nu iemand komen of later?’, vroeg degene die de telefoon opnam. ‘Ja, ik denk later?’, twijfelde mijn man. ‘Oke, bel ons terug zodra u ons nodig heeft.’ Het gesprek was beëindigd. Boven vroeg de verloskundige of ze al onderweg was. Manlief keek verbaasd: ‘Oh, moest ze nu al komen?’ Hij ging gelijk wéér bellen. Gelukkig was ze er snel en ik voelde me gelijk op mijn gemak bij haar.
Nadat ik alle onderzoeken had gehad, zei ze voor mij hele fijne woorden: ‘Denise ik ga je vliezen breken en dan mag je persen!’ ‘Yes’, dacht ik. Bij het vruchtwater bleek er wat mis te zijn. De verloskundige liep de gang in om te bellen. Het enige dat ik hoorde was: ‘Er moet nu met spoed een ambulance komen.’ Van de stress moest ik huilen. De verloskundige kwam binnen en vertelde dat ons zoontje in het vruchtwater had gepoept.
Het leken wel uren te duren voordat eindelijk die ambulance er was. Daarna kwamen alle toeters en bellen uit de auto. Ze hadden besloten dat ik niet meer naar het ziekenhuis kon. Hier hadden ze alles. Eindelijk ik ging dan echt bevallen! Nadat het hoofdje geboren was had ik geen weeën meer en weeënopwekkers deden niets bij me. Ik heb uiteindelijk op eigen kracht Davino ter wereld gebracht. Hij lag bij ons en alles was perfect. Iedereen was opgelucht en blij.
Wat ben ik blij hoe het is gegaan. Mijn lieve man die er elke seconde voor mij was. Mijn moeder en schoonmoeder. In mei verwachten wij een tweede en ik hoop dat alles weer zo vlot mag gaan.
DENISE
