Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Jeanine schrijft een reeks. Lees hieronder het eerste deel.
De arts stelde voor Kamilė haar navelstreng dicht laseren, zodat ze zou komen te overlijden
Op 14 november 2022 had ik mijn wekelijkse GUO in het Amsterdam UMC
Leiden had de zorg weer overgedragen aan mijn gynaecoloog in Amsterdam. Het groeiverschil was gigantisch, maar beide meisjes groeiden goed op hun eigen lijn. Deze keer was er mogelijk wat anders aan de hand. Een complicatie waar we al veel over gehoord hadden: het tweelingtransfusiesyndroom. Bij de meeste eeneiige tweelingzwangerschappen heeft elke foetus een eigen vruchtzak, maar delen beide foetussen samen één placenta. Via de placenta zijn de bloedsomlopen van beide foetussen met elkaar verbonden. Bij TTS wordt het bloed niet eerlijk verdeeld. De bloedstroom gaat dan voornamelijk in één richting. Zo ontstaat bij de ene foetus (de donor) een tekort aan bloed en daarmee (omdat hij eerst minder en daarna helemaal niet meer plast) een tekort aan vruchtwater. De andere foetus (de ontvanger) krijgt juist veel bloed en gaat meer plassen, met veel meer vruchtwater als gevolg. Hierdoor groeit de buik van de moeder hard. Bij heel veel vruchtwater is er een grote kans dat de vliezen breken en kunnen er weeën ontstaan. De foetussen zijn dan al ernstig ziek door de TTS en hebben een grote kans dat ze veel te vroeg geboren worden met een slechte afloop
(bron: Leids Universitair Medisch Centrum).
Ook deze controle was van beide meisjes een mooie hartslag te horen, en waren ze zoals altijd in beweging
Alleen nu viel op dat Kamilė weinig maag- en blaasvulling had. Daarnaast had ze weinig vruchtwater. Robyn daarentegen had een royaal zwembad, dat bijna mijn hele buik in beslag nam. Om een inschatting te maken van de ernst, wordt het vruchtwater gemeten. Dit wordt een DVP-meting genoemd, Deepest Vertical Pocket. Kort gezegd drukt het de omvang van het ‘zwembadje’ uit in millimeters. Waar voorheen beide meisjes een DVP van rond de 50 mm hadden, was dit nu ongelijk verdeeld. Kamilė had nu 24 mm en Robyn 83 mm. Er was sprake van dreigende TTS, waar het vruchtwaterverschil te groot is, maar er nog wel blaasvulling wordt gezien bij de
donor twin. We werden weer doorverwezen naar Leiden (LUMC).
In dit stadium is het beleid afwachten
Die week kregen we nog twee extra GUO’s in Leiden om de mogelijke TTS in de gaten te houden. Op 16 november was de situatie niet verbeterd, maar er werd bij Kamilė nog steeds een beetje blaasvulling gezien. Ze had een DVP van 26 mm en Robyn van 89 mm. Nog steeds zorgwekkend, maar het ging nog goed. Mij was verteld dat als de situatie zou verergeren en TTS zou optreden, ik opgenomen zou worden voor een eventuele ingreep. Ik had dus met ieder bezoek een logeertas mee voor het geval dat. Om TTS te behandelen wordt er een gaatje gemaakt in je buik, zodat ze de bloedvatenverbindingen tussen de kindjes kunnen dichtlaseren. Hiermee kunnen ze in veel gevallen de TTS stoppen, en het leven van de kindjes redden. Maar je kunt je voorstellen dat een buikoperatie terwijl je zwanger bent, absoluut niet zonder risico is. Een beangstigende gedachte. Twee dagen later, op vrijdag 18 november moest ik weer terug komen voor een GUO in het LUMC. Kamilė zat nog steeds wat krap en had weinig blaasvulling. Maar de DVP van Robyn was
gestabiliseerd en nam zelfs een beetje af.
Bij mijn 20-weken-echo was er geen duidelijkheid over het hartje van Kamilė
Er was mogelijk een hartafwijking. Uiteindelijk bleek dit allemaal in orde. Robyn en Kamilė waren helemaal gezond. Ondanks de stabiele situatie, bleef TTS nog een aantal weken op de loer liggen. Met de controle op 19 december was TTS eindelijk echt van de baan. Ik was die dag precies 24 zwanger, een mijlpaal die we gevierd hebben met een flesje alcoholvrije bubbels. De feestdagen kwamen eraan en de stemming was op en top. De meisjes groeiden door. Robyn was al 675 gram en Kamilė 343 gram.
Vanwege de feestdagen en de positieve echoresultaten, vonden we het een goed idee om twee
weken te gaan genieten met Nieuwjaar
Zo waren de zorgen iets minder op de voorgrond. We konden immers toch alleen maar afwachten op dit moment. We wisten dat de meisjes vroeg geboren zouden worden. Zodra ze een gewicht hadden bereikt dat goede kansen zou bieden, moesten ze eruit. Want de kans dat het in mijn buik fout zou gaan was aanwezig. 24 weken en 500 gram was het minimum voor artsen om zorg te leveren, maar dat bood nog geen goede kansen. In overleg met zowel het AUMC als het LUMC werd afgesproken om te wachten tot de 28 weken. Dan zouden de kansen op de NICU beter zijn dan in mijn buik. Een zenuwslopende tijd.
Lees HIER het vervolg
JEANINE
